قربانِ نبودنت بروم، بیا و بنشین به قدرِ استکانی چای از احوالاتِ روزگاری بگویم که بی‌تو گذشت. از روزهایی که تکه‌هایم اواسطِ قالیچه‌یِ اتاق پراکنده بود و روحِ سفیدِ هر کدام، به قطعه‌ای سفر کرده بود. از روزهایی که عاجز بودم‌، شکسته بودم، نا امن بودم. بیا و بنشین کنارم. بی‌تو، چیزی در وجودِ من ناقص است. بی‌تو، فروغی از چشم‌هایم رفته است. بی‌تو، نمی‌دانم کیستم. ☆ - متونِ کاهگلیِ آی‌دا.

"ذوقِ گذرانِ زندگی."

"اگرچه هم‌دیگر را از دست دادیم، اما تا همیشه برایِ روزهایِ خوبی که گذراندیم از تو ممنونم. گرچه بسیار قلبِ من را رنجاندی."

"آزادی؟ یا تنهایی؟ میلِ شدید به تنهایی."

"هر آنچه باشد، می‌گذرد."

"کالبدی حقیقی."

بانو فروغ می‌گفت: "بویِ غم می‌داد چشمانش" بله، نه تنها چشم‌ها، بلکه تمامِ دقایقِ ما بویِ غم می‌ده.

"گاهی باید غم شد و تبدیل به اشك‌ شد."

نزدیکم به تو، مثلِ اسفند به فروردین. دوری از من، مثلِ فروردین تا اسفند.

نقلِ دوستان: "کاش دنیا یه درختِ نارنگی بود و ما نارنگیاش."

چرا سرکار واسمون یه اتاق جدا نمی‌ذارن که هروقت خسته شدیم و غم ما رو فرا گرفت پاشیم بریم زیر پتو و یه چایی بخوریم؟