✳️ شنیدید ... یادش بخیر زمان شاه!! 🔆 (تحلیل۳) 💢 روزگاری #فروش‌نفت ما روزی ۶ میلیون بشکه بود و #جمعیت ایران حدود ۲۰ تا ۳۰ میلون نفر یعنی درآمد نفتی ایران به ازای هر ایرانی #قریب۶تا۱۰برابر درآمد فعلی بود. 🔶🔸آن روز ها با وجود آن درآمد بالای نفتی، زندگی مردم آنطور نبود که خانواده ها بتوانند #هزینه‌تحصیل فرزندان (لوازم‌التحریر و خوراک و پوشاک بسیار ساده) را تا سیکل یا نهایتا دیپلم به عهده بگیرند برای همین اکثر پسران از همان اول مدرسه ۶-۷ سالگی باید برای تامین مخارج خودشان مشغول به کار می شدند و دختران هم زود شوهر داده میشدند و خرج شان جدا می شد. 🔷🔹آن روزها #وسایل‌حمل‌ونقل مردم حداکثر استر و چهارپا و نهایتا دوچرخه یا موتور سیکلتی بود و مثل امروز نه اینقدر همه جا اتوبان داشتیم و نه اینقدر ماشین!! 🔹 در #خانه‌ها هم اینقدر زندگی ماشینی نبود و کسی ماشین لباسشویی، جاروبرقی، اجاق گاز چند شعله و یخچال فریزر و چرخ گوشت و ال سی دی و مبلمان و از این چیزها نداشت و زندگی ها برغم همه اینها بسیار #دشوار بود. لباس شستن لب جوی آب و صف حمام های کثیف عمومی و ... #حلبی‌آبادهای کنار شهرها و قبرستانها گواه این شرایط است. 🔶🔸 آن روزها اینقدر #میوه فروشی و فروشگاه #موادغذایی در محله ها نبود و هر محل معمولا یک فروشگاه داشت، چون مردم مثل امروز اهل بخور بخور نبودند و مجبور بودند فقط نیاز های اصلی را تامین کنند. 🔸 #رستوران را خیلی ها هرگز تجربه نکرده بودند چون محل حضور #ثروتمندان بود. 🔸 بسیاری از مردم #گندم‌ونان‌یکساله‌شان را اگر داشتند غنی محسوب می شدند. #قحطی‌وکشتار ۹-۱۰ میلیونی زمان رضاپهلوی گواه این شرایط است. 🔷🔹 مردم شاید هر ۱۰ سال یک سفر تفریحی یا زیارتی می‌رفتند و مثل امروز نبود که گاهی هر سال دو سه مسافرت می روند. 🔹 آن روزها شهرها اینقدر رنگارنگ نبودند و هر شهر به نسبت موقعیتش یکی دو #خیابان اصلی داشت و همه ی کوچه های #خاکی بودند. 🔶🔸 #لباس‌ها اینقدر رنگارنگ نبود و مردم سالی نهایتا اگر می‌توانستند یک دست لباس می‌خریدند که البته عده زیادی، همان سالی یک بار را هم نمی توانستند بخرند و دو سه سال را با یک لباس سر می کردند. 🔷🔹 بسیاری از مردم در خانه هایی زندگی می کردند که در آن #چندخانوار مستقر بودند و هر خانواده #یک‌اتاق داشت. از این خانه ها امروزه بدلیل گسترش #عدالت‌اجتماعی خبری نیست. 🔹 نبود آب و برق و قطعا گاز بجز در چند شهر اصلی و حتی خاموشی اکثر ساعات در تهران مصیبتی بزرگ بود که در نتیجه استفاده از بسیاری وسایل را با فرض داشتن آن نیز غیرممکن می کرد. 🔶🔸 بچه ها معولا #اسباب‌بازی آنچنانی نداشتند، گاهی یک عروسک که مادر با پارچه درست کرده بود یا یک ماشین پلاستیکی ساده... کسی فکرش را نمی‌کرد که روزگاری هم بیاید که در هر خانه یک کمد پر از اسباب بازی های رنگارنگ باشد. 🔸خلاصه اداره زندگی در نهایت قناعت و دشواریی بود چون به غیر از این روش نمی‌شد گذران امور کرد. امروز همه چیز عوض شده و حتی تصور گذشته هم برای ما دشوار است. اگر پای صحبت بزرگترهای مجرب ننشینیم محال است تصویر واقعی از دوران نکبت بار شاه داشت. 🔷🔹 ولی عده ای از جوانترها هستند که مدام می‌گویند یادش بخیر زمان شاه!! 🔹بله، یادش بخیر چون آن روزها تحریم نبودیم و می توانستیم روزی ۶ میلیون بشکه نفت بفروشیم و بریزیم به بانکهای آمریکا و اروپا و بقیه آنهم صرف عیاشی های دربار شود. 🔸 آن روزها مردم از جایی جز سفره های خودشان #خبرنداشتند و مثل امروز نبود که وقتی اختلاسی میشود، خبرش در سرتا سر کشور بپیچد. شاید هیچ کس نداند رقم درستی که #شاه‌دزدهای‌پدروپسر ازین مملکت به تاراج بردند چقدر باشد. 🔹 اصلا مملکت شاه داشت و این فضولی ها به مردم ربطی نداشت. کسی هم دنبال این نبود که بداند مثلا آن #درآمدهنگفت‌نفتی چه می شود؟! 🔸 آن روزها مردم از همه جا بی خبر نگه داشته می شدند. 🌼 امروز است که مردم #فهمیده اند با روزی دو سه میلیون بشکه نفت آن هم با ۸۰ میلیون جمعیت و در شرایط تحریم، می شود کشور را گلستان کرد و ریشه فقر را به یکباره خشکاند و برای همین است که مدام دنبال اختلاسگران میگردند تا بدانند این درآمد را چه کسی می‌دزدد؟! 🔷🔹 اگر شاه بود، حتما نمی گذاشت اصلا آب در دل مردم تکان بخورد و فکرشان به این چیزها مشغول شود. #پیشرفت همیشه هم خوب نیست بخصوص برای آنها که #عقب‌ماندگی را برتری می دانند. 🇮🇷 #چهل‌سال‌انقلاب 🌼 #شبکه‌تحلیلگران‌انقلاب‌اسلامی 🇮🇷 @IslamicRevolutionaryAnalysts

🔴 مشکل خدمات درمانی و دارو یکی از مشکلات لاینحل #آمریکا است که شعار اصلی هر رئیس جمهور آن کشور و قسمت اصلی مناظرات انتخاباتی او را تشکیل می دهد و همچنان این مردم هستند که فدا می شوند. مردمی چون الک اسمیت: ۱. الک اسمیت ۲۶ ساله به خاطر اینکه پول کافی برای خرید انسولین نداشت مرد. ۲. این جوان آمریکایی شغل داشت و مدیر یک #رستوران بود و سالیانه ۳۵ هزار دلار (ماهیانه ۳ هزار دلار) درآمد داشت. ۳. او اگر می خواست از بیمه استفاده کند باید ماهی ۴۵۰ دلار می داد و در ضمن باید تا ۷۵۰۰ دلار از خودش خرج می کرد(هزینه اول استفاده از بیمه در آمریکا که باید بیمه شونده خودش بپردازد و گاهی آنقدر بالا می رود که ترامپ در مناظرات ریاست جمهوری آن را به تمسخر گرفت و گفت بیمه حوادث در آمریکا فقط وقتی فایده دارد که تریلی از روی شما رد شود) و لذا او امکان بیمه شدن نداشت. ۴. اسمیت ماهیانه ۱۳۰۰ دلار خرج انسولین خود می کرد (نصف حقوق مدیر رستوران و مساوی ۱۰۰% حداقل حقوق در آمریکا) ۵. این جوان آمریکایی مجبور شد مقدار مصرف انسولین خود را کم کند تا بتواند ذخیره کند یا کار دیگر پیدا کند و به خاطر کاهش مصرف انسولین فوت کرد. 💥 پ.ن: در ایران یک بیمار دیابتی فقط با تایید پزشک ۱۰ سرنگ انسولین را مجموعا با قیمت ۳۵ هزار تومان تهیه می کند و به طور متوسط ۵ سرنگ آن یعنی ۱۷ هزار تومان ( حدود یک درصد حداقل حقوق) برای یک ماه او کافیست و اگر کم باشد و بخواهد آزاد بخرد هر سرنگ ۳۵ هزار تومان است که در بدترین حالت به دو یا سه سرنگ اضافی نیاز دارد (در بدترین حالت ۷ درصد حداقل حقوق هزینه می کند) فراموش نکنیم که اسمیت بالاتر از ۵۰ درصد آمریکایی ها درآمد داشت.