🌺 مادر امام سجاد ‹ع›: «حق مادرت اين است كه بدانى او تو را طورى حمل كرد كه احدى، احدى را آن‌طور حمل نمى‌كند، آرى او تو را در داخل شكم خود حمل كرد، و از ميوه قلبش چيزى به تو داد كه احدى به احدى نمى‌دهد، و او با تمامى اعضاى بدنش تو را محافظت نمود و باک نداشت از اينكه گرسنه و تشنه بماند، بلكه پروايش همه از گرسنگى و تشنگى تو بود، او باک نداشت از اينكه برهنه بماند، همه پروايش از برهنگى تو بود، او هيچ پروايى‌ نداشت از گرما، ولى سعيش اين بود كه بر سر تو سايه بيفكند، او به‌خاطر تو از خوابِ خوش صرفنظر كرد، و تو را از گرما و سرما حفظ نمود، همهٔ اين تلاش‌ها براى اين است كه تو مال او باشى، و تو نمى‌توانى از عهده شكر او برآيى، مگر با يارى و توفيق خدا.» ‌ 📓 ترجمه #تفسیر_المیزان، ج۱۶، ص۳۲۹ ‌ رسانه المیزان؛ رسانهٔ‌اختصاصی‌نشرافکارعلامه‌طباطبایی‹ره› ©️ @AlmizanMedia

نامش را در افق مبین می‌نویسند و در خصال از امام صادق ‹ع› روايت شده كه فرمود: هر كس در هر روز از ماه شعبان هفتاد بار بگويد: «استغفر اللَّه الذى لا اله الا هو الرحمن الرحيم الحى القيوم و اتوب اليه» خداى تعالى نامش را در افق مبين مى‌نويسد، مى‌گويد: پرسيدم: افق مبين چيست؟ فرمود جايگاهى است در جلوی عرش كه در آن‌ها نهرهايى است فراگير، و در آن جام‌هايى است به عدد ستارگان‌. 📓 ترجمه #تفسير_الميزان، جلد۲۰، ص۳۶۳ رسانه المیزان؛ رسانهٔ‌اختصاصی‌نشرافکارعلامه‌طباطبایی‹ره› ©️ @AlmizanMedia .

علی‹ع› آیة‌الله‌ است... رسول اللَّه ‹ص› فرمود: در شب معراج وقتى مرا به‌طرف آسمان هفتم سير دادند از زير عرش ندايى بگوشم آمد كه مى‌گفت: «راستى! على ‹ع› آيت خدا است و دوست مؤمنين، على را به مردم معرفى كن.» وقتى رسول اللَّه (ص) از معراج فرود آمد آن ندا را فراموش كرد، لذا آيه‌ ﴿يا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ ما أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ وَ إِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَما بَلَّغْتَ رِسالَتَهُ وَ اللَّهُ يَعْصِمُكَ مِنَ النَّاسِ إِنَّ اللَّهَ لا يَهْدِي الْقَوْمَ الْكافِرِينَ﴾ براى يادآوريش نازل شد. 📓 ترجمه #تفسیر_المیزان، جلد۶، صفحه۸۷ رسانه المیزان؛ رسانهٔ‌اختصاصی‌نشرافکارعلامه‌طباطبایی‹ره› ©️ @AlmizanMedia

امام هدايت كننده‌اى است كه با امرى ملكوتى كه در اختيار دارد هدايت مى‌كند، پس امامت از نظر باطن يك نحوه ولايتى است كه امام در اعمال مردم دارد، و هدايتش چون هدايت انبياء و رسولان و مؤمنين صرف راهنمايى از طريق نصيحت و موعظه حسنه و بالأخره صرف آدرس دادن نيست، بلكه هدايت امام دست خلق گرفتن و براه حق رساندن است. 📓ترجمه #تفسیر_المیزان، جلد۱، ص ۴۱۱ رسانه المیزان؛ رسانهٔ‌اختصاصی‌نشرافکارعلامه‌طباطبایی‹ره› ©️ @AlmizanMedia

• دسته ديگرى كه تهمت فوق را به اسلام زده‌اند، مدعيان تمدن و آزادى در قرن اخيرند، همان كسانى كه آتش جنگ‌هاى جهانى را شعله‌ور ساخته و دنيا را زير و رو كردند و باز هم هر گاه غريزه ماديگريشان ندايشان دهد كه خطرى مختصر مطامعشان را تهديد مى‌كند، قيصريه دنيا را براى يك دستمال به آتش مى‌كشند (اينها هستند كه مى‌گويند اسلام دين زور و شمشير است، زهى بى شرمى!) كسى نيست كه از اينان بپرسد آيا ضرر ريشه‌دار شدن شرك در دنيا و انحطاط يافتن اخلاق فاضله بشر و مردن فضائل نفسانى و احاطه يافتن فساد بر زمين و بر اهل زمين، زياد است يا كوتاه شدن دست جنايتكار شما از چند وجب زمين و يا چند درهم مختصر خسارت ديدنتان؟ و چه خوب معرفى كرده است قرآن كريم اين جنس دو پا را كه‌ فرموده: «إِنَّ الْإِنْسانَ لِرَبِّهِ لَكَنُودٌ» ‌ 📔 ترجمه #تفسير_الميزان، ج۴، ص۲۶۰ ‌ رسانه المیزان؛ رسانهٔ‌اختصاصی‌نشرافکارعلامه‌طباطبایی‹ره› ©️ @AlmizanMedia

فاصله بين زمين و آسمان، ديد چشم و دعای مظلوم است، در موقعی كه نفرين می‌كند. ترجمه #تفسیر_المیزان، جلد۸، صفحه۲۱۰ ©️ @AlmizanMedia

شـــرف‌اســـلام شرف اسلام اجازه نمى‌دهد كه هيچ‌یک از اين اعمال را درباره دشمن روا بدارند، چنانچه ديديم در هيچ‌یک از معركه‌هاى جنگ (هر قدر هم كه سخت و هول‌انگيز بود) اجازه ارتكاب به چنين اعمالى را نداد ولى مردمى كه امروز خود را متمدن مى‌دانند به همه اين جنايات دست مى‌زنند، هول‌انگيزترين و وحشت‌زاترين رفتار را با دشمن خود مى‌كنند، آنهم در روزگارى كه خودشان "عصر نور" مى‌نامند. آرى عصر نور كشتن زنان و اطفال و پير مردان و بيماران و شبيخون زدن و بمباران كردن شهرها و مردم بى سلاح و قتل عام دشمن را مباح كرده است. 📚ترجمه #تفسير_الميزان، ج۴، ص۲۶۲ رسانه المیزان؛ رسانهٔ‌اختصاصی‌نشرافکارعلامه‌طباطبایی‹ره› ©️ @AlmizanMedia

آرى انتقام گرفتن براى مظلوم از ظالم، يارى كردن حق و عدالت است، كه نه مذموم است و نه زشت، چون منشا آن محبت عدالت است كه از فضائل است، نه رذائل. 📓ترجمه #تفسير_الميزان، ج۱، ص: ۶۶۵ رسانه المیزان؛ رسانهٔ‌اختصاصی‌نشرافکارعلامه‌طباطبایی‹ره› ©️ @AlmizanMedia

﴿الم أَ حَسِبَ النَّاسُ أَنْ يُتْرَكُوا أَنْ يَقُولُوا آمَنَّا وَ هُمْ لا يُفْتَنُونَ﴾ آيا مردم پنداشته‌اند كه رها مى‌شوند، و در بوته آزمايش قرار نمى‌گيرند، و هر ادعايى بكنند از ايشان پذيرفته مى‌شود؟ در حالى كه چنين نيست، يكى از سنت‌هاى ما امتحان است كه در امم قبل از ايشان نيز جريان داشت، در اين امت نيز بايد جريان يابد، تا راستگويان از دروغگويان متمايز و جدا شوند، يعنى آثار راستگويى آنان و دروغگويى اينان ظاهر شود، و در نتيجه ايمان راستگويان پا بر‌جاتر شده، و ادعاى صورى و دروغى اينان نيز از دل‌هایشان بيرون شود. 📚ترجمه #تفسیر_المیزان، جلد‌۱۶، صفحه۱۴۸ رسانه المیزان؛ رسانهٔ‌اختصاصی‌نشرافکارعلامه‌طباطبایی‹ره› ©️ @AlmizanMedia

نتيجه‌توجه‌به‌عهدخـدا چنين كسی غير از پروردگارش ديگر هيچ هم و غمى ندارد، و به هیچ چيز ديگر نمى‌پردازد. و لكن اگر آدمى در زندگى دنيا با اختلاف جهات، و تشتت اطراف، و انحاء آن، و اينكه اين زندگى را تنها به نيكان اختصاص نداده‌اند، بلكه مؤمن و كافر در آن مشتركند، در نظر بگيريم، خواهيم ديد كه اين زندگى به حسب حقيقت و باطن، و از نظر علم به خداى تعالى، و جهل به او، مختلف است، آن كس كه عارف به مقام پروردگار خويش است، وقتی خود را با زندگى دنيا كه همه رقم كدورت‌ها، و انواع ناملايمات و گرفتاري‌ها دارد، مقايسه كند، و در نظر بگيرد: كه اين زندگى آميخته‌اى از مرگ و حيات، و سلامتی و بيمارى، و فقر و توانگرى، و راحت و تعب، و و جدان و فقدان است، و نيز در نظر بگيرد: كه همه اين دنيا چه آن مقدارش كه در خود انسان است، و چه آنها كه در خارج از ذات آدمى است، مملوك پروردگار اوست، و هيچ موجودى از اين دنيا استقلال در خودش و در هيچ چيز ندارد، بلكه همه از آن كسی است كه نزد وى به غیر از حسن و بهاء و جمال و خير آن هم به آن معنايى از جمال و خير كه لايق عزت و جلال او باشد وجود ندارد، و از ناحيه او به جز جميل و خير صادر نمی‌شود آن وقت مى‌فهمد كه هيچ چيزى در عالم مكروه نيست، تا از آن بدش آيد، و هيچ مخوفى نيست، تا از آن بترسد، و هيچ مهيبی نيست، تا از آن به دلهره بيفتد، و هيچ محذورى نيست تا از آن بر حذر شود. بلكه با چنين نظر و ديدى، مى‌بيند كه آنچه هست، همه حسن و زيبايى و محبوب است، مگر آن چيزهايى كه پروردگارش به او دستور داده باشد كه مكروه و دشمن بدارد، تازه همان چيزها را هم باز به خاطر امر خدا مكروه و دشمن می‌دارد، و يا محبوب قرار مى‌دهد، و از آن لذت برده و به امر آن ابتهاج بخرج می‌دهد، و خلاصه چنين كسی غير از پروردگارش ديگر هيچ هم و غمى ندارد، و به هیچ چيز ديگر نمى‌پردازد. و همه اين‌ها براى اين است كه چنين كسی همه عالم را ملك طلق پروردگار خود مى‌بيند، و براى احدى غير خدا بهره و نصيبی از هيچ ناحيه عالم قائل نيست، چنين كسی چه كار دارد به اينكه مالك امر، چه تصرفاتى در ملك خود مى‌كند؟ چرا زنده مى‌كند؟ و يا مى‌ميراند؟ و چرا نفع می‌رساند؟ و يا ضرر؟ و همچنين در هيچ حادثه‌اى كه او بوجود مى‌آورد، چون و چرا نمى‌كند. اين است آن زندگى طيب، و پاكى كه هيچ شقاوتى در آن نيست، نورى است كه آميخته با ظلمت نيست، سرورى است كه غم با آن نيست، وجدانى است كه فقدى با آن جمع نمی‌شود، غنائى است كه با هيچ قسم فقرى آميخته نمى‌گردد، همه اينها موهبت‌هايى است كه با ايمان بخداى سبحان دست می‌دهد. 📚ترجمه #تفسير_الميزان، ج۱، ص۱۹۹ رسانه المیزان؛ رسانهٔ‌اختصاصی‌نشرافکارعلامه‌طباطبایی‹ره› ©️ @AlmizanMedia

﴿‏يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّـهَ وَ قُولُوا قَوْلًا سَدِيداً﴾ كلمه "سديد" از ماده "سداد" است، كه به معنای اصابت رأی، و داشتن رشاد است، و بنا بر اين، قول سديد، عبارت است از كلامی كه هم مطابق با واقع باشد، و هم لغو نباشد، و يا اگر فايده دارد، فايده‌اش چون سخن‌چينی و امثال آن، غير مشروع نباشد. پس بر مؤمن لازم است كه به راستی آنچه می‌گويد مطمئن باشد، و نيز گفتار خود را بيازمايد، كه لغو و يا مايه افساد نباشد. 📓ترجمه #تفسیر_المیزان، جلد۱۶، صفحه۵۲۳ رسانه المیزان؛ رسانهٔ‌اختصاصی‌نشرافکارعلامه‌طباطبایی‹ره› ©️ @AlmizanMedia

ودیعه‌ی‌الهی و اگر یکى از ماها به عمر گذشته خود مراجعه کند، و بیندیشد: که در این مدت چه کمالات، و ترقیاتى را می‌توانست بدست آورد، ولى در بدست آوردن آنها کوتاهى کرده، آن‌وقت خود را به باد ملامت مى‌گیرد، و به خود خشم نموده ، یکى یکى کوتاهى‌ها را به رخ خود مى‌کشد، و به خود بد و بیراه می‌گوید، و ناگهان متوجه به جهالت و جنون جوانى خود می‌شود، که در آن هنگام چقدر نادان و بى‌تجربه بوده به محض آن‌که به یاد آن دوران تاریک عمر مى‌افتد، خشمش فرو مى‌نشیند، و خودش به خود رحم مى‌کند، و دلش براى خودش می‌سوزد، در حالی‌که این حس ترحم که در فطرت او است ، یک ودیعه‌اى است الهى، و قطره‌ایست از دریاى بى‌کران رحمت پروردگار، با این که حس ترحم او ملک خود او نیست، بلکه عاریتی است، و علاوه قطره‌ایست در برابر رحمت خدا، مع‌ذلک خودش براى خودش ترحم می‌کند، آن‌وقت چطور ممکن است، که دریاى رحمت رب‌العالمین، در موقفى که او است و انسانى جاهل، و ضعیف، به خروش نیاید؟ و چطور ممکن است مجلاى اتم رحمت رب العالمین، یعنی رسول‌خدا (ص) به دستگیرى او نشتابد، و او را که در زندگى دنیا و در حین مرگ که در مواقف خطرناک دیگر، وزر‌ و وبال خطایاى خود را چشیده، همچنان در شکنجه دوزخ بگذارد، و او را نجات ندهد. 📚ترجمه‌ #تفسیر_المیزان، جلد۱، صفحهٔ۳۱۹ رسانه المیزان؛ رسانهٔ‌اختصاصی‌نشرافکارعلامه‌طباطبایی‹ره› ©️ @AlmizanMedia