نهم مرداد 1366 برابر با ششم ذی الحجه 1407 هجری قمری، صدها تن از زائران ایرانی که در مراسم برائت از مشرکین شرکت کرده بودند، هدف تیر کین سعودی ها قرار گرفته و به شهادت می رسند. شهید «حاج رضا محمدزاده» از شهدای این حج خونین است که حدود یک سال قبل (1365) پسرش «امیرمسعود» در جزیره مجنون مفقود الاثر شده بود و حاج رضا به نیابت از فرزند شهیدش عازم حج می شود اما حجش ناتمام می ماند.

از لسان فرزند شهید محمدزاده👇👇 برادرم «امیرمسعود» سال 1365 در جزیزه مجنون مفقودالجسد شد. دوستانش شاهد شهادت ایشان بودند اما به دلیل موقعیت منطقه امکان به عقب آوردن پیکر شهید وجود نداشت. خوشبختانه چهار سال پیش با تلاش ستودنی کمیته تفحص پیکر امیرمسعود با شهدای غواص به کشور بازگشت. ایشان در بخش اطلاعات عملیات فعالیت داشت و درباره فعالیت هایش به ما که خانواده اش بودیم، چیزی نمی گفت. او مانند یک بسیجی گمنام فعالیت می می کرد. پدرم هم از شهدای حج 1366 است که آن سال به نیابت از «امیرمسعود» به حج مشرف شد که متاسفانه به همراه تعداد زیادی از حجاج به شهادت رسید.

پدرم در بین فامیل و آشنایان به «داداشی» معروف بود زیرا محبت بی حد و حسابی به دیگران داشت و برای همه مانند برادر بود. ما هم ایشان را «داداشی» صدا می زدیم. بسیار دستگیر بود و رفع مشکلات مردم، دغده اش بود. بعد از شهادت، جمعی از طلبه های حوزه مرحوم آیت الله دامغانی از علمای برجسته همدان به مغازه پدر آمدند و می گفتند که ایشان هزینه تحصیلی آنها را پرداخت می کرده است. ایشان در روز عاشورا، سفره احسان عظیمی پهن می کرد. همیشه به ما توصیه می کرد «اگر می خواهید برای اهل بیت هدیه دهید، بهترین را هدیه بدهید.» اعتقادشان این بود که اگر خوب در راه اهل بیت احسان کنیم، ائمه (علیهم السلام) نیز بهترین ها را به ما می دهند.

خاطرم هست که ایشان در طی سال دو مرتبه در بیست و هشتم ماه صفر و همچنین زمان تحویل سال به مشهد مقدس به مدت 10 روز مشرف می شد. یک مرتبه یکی از برادرانم به ایشان گفت «داداشی شما در طول سال دو مرتبه به مشهد می روید و طولانی مدت آنجا می مانید» ایشان جواب داد «برو تا بیایند.» یک مرتبه که مرحوم پدرم برای خرید نذری روز عاشورا به بازار می رود، یکی از برادرانم ایشان را همراهی می کند. برادرم از فروشنده می خواهد به خاطر نذری ارزان تر حساب کند. پدرم می گوید «دیگر نمی خواهم» برادرم می پرسد مگر اتفاقی افتاده و ایشان به فروشنده می گوید «امام حسین (نیازی) به تخفیف ما ندارد. باید خوب در راه ایشان بدهیم تا خوب از ما پذیرایی کند. به شرطی از شما خرید می کنم که به همان قیمتی که قصد فروش داشتید، اجناس را به من بفروشید.» پدرم در اهل بیت ذوب بود و زمانی که گریه می کرد، جمعیت با صدای گریه ایشان به گریه می افتاد.

پدرم در دهه اول محرم تا سوم امام حسین (ع) را لباس سیاه به تن می کرد و ظهر عاشورا نذری می داد. شهادت امیرمسعود روز هفتم محرم اتفاق افتاده بود. من بازنشسته بنیاد شهید هستم و آن زمان در بنیاد مشغول به کار بودم. خبر شهادت امیرمسعود به واسطه بنیاد ابتدا به گوش من رسید. زمانی که به ایشان شهادت برادرم را گفتم، سجده شکر به جا آورد و به درخواست ایشان، قرار شد بعد از احسان ظهر عاشورا، خبر را اعلام کنیم. صبح روز عاشورا مادرم (مرحوم ربابه ناظری) سراسیمه در خیابان راه افتاد. از ایشان پرسیدم «کجا می روی؟» گفت «دلم برای امیر تنگ شده، هوای امیرم را کرده ام». پدرم به سرعت خودش را به ایشان رساند و گفت «برگرد! امیر به آروزیش رسید و فدای علی اکبر امام حسین (ع) شد.» و مادرم این گونه خبر شهادت امیرمسعود را شنید و ایشان هم خویشتن داری کرد. عصر عاشورا پدرم به ما گفت «بروید و برای امیرم هرکاری که دوست دارید انجام دهید.» روزی که برای امیرمسعود مراسم گرفتیم، پدرم لباس سفید به تن کرد. ذاکر مراسم این شعر را خواند «آمد از جبهه بر ما این خبر/ جسمت گردیده مفقودالاثر» پدرم با شنیدن این شعر گفت «این ها چیست که می خوانی! از حسین بخوان از علی اکبر بخوان. همه فرزندانم فدای علی اکبر». ایشان حاضر نبود امام حسین(ع) را فدای مسائل دنیایی خود کند.

در عرفات گفتند که برای شناسایی پیکرها بیایید. از روی عکس ایشان را شناسایی کردم و بعد پیش مادرم رفتم و خبر شهادت پدر را به ایشان دادم و گفتم «امیر از ایشان دستگیری کرد.» حال ایشان بد شد و از ترس این که نکند اتفاقی برای من بیفتد، دستم را دیگر رها نکرد. روزهای خیلی سختی بود و یک هفته بعد با مادرم به تهران آمدیم. پیکرها را به ایران آورده بودند. پدرم با اثر شلیک گلوله به شهادت رسیده و گلوله از پشت به سر ایشان اصابت کرده بود. عربستان چون ادعا می کرد به حجاج شلیک نکرده است، مانع ورود پیکر شهدایی که با گلوله به شهادت رسیدند به ایران می شد. برای شناسایی که رفتم، دیدم به اشتباه نام پدرم را روی پیکر شهیدی از اصفهان نوشته بودند. تیم تدارکاتی در عربستان مستقر بود. با یکی از دوستانم در این تیم تماس گرفته و گفتم که پیکر پدرم را نیاورده اند. ایشان بررسی کردند و مشخص شد پیکر ایشان در عربستان است. سه ماه بعد بنده به اتفاق وابستگان دیگر شهدا به همراه تیمی از وزارت امور خارجه و نماینده بعثه به جده رفتیم و پیکر 53 شهید که در سردخانه بود را شناسایی کردیم و پیکرها را به ایران آوردیم.

یکی از زیباترین تعبیرهایی که درباره شهدای حج شنیدم، تعبیر مرحوم آیت الله نجفی از علمای همدان و از دوستان پدر بود که همان سال در مراسم حج حضور داشت. یک روز بعد از حادثه نزد ایشان رفتم. مرحوم آیت الله نجفی گفتند «اینان همسایگان خدایند و دلیلش مصداق این آیه از سوره «نسا» است: «... وَمَنْ يَخْرُجْ مِنْ بَيْتِهِ مُهَاجِرًا إِلَى اللَّهِ وَرَسُولِهِ ثُمَّ يُدْرِكْهُ الْمَوْتُ فَقَدْ وَقَعَ أَجْرُهُ عَلَى اللَّهِ وَكَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَحِيمًا» هرکس از خانه خود و شهر خود به قصد زیارت خانه خدا و زیارت رسول الله بیرون بیاید و همانجا بمیرد به گفته اهل سنت جار الله است. حال آنکه اینان بین الاحرامین هم بودند و اجازه خروج از مکه را نداشتند، همسایگان واقعی خداوند هستند.»

شهید امیر مسعود پیکر ایشان چگونه شناسایی شد؟ چند سال پیش بعد از آن که یکی از قسمت های برنامه «ماه عسل» پخش شد، متوجه شدیم که از خانواده شهدا آزمایش DNA می گیرند. در جمع این خانواده موضوع را مطرح و بعد فراموش کردیم. برادر بزرگترم یک شب خواب امیر آقا را دیده و به ایشان می گوید «ای بی وفا چرا سراغی از ما نمی گیری؟» ایشان جواب می دهد «من آمده ام شما سراغ من نمی آیید.» برادرم با من تماس گرفت و خوابش را تعریف کرد. در دل من تب و تابی افتاد. به معراج شهدا رفتم و گفتم می خواهم تست DNA بدهم. آدرس را گرفتم و روز بعد برای آن که دقت نتیجه بالا باشد با دو تا از برادرهایم برای آزمایش رفتیم. گفتند نتیجه آن دو ماه دیگر مشخص و در معراج شهدا ثبت می شود. اگر شهیدی را آورده باشند که با این DNA دفن شده باشد، به شما اطلاع می دهیم و در غیر این صورت با شهدایی که می آورند تطبیق می دهیم. در همین مدت پیکر برادرم را با شهدای غواص آوردند و به برادرم که در همدان زندگی می کند خبر داده بودند. ما امیدی به بازگشت جنازه ایشان نداشتیم. امیر آقا قبل از عملیات پلاکش را به یکی از دوستانش داده و گفته بود می خواهم گمنام باشم. روح برادرم خواست که برگردد.

هنگامی که پیکر ایشان آمد، به یاد پدر و مادرم گفتم «آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا». آن روز جای پدر و مادرم خالی بود تا ببیند که امیرمسعودشان چه سرفرازانه به کشور آمد و چه شکوهمند به خاک سپرده شد.

📌 به چشمانمان باید شک کنیم... ▪️ «ابوبصیر» میگوید: با امام باقر به مسجد مدینه وارد شدیم. مردم در رفت و آمد بودند. امام به من فرمود: «از مردم بپرس آیا مرا می بینند؟» از هر که پرسیدم آیا ابوجعفر را دیده ای؟ پاسخ منفی شنیدم، در حالیکه امام در کنار من ایستاده بود. ▫️ در این هنگام یکی از دوستان حقیقی آن حضرت «ابوهارون» که نابینا بود به مسجد آمد. امام فرمود: «از او نیز بپرس.» از ابوهارون پرسیدم: آیا ابوجعفر را دیدی؟ فورا پاسخ داد: مگر کنار تو نایستاده است؟ گفتم: از کجا دریافتی؟ گفت: چگونه ندانم در حالیکه او نور درخشنده ای است. 📚 بحار الانوار، ج ۴۶، ص ۲۴۳؛ به نقل از خرائج راوندی 🔺 و امّا... چرا چشمان ما نمیبیند اماممان را؟ چرا گوشهای ما نمیشنوند صدای (هل من ناصر) او را؟ فقط بگذریم و گذر کنیم از سالهای عمرمان و او را نبینیم جز این انتظاری نمیرود...

▪️ای آنکه قبرت بی چراغ و سایبان است ▪️روضه نمی خواهی؛ مزارت روضه خوان است ▪️گلدسته ات سنگی ست، روی تربت تو ▪️گنبد نداری...گنبد تو آسمان است 🏴شهادت جانگداز بنیان‌گذار نهضت علمی علوی و شکافنده علوم الهی، حضرت امام محمد باقر علیه‌السلام تسلیت باد.

🏴 ۷ ذی الحجّة شهادت #امام_باقر عليه السلام ▪️ در چنين روزى، در سال ١١٤ ه‍ امام باقر (ع) توسط هشام بن عبد الملك مسموم و شهيد شد. 📚 توضیح المقاصد، ص ۲۹ ▪️در شب شهادت به امام صادق (ع) فرمودند: "من امشب جهان را بدرود خواهم گفت. هم اكنون پدرم على بن الحسين را ديدم كه شربتى گوارا نزد من آورد و نوشيدم و مرا به سراى جاويد و ديدار حق بشارت داد." ▪️در روايت ديگرى فرمودند: "اى فرزند گرامى، مگر نشنيدى كه حضرت على بن الحسين از پس ديوار مرا ندا كرد: "اى محمد بيا، زود باش كه ما انتظار تو را مى كشيم." ▪️آن حضرت چندين روز و به قولى سه روز در حالت درد از اثر سم به سر مى بردند تا به شهادت رسيدند. فرداى آن روز بدن مطهر و پاك آن درياى بيكران دانش خدايى را در خاك بقيع كنار مزار امام مجتبى و امام سجاد (ع) به خاك سپردند. 📚 کافی، ج ۲، ص ۴۹۵ ▪️آن حضرت هشتصد درهم براى تعزيه و ماتم خود وصيت فرمود. حضرت صادق (ع) فرمودند: پدرم فرمود: "اى جعفر! از مال من مقدارى وقف كن براى ندبه كنندگان كه ده سال در منى در موسم حج بر من گريه كنند، و مراسم ماتم را تجديد نمايند." 📚 کافی ج ٢،ص٤٩٥ ▪️ آقا و مولايمان حضرت باقر (ع) در كربلا شرف حضور داشت. شب يازدهم، بازار كوفه كنار سرهاى مطهر، اسارت شام و مجلس يزيد را ديده است و هر زمان كه متذكر شهادت حسين بن على (ع) و اسارت عمه هايش مى شد، اشك از چشم مباركش مانند در جارى مى گشت.

🔖کوتاه و شنیدنی🔖 🎤🎤 رهبر معظم انقلاب 🔶 امام محمدباقر علیه‌السلام و سازماندهی تشکیلات پنهانی تشیع به کلام امام خامنه‌ای 🔶 #انسان۲۵۰ساله #امام_باقر علیه السلام

سی و هفتمین روز از چله ی پانزدهم🌟 اعمال مستحبی ، ومراقبتهای این چله را از طرف ❣شهید مهدی صمدی❣ هدیه می کنیم به آقاامام باقر علیه السلام

شهید مهدی صمدی شهید دفاع مقدس نــام : مهدی نـام خـانوادگـی : صمدی نـام پـدر : محمدحسن تـاریخ تـولـد : ۱۳۴۶/۰۳/۰۱ مـحل تـولـد : تهران سـن : ۲۰ سـال دیـن و مـذهب : اسلام شیعه وضـعیت تاهل : مجرد شـغل : بسیجی مـلّیـت : ایران دسـته اعـزامـی

مهدی صمدی در سال 1346 در تهران متولد شد ، او تحصیل خود را از سن 6 سالگی آغاز کرد ، در همان سنین بود که با توجه به روحیات مذهبی که در او بود شروع به نماز خواندن کرد و اسرار زیاادی برای روزه گرفتن داشت . سال 57 مهدی در مقطع دوم راهنمایی مشغول تحصیل بود ، او در این زمان با عشقی خاص و ناب وارد عرصه مبارزه علیه رژیم سفاک پهلوی شد و با شرکت در تظاهرات و اجتماعات خشم خود را بروز می داد تا جایی که ممانعت خانواده برای عدم حضور او در چنین فضاهایی هم کارگشا نبود و در همین مبارزات هم چندیدن بار مورد ضرب و شتم ماموران رژیم قرار گرفته بود .

پس از پیروزی انقلاب و بنا به فرمان امام خمینی (ره) بر تشکیل ارتش بیست میلیونی ، این شهید خواستار پیوستن به جمع عاشقان بود اما سن کم او باعث میشد از حضور او جلوگیری کنند، با شروع جنگ تحمیلی مهدی در صدد رفتن به جبهه برآمد و با گذراندن دوره ی تکمیلی بسیج شهر همدان در سال 60 روانه ی جبهه شد. مهدی یک بار در عملیات مسلم بن عقیل بر اثر اصابت ترکش به ناحیه ی صورت مجروح و درعملیات والفجر 2 برای بار دوم این با شدت بیشتر از قبل زخمی شد به نحوی که گمان بردند او شهید شده و 48 ساعت جنازه ی این شهید را در سرد خانه نگهداری کردند اما خواست و اراده خداوند برآن بود که جان بر پیکر پاکش باز گردد ، اما در نهایت مهدی در عملیات کربلای 5 یک تنه به دل دشمن زد تا راه را برای همسنگران خود باز کند و در زیر آتش دشمن به فیض شهادت نائل شد و پروانه ی وجود را که در قفس دنیا محصور گشته بود آزاد ساخت.

بخشی از وصیت نامه ی شهید مهدی صمدی: بار الها ، پروردگارا یاری ام کن در راه رسیدن به هدفم پابرجا و استوار باشم ، بار الها تو مونس و همدم و همراه تنهایی هایم بوده و هستی و امید من به تو بوده و هست ، مرا در راه خود ثابت قدم و استوار بدار . خدایا فقط تو را میطلبم و از تو یاری می خواهم گویی که این وجود پر از گناهم از آتش عشق به تو پر شده است ، همه اش امید پرواز دارد گویی این حقیر دیگر جایی در این قفس تنگ ندارد و این قفس دیگر مرا کفایت نمی کند و باید که این میله های آهنی را در هم بشکنم . بار خدایا مرا در ، درهم شکستن پوشالی قفسی که میله های آن از سنگینی گناهانم درست شده است یاری ام ده و توانایی به من عنایت کن که از این قفس رهایی یابم . در مراسم عزای من گریه نکنید زیرا که دشمنان اسلام خوشحال می شوند و من از همه ی دوستان و آشنایان و خانواده ی عزیزم می خواهم که لباس سیاه بر تن نکنند و از مادرم، پدرم، خواهر و برادرم می خواهم که با خوش حالی از میهمانان پذیرایی کنند هم چون پذیرایی مراسم عروسی و اگر هم خواستند گریه کنند در تنهایی گریه کنند و گریه هایشان برای از دست دادن پسرشان نباشد فقط برای مظلومیت زهرا (س) و علی (ع) گریه کنند زیرا که من به این دو خیلی علاقه داشتم. شما ای پدر و مادر در جلوی دشمنان و دوستان با صورتی خندان باشید که باعث خوش حالی من در خاک گردد و باعث کوری چشم دشمنان در روی زمین. اشهد ان لا اله الا الله و اشهد ان محمدا رسول الله و اشهد ان علی ولی الله عبد الحقیر مهدی صمدی

شهید بزرگوار امروز 👆👆 عزیزانشان از اعضای کانال هستند