💐آیت الله بهجت رضوان الله تعالی علیه: بسمه تعالى الحمدللّه وحده، و الصلاة على سيد انبيائه و على آله الطيّبين، و اللّعن على أعدائهم اجمعين. جماعتى از مؤمنين و مؤمنات، طالب نصحيت هستند؛ براين مطالبه، اشكالاتى وارد است، از آن جمله: 1. نصيحت در جزئيّات است، و #موعظه، اعمّ است از كليّات و جزئيّات؛ ناشناسها همديگر را نصيحت نمى كنند. 2. «مَنْ عَمِلَ بما عَلِمَ وَرَّثَهُ اللّهُ عِلْمَ مالَمْ يَعْلَمْ» هركس به آنچه مى داند، عمل كند، خداوند او را از امورى كه نمى داند آگاه مى گرداند. (امام صادق عليه السلام ، بحارالانوار، ج 78، ص 189) - «[مَنْ عَمِلَ بِما عَلِمَ] كُفِىَ مالَمْ يَعْلَمْ» هركس به آنچه مى داند عمل كند، از آنچه نمى داند كفايت مى شود. - «وَالَّذينَ جاهَدُوا فينا، لَنَهْدِيَنَّهُمْ سُبُلَنا» و كسانى كه در راه ما بكوشند، مسلّما آنان را به راههاى خود، هدايت مى كنيم. (سوره عنكبوت، آيه 69) آنچه مى دانيد، عمل كنيد؛ و در آنچه نمى دانيد، احتياط كنيد تا روشن شود؛ و اگر روشن نشد، بدانيد كه بعضِ معلومات را زير پا گذاشته ايد؛ طلب موعظه از غير عامل، محلّ اعتراض است؛ و قطعا مواعظى را شنيده ايد و مى دانيد، عمل نكرديد، وگرنه روشن بوديد. 3. همه مى دانند كه #«رساله عمليّه» را بايد بگيرند و بخوانند و بفهمند، و تطبيقِ عمل بر آن نمايند، و حلال و حرام را با آن تشخيص بدهند؛ و همچنين مدارك شرعيّه [را] اگر اهل استنباط باشند؛ پس نمى توانند بگويند: «ما نمى دانيم چه بكنيم و چه نكنيم.» 4. كسانى كه به آنها عقيده داريد، نظر به اعمال آنها نماييد، آنچه مى كنند از روى اختيار، بكنيد، و آنچه نمى كنند از روى اختيار، نكنيد؛ و اين، از بهترين راه هاى وصول به مقاصد عاليه است؛ «كُونُوا دُعاةً إلَى اللّهِ بِغَيْرِ ألْسِنَتِكُمْ» با غير زبانتان، داعيانِ به سوى خداوند، باشيد. به همين مضمون از امام صادق عليه السلام (اصول كافى ج 2، ص 77 و 78، ح 9) مواعظ عمليّه، بالاتر و مؤثّرتر از مواعظ قوليّه است. 5. از واضحات است كه خواندن #قرآن در هر روز، و ادعيه مناسبه اوقات و امكنه، در تعقيبات و غير آنها؛ و كثرت تردّد در مساجد و مشاهد مشرّفه؛ و زيارت علما و صُلَحا و همنشينى با آنها، از مرضيّات خدا و رسول صلى الله عليه و آله وسلم است و بايد روز به روز، مراقب زيادتى بصيرت و اُنس به عبادت و #تلاوت و #زيارت باشد. و برعكس، كثرت مجالست با اهل غفلت، مزيد قساوت و تاريكى قلب و استيحاش از عبادت و زيارات است؛ از اين جهت است كه احوال حسنه حاصله از عبادات و زيارات و تلاوتها، به سبب مجالست با ضعفاى در ايمان، به سوء حال و نقصان، مبدّل مى شوند؛ پس، مجالست با ضعيف الايمان ـ در غير اضطرار و براى غير هدايت آنها ـ سبب مى شود كه ملكاتِ حسنه خود را از دست بدهد، بلكه اخلاق فاسده آنها را ياد بگيرد: «جالِسُوا مَنْ يُذَكِّرُكُم اللّه رُؤْيَتُهُ، وَ يَزيدُ فى عِلْمِكُمْ مَنطِقُهُ، وَ يُرَغِّبُكُمْ فِى الاْآخِرَةِ عَمَلُه.» با كسانى نشست و برخاست كنيد كه برخورد و ديدن آنان، شما را به ياد خدا آورد، و گفتارشان موجب افزونى دانش شما، و اعمال آنان، موجب رغبت و تمايل شما به آخرت گردد. (از امام صادق ، اصول) كافى ج 1، ص (39)، ح (3). 6. از واضحات است كه ترك #معصيت در اعتقاد و عمل، بى نياز مى كند از غير آن؛ يعنى غير، محتاج است به آن، و او محتاجِ غير نيست، بلكه مولِّد حسنات و دافع سيّئات است: «وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الاْءنْسَ إلاّ لِيَعْبُدُونَ.» جنّ و انس را، جُز براى عبادت نيافريدم. (سوره الذاريات آيه 56) منبع: به سوی محبوب.دستور العمل سوم https://eitaa.com/Akherat12