وقتي که امام حسين (عليه ‏السلام) جنازه‏ برادر را به جانب قبر رسول خدا (صلي الله عليه و آله) آورد تا تجديد عهد نمايد، مروانيان از هر سو به گرد هم آمدند، عايشه نيز سوار بر شتر شده و به آنان پيوست و فرياد مي‏ زد: «ما لي و لکم تريدون ان تدخلوا بيتي من لا احب: ما را با شما چه کار؟ آيا مي‏ خواهيد شخصي را به خانه‏ من وارد کنيد که من او را دوست ندارم.» و مروان مي ‏گفت: «چه بسا جنگي که بهتر از شادي و آسايش است، آيا عثمان در دورترين نقطه‏ مدينه دفن گردد ولي حسن پيش قبر رسول خدا (صلي الله عليه و آله) دفن شود؟ هرگز اين کار نخواهد شد تا من شمشير (قدرت) به دست دارم. » نزديک بود فتنه و درگيري شديد بين بني ‏اميه و بني‏ هاشم روي دهد. عبدالله بن عباس با شتاب نزد مروان رفت و به او چنين گفت: «اي مروان، از هر جا که آمده ‏اي به همانجا برگرد، ما قصد نداريم که حسن (عليه‏ السلام) را در کنار قبر رسول خدا (صلي الله عليه و آله) به خاک بسپاريم بلکه قصد ما اين است که با زيارت قبر رسول خدا (صلي الله عليه و آله) ديدار تازه کنيم، سپس پیکر را به کنار قبر جده ‏اش فاطمه (بنت اسد عليها السلام) مي ‏بريم و طبق وصيت آن حضرت و همانجا به خاک مي‏ سپاريم و اگر امام حسن (عليه‏ السلام) وصيت مي ‏کرد که پیکر مبارکش را در کنار قبر رسول خدا (صلي الله عليه و آله) به خاک سپرد شود به خوبي مي‏ دانستي که تو عاجزتر از آن هستي که ما را از اين کار منع کني، ولي خود آن حضرت داناتر به خدا و رسول خدا (صلي الله عليه و آله) و نگهداري حرمت قبر رسول خدا (صلي الله عليه و آله) است، از اينکه توهين و ويران گردد چنانکه ديگري اين کار را کرد و بدون اذن او، داخل خانه ‏اش شد.» سپس ابن ‏عباس به عايشه رو کرد و گفت: «اين چه رسوايي و بي‏ شرمي است؟ روزي سوار بر استر و روزي سوار بر شتر مي ‏شوي و مي‏ خواهي نور خدا را خاموش کني و با دوستان خدا بجنگي، برگرد از آنچه ترس داشتي (اتفاق نیفتاد.) کار مطابق خواسته‏ تو شده و آنچه را دوست داري به آن رسيده‏ اي... .» حضرت امام حسين (عليه ‏السلام) به پيش آمد و فرمود: «اگر وصيت امام حسن (عليه‏ السلام) به من نبود که حتي به اندازه‏ شيشه خون حجامتگري برای من خونريزي نشود، شما به خوبي مي‏ فهميديد که چگونه شمشيرهاي خدا در مورد شما به کار گرفته مي‏ شد. شما رشته‏ پيمانهاي ميان ما و خود را گسسته ايد و آنچه را که ما با شما شرط کرديم؛ نابود کرده ايد.» + نگاهي به زندگي دوازده امام، علامه حلي، محمد محمدي اشتهاردي صفحه 166- 165  #امام_حسنی_ام هرکس زِ باده ای بشود مستِ مستِ مست من باده میشوم به نوای ِ #حسن_حسن