#رمان_دلارام_من #قسمت_سی_وچهارم سخنران درباره جایگاه واهمیت ولایت در اسلام می گوید ، دختری ده دوازده ساله و چادری ، چای تعارفمان می کند ... وپشت سرش دختری کوچک تر از او- شاید چهار یا پنج ساله- درحالی که چادر عربی لبه دوزی شده و زیبایی سرش کرده است ، قند میگیرد جلویمان . سخنرانی تمام می شود و با آمدن مداح دل می سپارم به زیارت عاشورا .... تابحال روضه ای انقدر به دلم ننشسته بود ، مداح با سوز می خواند ، سوزی غریب ، از عمق جانش (بابی انت وامی ) می گوید و فراز ها را طوری می خواند که گویا خواسته ای جز این ندارد... بین هر چند فراز ، چند خط روضه می خواند و صدای ناله ومویه مردم را بلند می کند ... جالبتر انکه بین روضه هایش مبالغه و دروغ نامعتبر هم جایی ندارد... دلم می خواهد مداحشان را ببینم ولی پشتم به پنجره رو به حیاط است ... موقع سینه زنی ، کمی بر می گردم مداح در تاریک روشن چندان پیدا نیست صورتش ، دم گرفته اند و غیر ازمداح ، نیمرخ میاندار سینه زن ها که پشتش به ماست آشنا به نظر می رسد ... صدایش ، سوز صدایش آشناست. آخر مراسم ، مداح با صدای گرفته ، صلواتی برای همسر و برادر شهید هانیه خانم و سایر رفتگان طلب می کند و می گوید چقدر جای برادر هانیه خانم در مجلس امسال خالی است .... ادامه دارد... نویسنده : خانم فاطمه شکیبا ❤️@AhmadMashlab1995 |√←