📚رمان #نیمه_شبی_در_حله 🔹 #قسمت_چهل_و_شش آنکه در آستانه در ایستاده بود، کسی جز مسرور نبود. به در خانه نزدیک شدم و در پناه برآمدگی درگاه ایستادم. قبل از هرچیز باید می فهمیدم که مسرور آنجا چه می کند. از راه دیگری آمده بود که او را ندیده بودم. صدای مادر ریحانه را شنیدم که با گریه پرسید: حالا چه کنیم؟ مسرور آهی کشید و گفت: همان طور که گفتم ماندن شما در این خانه خطرناک است. ممکن است شما را هم دستگیر کنند. --- کجا برویم؟ --- پیش از آنکه به اینجا بیایم، با یکی از دوستانم صحبت کرده ام. چند روزی را باید در خانه او مخفی شوید. بعد در فرصتی مناسب شما را از شهر خارج می کنم. به من اطمینان کنید. ابوراجح و سما خیلی به من محبت کرده اید. حالا وقتی است که باید جبران کنم. در همین موقع صدای لرزان ریحانه را شنیدم که پرسید: ولی چرا ماموران، پدرم را چنین ناگهانی دستگیر کردند؟ هر چه فکر میکنم سر در نمی آورم. مسرور باز آه کشید و گفت: خبر دارید هاشم به دارالحکومه می رود. این طرف و آن طرف شنیده ام که قرار است با قنواء، دختر حاکم، ازدواج کند. احتمال می دهم او چیزی درباره پدرتان گفته و کار به اینجا کشیده است. --- هاشم؟ در باره او هرگز نباید چنین قضاوت کرد. با شنیدن این حرف ریحانه می خواستم بال در بیاورم. مسرور دست و پایش را گم کرد و گفت: شنیده ام هاشم به درخواست ابوراجح، دو تن از شیعیان را از سیاهچال نجات داده است. فکر نمی کنید دارالحکومه این موضوع را شنیده باشد؟ شاید قنواء در این باره به حاکم حرفی زده باشد. این را نیز فراموش نکنید که وزیر به خاطر قضیه قوها از دست پدرتان عصبانی است. ریحانه و مادرش ساکت ماندند. مسرور با لحن دلسوزانه ای گفت: آنچه من می دانم این است که دو نفر وارد حمام شدند و ابوراجح را له اتهام جاسوسی و توطئه برای کشتن حاکم با خود بردند. هر لحظه ممکن است بریزند و شما را هم دستگیر کنند. به جای هر حرف دیگر، بهتر است آماده شوید تا برویم. پس از آنکه شما را به جای امنی رساندم می روم و ته و توی قضیه را در می آورم. هر چه زودتر باید از این خانه دور شویم. مادر ریحانه گفت: ما به خانه کسی که او را نمی شناسیم، نمی رویم. بگذار بیایند و ما را دستگیر کنند. ریحانه گفت: تو بهتر است بروی و هر طور می توانی با هاشم تماس بگیری و دستگیر شدن پدرم را به او اطلاع بدهی. شاید او به کمک قنواء بتواند برای نجات پدرم کاری کند. --- فکر می کنید در این وضعیت خطرناک، هاشم حاضر می شود خود را به خطر بیندازد؟ بیش از آن نتوانستم تحمل کنم. از پناه کنار درگاه بیرون آمدم و قبل از آنکه مسرور بتواند مرا ببیند و عکس العملی نشان دهد، او را با شدت به داخل خانه ها دادم. مسرور فریادی کشید و کنار باغچه، که در آن چند نهال و نخل و بوته های گل و سبزیجات بود، به زمین افتاد. وحشت زده برگشت و مرا که در آستانه در ایستاده بودم نگاه کرد و خود را چند گام عقب کشید. پا در حیاط گذاشتم. با دیدن ریحانه و مادرش سلام کردم. مادر ریحانه دست روی قلبش گذاشت و گفت: آه! شمایید هاشم؟ مرا نرسانید. ریحانه لبخندی زد و گفت: خدا را شکر که آمدید! بعد اشک در چشمانش حلقه زد و با حالت گریه گفت؛ پدرم را دستگیر کرده اند. در یک لحظه از شوق دیدن او و از دیدن لبخند و اشکش و از خطری که همه مان را تهدید می کرد، چنان متاثر شدم که نزدیک بود من هم مهار اشکم را از دست بدهم.‌ از سویی چنان عصبانی بودم که می خواستم مسرور را خفه کنم. حال خودم را نمی فهمیدم. با دیدن ریحانه چنان آتشی به قلبم افتاده بود که با بیهوشی فاصله چندانی نداشتم. از خدا خواستم به من چنان توانی بدهد که بتوانم عشق سوزانم را مخفی کنم. ریحانه به اندازه کافی گرفتار و ناراحت شده بود. نباید کاری می کردم که به راز عشقم پی ببرد و گرفتاری ها و ناراحتی هایش اضافه شود. درِ خانه را پشت سرم بستم و به سوی مسرور رفتم. مسرور از ترس، باز چند قدم خود را روی زمین به عقب کشید. لگدی به کمرش زدم و به موهایش چنگ انداختم و از زمین بلندش کردم. مسرور با یک دست، کمرش و با دست دیگر، سرش را گرفت و ناله سر داد. ریحانه به من نزدیک شد و با چهره ای برافروخته گفت: اینجا چه خبر است؟ لطفا" رهایش کنید. اگر به هر دلیل باعث دستگیری پدرم شده اید، نباید مسرور را سرزنش کنید که چرا ما را خبر کرده است. تاب نگاه کردن به چشمان او را نداشتم. با اخمی از روی دلخوری به او گفتم: آیا باور می کنید که من چنین کاری کرده باشم؟ مسرور را مجبور کردم لبه ایوان بنشیند. --- از مسرور بپرسید که چگونه از نجات یافتن حماد و پدرش از سیاهچال خبر شده. مطمئن باشید که ابوراجح چیزی در این باره به او نگفته. مسرور ساکت ماند. یقه اش را فشردم و زیر لب غریدم: جواب بده خائن! #ادامه_دارد ✍نویسنده:مظفر سالاری @AhmadMashlab1995