#پارت5 💕اوج نفرت💕 کاش می تونستم با صدای بلند بگم مجردم و چهار سال پیش از سر بی پناهی و بیچارگی مجبور شدم تن به اون محرمیت بدم، از سر نادونی و باز هم بی کسی با دنیای دخترونم خداحافظی کنم. فریاد بزنم و بگم من اون موقع فقط شونزده سالم بود و هیچ کس رو نداشتم. بغض به گلوم چنگ انداخت، صدای دختر ها رو میشنیدم، بعضی ها خیلی سنگین خودشون رو معرفی میکردن و بعضی ها که انگار چشمشون استاد رو گرفته بود، با صد تا ناز ادا حرف می زدن و از علایق لوسشون می گفتن. با صدای استاد که مخاطبش پروانه بود. بهش نگاه کردم. _خانم افشار نوبتشون رو وکیل بازی کردن. نفر بعد لطفا. اجازه ی حرف زدن به پروانه رو نداد. استاد ادم لج بازیه و مطمعنم از این رفتار پروانه نمی گذره. پروانه شونه ای بالا انداخت و طوری که استاد ببینه لبش رو پایین داد. اخرین نفر هم نشست استاد به کلاس نگاه کلی انداخت و ایستاد نگاهش مدام سمت من می اومد و فوری جلوش رو می گرفت. استینش رو کمی بیشتر تا زد. _من هم علی رضا امینی هستم، مجردم، سی و چهار سالمه و درسم رو تو بلژیک خوندم. الان دو ساله که برگشتم. این حرف ها چه ربطی به کلاس داره? انگار فکرم رو خوند ادامه داد. _دوست داشتم تا حدودی با اخلاقیات دانشجو هام اشنا بشم. شاید از نظر شما بعد از دو ماه و نیم دیر باشه ولی از نظر خودم به موقع است. لطفه برگه هاتون رو روی میز بزارید. صدای دانشجو ها که فکر می کردن دیگه خبری از امتحان نیست، ریز ریز بلند شد. همهمه ی ارومی رو تو کلاس بوجود اوردن. استاد بدون اهمیت به پچ پچ ها شروع به نوشتن سوال ها روی تخته کرد. سه تا سوال نوشت و چرخید سمتون. _جواب این سه تا سوال رو کامل بنویسید. به ساعتش نگاه کرد. _یک ربع هم وقت دارید. بدون معطلی شروع به نوشتن کردم. 💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕

#پارت6 💕اوج نفرت💕 جواب سوال ها رو نوشتم. برگه رو روی میز استاد گذاشتم. انگار لبخند از صورتش کوچ کرده، نیم نگاهی به برگه انداخت و خیلی جدی نگاهش رو دوباره به دانشجوهایی که منتطر رسیدن امداد عیبی بودن انداخت. کیفم رو که روی شونم انداخته بودم ، جابه جا کردم. به سمت در خروجی قدم برداشتم. پروانه کلافه خودکارش رو روی میز گداشت و دست هاش رو قالب صورتش کرد، به برگه ناامیدانه خیره شد. کاش استاد مجبورمون نمی کرد تا از هم دور بشینیم، الان میتونستم کمی کمکش کنم. از ساختمون اصلی دانشگاه بیرون اومدم و روی نیمکت چوبی و قدیمی که به زور رنگ ابی تلاش داشتن تا سالم و نو نشونش بدن نشستم. نگاهم رو به برگ های زرد درخت ها دادم چشم هام رو بستم. سفر چند ثانیه ای به باغ اردلان خان رفتم. باغ بزرگی که دوران کودکیم با مرجان، دور از چشم شکوه خانم مادرش، مسابقه ی دو می ذاشتیم. احمدرضا، به حق مورد تایید تمام اعضای خانواده و حتی محل بود. همیشه به من به چشم مرجان خواهرش نگاه میکرد. با وجود اون و پدرش تا قبل از فوت اردلان خان هیچ وقت کمبود های زیادم رو به خاطر شرایط پدر و مادرم احساس نکردم. هر وقت هر چی برای مرجان میخریدن من رو فراموش نمی کردن، حتی پول تو جیبی من با مرجان یکی بود. البته همیشه سعی داشتن تا شکوه خانم متوجه نشه. هیچ وقت علت نفرت شکوه خانم نسبت به خودم رو نفهمیدم. همیشه برام دردسر درست می کرد و تا من رو به کتک خوردن نمی نداخت رهام نمی کرد. گاهی فکر می کنم علتش حضور خانواده ی فقیر و سطح پایین من، توی خونه ی پایین حیاطشون به عنوان سرایدار، اذیتش میکرد، ولی چرا فقط با من بود. شاید دلش برای شرایط پدر و مادرم می سوخت. من چون سالم بودم ناراحت بود. دستی روی شونم نشست و من رو از خاطرات تلخ گذشته بیرون اورد. به چهره ی مهربون و پَکَرِ پروانه نگاه کردم. _خراب کردی? صندلی رو دور زد و با لب های اویزون کنارم نشست و به پشتی صندلی تکیه داد. نفس سنگینی کشید و به اسمون نگاه کرد. _خراب کردم، با اینکه جواب هر سه سوال رو بلد بودم. _خب تو که بلد بودی، چرا خراب کردی? کامل چرخید سمتم و تو چشم هام خیره شد. نگاهش رو بین چشم هام جابه جا کرد. _از دست تو با تعجب گفتم: _من چرا!? _نگار ازت دلخورم. _پروانه کشتی من رو بگو دیگه. _چرا تو کلاس محکم و قاطع نگفتی مجردم. فقط تونستم نگاهش کنم. چی باید بگم? محرمیت نود و نه ساله ای که با یه تهمت برای من تموم شده بود، اسمش تاهل حساب میشه? اگر حساب نمی شه، چرا نمی تونم بگم مجردم? اشک توی چشم هام جمع شد و سرم رو پایین انداختم پروانه با دیدن اشک توی چشم هام از سوالش پشیمون شد. _الهی بمیرم.خب نگو ولش کن. به سختی اب دهنم رو قورت دادم. _پروانه، من از یه کابوس رنج می برم. خودش رو روی صندلی جابه جا کرد و چسبید بهم. دستم رو گرفت و دستمالی بهم داد. _چه کابوسی؟ اشکم رو که پایین چشمم، منتطر پلک زدن، برای ریختن بود. با دستمال پروانه پاک کردم. _هر شب تا چشمم رو می بندم، خودم رو توی انباری سرد و تاریک میبینم که قراره کسی بیاد من رو بزنه، ترس تمام وجودم رو میگیره در باز میشه و اون میاد داخل... دیگه نتونستم ادامه بدم دستم رو روی صورتم گذاشتم اروم اشک ریختم _اون کیه؟ سرم رو به چپ و راست تکون دادم. _خب تا کی میخوای به هیچ کس نگی? من تا اونجایی که یادم میاد هر وقت حرف متاهل یا مجرد بودن تو کلاس پیش میاد، تو بهم می ریزی. جوابی ندادم که ادامه داد. _حداقل به پدرت بگو. به ایشون گفتی? دستم رو از روی صورتم برداشتم، اب بینیم رو بالا کشیدم. _اون پدرم نیست. عموی ناتیه ... حرفم رو عوض کردم. _پدر خوندمه. چهرش غمگین شد. _عزیزم! پدر و مادر خودت کجان? _هر دو فوت کردن. پدرم وقتی سیزده سالم بود از عضه ی من دق کرد. مادرمم توی شونزده سالگی از دنیا رفت. _خدا بیامرزشون. یه سوال بپرسم? به چشم هاش نگاه کردم پروانه با من خیلی مهربون بوده من همه ی حرف های زندگیش رو می دونم حتی علاقه ی یک طرفه ی شدیدش به یکی از دانشجو های کلاس. اما هیچ وقت من حرفی بهش نزدم و این اولین اطلاعاتی بود که از من می گرفت لبخندی به صورتش هدیه کردم. _بپرس? 💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕

پارت بعدی رو با پارت شب میزارم 🌹

#پارت6_1 💕اوج نفرت💕 _چرا پدرت از عضه ی تو فوت کرد. با این سوال پروانه فوری رفتم به اون روز تلخ، شکوه خانم با بی رحمی من رو به خاطر گلدون جهیزیش که مرجان شکسته بود، ولی دوست داشت من رو مقصر نشون بده بیرحمانه میزد و پدر شیرین عقلم روی زمین نشسته بود. زانوهاش رو توی بغلش گرفته بود زار زار گریه میکرد.آهی کشیدم و به زور لب زدم. _من خوردم زمین، پام پیچ خورد. ناراحت شد دق کرد. طوری که حرفم رو باور نکرده ابروهاش رو بالا داد و نگاهم کرد _سر پیچ خوردن پا? _اخه شرایط پدرم خاص بود. پدرم شیرین عقل بود. پروانه ناباورانه نگاهم کرد. _مادرت چی؟ _نه مادرم از لحاظ عقلی سالم بود، ولی کم شنوا و لال بود . دستش رو گرفتم. _نخواه که از گذشته ی من بدونی، خیلی اذیت می شی. _اخه الان من کنجکاو شدم. به ساعتم نگاه کردم ایستادم. _پاشو کلاس ساعت دوممون رو هم بریم. _دیگه نمی گی? دستش رو گرفتم و کشیدم و از روی صندلی بلندش کردم. _شاید گفتم. حالا فعلا بریم سر کلاس. 💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕

#پارت7 💕اوج نفرت💕 سر کلاس نشستیم، استاد شیبانی بر عکس استاد امینی مهربون و با گذشته، با لبخند به در خیره بود به دانشجو ها که همه با عجله و شرمنده داخل می اومدن خوش امد می گفت. برای گوش کردن به درس اصلا تمرکز نداشتم و مدام ذهنم به اون خونه که از بچگی توش بزرگ شدم پر می کشید. با خودکار کلمه ی چرا رو روی جلد کتابم نوشتم و مدام پرنگ ترش کردم. صدای همهمه ی اطرافیان باعث شد تا متوجه تموم شدن درس بشم. پروانه کتابش رو توی کیفش گذاشت. _خوشم میاد، ادم سو استفاده چی هستی. متعجب توی چشم هاش ذل زدم. _سر کلاس امینی چشم ازش بر نمیداری، جلوی شیبانی چشم از نقاشیت بر نمی داری. جلو اومد و دستم رو از روی کتاب برداشت متاسف گفت _چی چرا? کتاب رو از روی میز برداشتم توی کیفم گداشتم ایستادم و کلافه به اطراف نگاه کردم _باشه. نگو، ولی خودت رو انقدر اذیت نکن. _اذیت نمی شم، من عادت دارم. وارد حیاط شدیم پروانه خیلی کنجکاوانه و البته زیرکانه سعی داشت از زیر زبونم حرف بکشه. _نگار خونه ای که توش بزرگ شدی، تو کدوم شهره? _چرا می پرسی? خودش رو بی اهمیت نشون داد _همینجوری. _تهران. _عه چرا من فکر می کردم شهرستان بودی? شونه هام رو بالا انداختم و همونطور که راه می رفتیم به زمین نگاه می کردم. تقریبا به در خروجی رسیدیم. _اه اه اه، انقدر بدم میاد از این امینی، جلوی راه ما هم سبز میشه. سرم رو بالا اوردم و رد نگاه پروانه رو گرفتم استاد امینی به داخل دانشگاه بر می گشت و کمی کلافه بود. نزدیک ما که رسید از سرعتش کم کرد. به پروانه نگاه کرد. پشت چشمی نازک کرد و اهمیت نداد. خواستم بایستم و به رسم ادب بهش سلام کنم که ماشین عمو اقا رو دیدم. عمو اقا فکر میکنه اگه من با مرد نامحرمی حرف معمولی هم بزنم، این خیانت در حق اون صیغه ی محرمیته، اخرین باری که به حرفش گوش نکردم و با سیاوش برادر پروانه حرف زدم روز خوبی نداشتم، نزدیک بود از دانشگاه رفتن منعم کنه. سلامی زیر لب گفتم که نمی دونم شنید یا نه پا تند کردم سمت ماشین رفتم. _چی شد یهو چرا تند کردی? _عمو اقا اومده. الان دعوام می کنه. میگه چرا با ناز راه می رفتی چرا با نامحرم حرف زدی. _وای چه سخت گیره، در حد معاشرت هم نمی زاره. _به سخت گیر بودنش حق میدم . دلیل داره. بازوم رو گرفت و مجبورم کرد تا بایستم. _دلیلش چیه? _دوست دارم بهت بگم ولی قبلش باید از عمو اقا اجازه بگیرم. _اگه اجازه نده نمی گی? نگاهش کردم که ادامه داد _من امشب تا صبح صلوات می فرستم که اجازه بده. لبخند کمرنگی زدم و به ماشینش نگاه کردم. _من برم پروانه، پس فردا می بینمت. _باشه برو عزیزم، خداحافظ. با تمام سرعتی که می تونستم توی راه رفتم داشته باشم، سمت ماشین رفتم در رو باز کردم و نشستم. _سلام _سلام. نگار مگه قرار نذاشتیم کلاست تموم شد فوری بیای تو ماشین. من از کار رو زندگیم می زنم که تو توی حیاط نمونی اون وقت تو ایستادی داری با دوستت حرف می زنی. _ببخشید سوال داشت. دلخور نگاهم کرد و سرش رو تکون داد راهنمای ماشین رو زد و اهسته حرکت کرد. 💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕

#پارت_آینده _عمو آقا کی این کابوس میخواد دست از سر من برداره _باید با این کابوس کنار بیای، بالاخره باید برگردی اشک روی گونم ریخت _عمو اقا شما قول دادی . قول دادی کاری کنی الباقی محرمیت رو ببخشه شرمنده سرش رو پایین انداخت _فکر می کردم گذر زمان آرومش می کنه ولی با وجود گذشت چهار سال هنوز دنبالته _من بر نمی گردم _دخترم تو به اون خونه وصلی، باید بری تکلیفت اون محرمیت رو مشخص کنی https://eitaa.com/Baharstory/18878

#پارت8 💕اوج نفرت💕 هنوز از دانشگاه دور نشده بودیم، که گفت: _من امشب مهمون دارم، باید برم خونه باغ. مضطرب پرسیدم. _شب نمیاید? _اگه مهمون هام نرن، نه، نمی تونم بیام. کامل سمتش برگشتم. اب دهنم رو قورت دادم. _من می ترسم. دنده رو عوض کرد، از تو اینه به پشت سرش نگاه کرد. _چاره ی دیگه ای ندارم. _خب مهمون هاتون رو بیارید خونه. نیم نگاهی کرد و نفس عمیقی کشید. _مهمونم، احمدرضا و مادرشه. روی صندلی ماشین وا رفتم، ناخواسته چشم هام رو بستم. یاد روز های خوبم افتادم. به علاقه ای که بینمون ناکام مونده بود فکر کردم. ولی فقط بود، و دیگه نیست، عمو اقا دستش رو روی سرشونم گذاشت. _خوبی؟ ملتمس نگاهش کردم. _عمو آقا من می ترسم. _از چی? من به خاطر تو این خونه برات خریدم که کسی نفهمه پیش منی، چون به خونه باغ همه رفت و امد دارن. _از کابوسم می ترسم. اگه شما نباشید تا صبح نمی تونم بخوابم. کمی فکر کرد و گفت _به دوستت بگو بیاد پیشت. با تعجب گفتم. _پروانه! _آره عزیزم. _آحه شما گفتید که حق ندارم با دوستام رفت و امد کنم! _این یه بار ایراد نداره. باورم نمی شه عمو اقا این اجازه رو بهم داده. گوشیش رو برداشتم و شماره ی پروانه رو گرفتم. پروانه با تردید، که به خاطر شماره ی جدید بود جواب داد. _بله! _سلام، منم پروانه. _وای، مردم نگار، ترسیدم گفتم این شماره کیه. _ببخشید. کارت داشتم. _جانم بگو. _من امشب تنهام،میای خونه ی ما? کمی سکوت کرد و گفت: _بزار برم خونه، اگه سیاوش نباشه میام.بابام کاری نداره ولی اون گیر می ده. _پس بهم خبر می دی? _اره، اگه بیام کلی خوش میگذرونیم. تا صبح باید از زندگیت برام بگی. لبخند تلخی زدم، بیچاره نمی دونه شنیدن زندگی من حالش رو خراب می کنه. _باشه. اجازه بده بهت میگم. _تا نیم ساعت دیگه بهت جواب میدم. _دستت درد نکنه، خداحافظ. گوشی رو قطع کردم روی داشبورد گذاشتم. عمو اقا بدون معطلی گفت: _اجازه ی چی؟ اگه بهش بگم مطمعنن نمی زاره بگم. _میگه تو هم بیا خونه ی ما. _بگو نه. سکوت کردم تن صداش رو کمی عصبی کرد. _شنیدی نگار. _بله. چشم. 💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕

#پارت9 💕اوج نفرت💕 عمو آقا خیلی در حقم خوبی کرده و مثل یه پدر برام بوده. همونقدر مهربون، همونقدر سختگیر، همونقدرحساس. به چهرهش نگاه کردم. دوست ندارم ناشکری کنم. محبت های پدرو مادرم رو هم فراموش نکردم. اما اگه واقعا پدرم بود، هیچ کدوم از این اتفاق ها برام نمی افتاد. به خونه رسیدیم اخرین صدای تلفن خونه رو شنیدم و قطع شد. کفشم رو درآوردم و سمت گوشی رفتم. _کی بود? نگاهی به شماره انداختم. _پروانه. کتش رو روی چوب لباسی بالای جاکفشی اویزون کرد. _زنگ بزن بهش ببین میاد. فوری شمارش رو گرفتم و گوشی رو کنار گوشم گذاشتم. _الو سلام. _سلام عزیزم، میای؟ _اره نیم ساعت دیگه میام. فقط دعا کن سیاوش سر نرسه، که نمی زاره. _برات شر نشه، بالاخره فردا که می فهمه. _فردا بهش میگم به تو چه، بابا اجازه داد. از لحنش خندم گرفت. _نگار شام چی دارید? _هنوز نذاشتم، تو بگو چی همون رو بزارم. _شام مهمون من، هیچ کاری نکن خودم میام. _نه عمو آقا ناراحت میشه. _تو چی کار داری بهش میگی. _آخه من باید همه چی رو بگم. _چرا? _حالا بیا حرف می زنیم. _باشه، خداحافظ. _خداحافظ. _الو الو الووووو... _چی شد. _پلاکتون چنده? _دو،ترسیدم دختر با صدای بلند خندید _نترس شجاع باش. _پلاک دو، طبقه ی دو _واحد چند _هر طبقه یه واحده. _باشه. بدون خداحافظی مجدد قطع کرد. خدا کنه جلوی عمو آقا اینجوری نخنده، وگرنه برای همیشه از معاشرت باهاش منع میشم. پروانه تنها کسیه که تو این مدت اجازه داشتم تو محیط دانشگاه باهاش حرف بزنم، شاید این به خاطر حجاب خوبشه. گوشی رو سر جاش گذاشتم. عمو اقا با سینی که دو تا لیوان چایی توش بود و ظرف بیسکوییت کاکائویی کنارش، از اشپزخونه بیرون اومد. چایی رو روی میز گذاشت و به من نگاه کرد. _لباست رو عوض کن بیا چایی بخوریم. _چشم الان میام. سمت اتاقم رفتم تمام وسایل هام مثل اتاق مرجان بود. من هیچ وقت حسرت اتاقش رو نخوردم، ولی چیدمان اتاقم خبر از این می داد که عمو اقا فکر کرده من حسرت اتاق مرجان رو داشتم. تمام وسایل های اتاقم رو شبیه مال اون خریده. روز های اولی که به شیراز اومده بودم، البته جدایی از یک ماهی که دست و پام توی گچ بود. جلوی عمو آقا با حجاب بودم. ولی بعدش ازم خواست راحت باشم. اوایل خیلی برام سخت بود، ولی رفتار عمو آقا طوریه که واقعا انگار پدرمه. لباس هام رو اویزون کردم. گل سرم رو باز کردم دوباره روی سرم مرتب بستم. وارد حال شدم. عمو آقا حواسش به روزنامه ی دستش بود. به اشپزخونه رفتم. دست و صورتم رو شستم و با دستمال کاغذی خشک کردم. کنارش نشستم و لیوان چاییم رو برداشتم. _میاد? _بله، گفت تا نیم ساعت دیگه میاد. _خودت گفتی انقدر زود بیاد. _نه مثل اینکه برادرش موافق نیست. از پدرش اجازه گرفته، از غیبت برادرش استفاده کرده، داره میاد. سرش رو به نشونه ی تایید تکون داد، دوباره به روزنامه نگاه کرد. _پاشو شام درست کن. _شما برای شام می مونید? صفحه ی روزنامه رو عوض کرد _نه من میرم خونه باغ. حس کنجکاویم فعال شد _نگفت چی کار دارن? _کی? نگاهم رو به فرش دادم و اروم لب زدم. _مهمون هاتون. _اهان،نه فقط گفت داریم میایم. پارت اول https://eitaa.com/Baharstory/18878 💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕

#پارت_آینده _عمو آقا کی این کابوس میخواد دست از سر من برداره _باید با این کابوس کنار بیای، بالاخره باید برگردی اشک روی گونم ریخت _عمو اقا شما قول دادی . قول دادی کاری کنی الباقی محرمیت رو ببخشه شرمنده سرش رو پایین انداخت _فکر می کردم گذر زمان آرومش می کنه ولی با وجود گذشت چهار سال هنوز دنبالته _من بر نمی گردم _دخترم تو به اون خونه وصلی، باید بری تکلیفت اون محرمیت رو مشخص کنی https://eitaa.com/Baharstory/18878

پارت امروز 💕اوج نفرت💕

💞❣💞 #تبـــــــلیغ‌مــــوقـــــــت👆 دانلود #رایگان و استفاده مستلزم #هزینه👆 💞❣💞

#پارت407 با دهن باز نگاهش می کردم. به خودم اومدم و گفتم: -قسمتتون این بوده دیگه! به زمین نگاه کرد و گفت: -اگه سرش می خورد به زمین یه طوریش می شد! نمی دونم چرا دلم براش می سوخت. - پدرجون، پاشو بریم من براتون غذا گرم کنم. - به ترش گفتم که اشتها ندارم. - دو تا قاشق که بخورید اشتهاتون باز می شه. از جام بلند شدم و گفتم: -اون اتفاقات هم گذشته، گذشته ها گذشته، باید گذشته رو تو گذشته گذاشت و زندگی کرد. با بالای چشم نگاهم کرد. اگر بیشتر از اونجا می موندم، حتما یه چیزی بهم می گفت که باعث ناراحتیم بشه. پس از موندن جایز نبود. سریع به طرف در سالن رفتم. نگاهی به حنا انداختم. پستونکش از دهنش افتاده بود. به آشپزخونه رفتم. غذا رو تو مایکروویو گذاشتم و دکمه هاش رو تنظیم کردم. در سالن باز شد و بهرام‌خان وارد خونه شد. -پدر جون، تا دست و صورتتون رو بشورید، غذا آماده است. نگاهم کرد و غرغر کنان گفت: -بهش می گم نمی خورم، دستور دست و صورت شستن برام صادر می کنه. راهی طبقه بالا شد. سینی گذاشتم و غذا رو توش چیدم و به طبقه بالا رفتم. چند تقه به در زدم. -پدرجون! جوابی نشنیدم. -من اومدم تو. صدایی نیومد. -اومدما. سینی رو روی زمین گذاشتم و دستگیره رو کشیدم و از لای در توی اتاق رو نگاه کردم. -پدرجون. روی تخت دراز کشیده بود و دستش رو زیر سرش گذاشته بود. با اخم نگاهم کرد. - گفتم نمی خورم. در رو کامل باز کردم و سینی رو برداشتم و وارد اتاق شدم. سینی روی میز کنار تخت گذاشتم و گفتم: - من به خاطر شما نمی گم، به خاطر خودم می گم. اگه سیمین فردا بیاد و ببینه من به شوهرش غذا ندادم، کله منو می کنه. عروس بی کله هم که به درد کسی نمی خوره. با گوشه چشمی نگاهم کرد و گفت: - همین جوریشم بی کله هستی. یکم مکث کردم و گفتم: کسی مجبورم نکنه بی کله گی نمی کنم...برای چی برای آرش زن گرفتید؟ نشست. - دکتر گفت تخمدانهای تو کاملا فلج شده، گفت خودتونو گول نزنید، بچه ای در کار نیست. اون قرصی که تو خوردی ممکن بود قلبتو فلج کنه مغزتو فلج کنه ممکن بود کلیه ات رو از دست بدی ولی این طوری شد. این خونه نیاز داشت که زندگی بگیره، الانم مگه برات بد شده؟ - یه سال از زندگیم هدر رفت. - تقصیر خودت بود، می موندی زندگیتو جمع می‌کردی. همون کاری که مادرم کرد، سیمین کرد. خودت گفتی طلاق می خوام. گفتم بزار بره ببینه هیچ خبری نیست. آرش نفهمیده بود، ولی من خوب می دونستم که تو جزو اون دسته از آدم هایی هستی که باید همه چیز رو خود امتحان کنی. رفتی، دیدی هیچ خبری نیست، برگشتی. پاهاش رو از تخت آویزون کرد و گفت: - توی این ماجرا همه به کام دلشون رسیدند. فقط یکم به همه سخت گذشت. آرش به عشقش رسید و تو مادر یه بچه شدی، نوشین پولش رو گرفت و رفت و منم مصاحب یه نوه شدم. دلم می خواست پسر باشه، اما دختر شد. عیبی نداره، مهم اینه که خانواده من دور هم جمعن! -اگه نوشین برگرده و بچه اش رو بخواد چی؟ حضانت بچه تا هفت سالگی با مادرشه! - غلط کرده! اون معامله کرد. در ازای یه بچه پول گرفت. بخواد همچین غلطی بکنه، سفته ازش دارم، می زارم اجرا. اون وقت می خوام ببینم می تونه از توی زندان حضانت نوه منو بگیره. - ولی اون اگه بخواد حنا رو ببینه، حقشه! - اون موقعی که کلی برگه رو اینجا امضا کرد و حضانت دختری رو که زاییده بود، می‌داد به ارش، از حقش گذشت. تو هم برو بچه ات رو بزرگ کن براش مادری کن و به این چیزا هم اصلاً فکر نکن. به طرف در رفت و گفت: - اون یه سالم تقصیر خودت بود. من کاری رو کردم که تو خواستی. می موندی و زندگیتون نگه می داشتی. حرصم گرفته بود. -یه موقع خودتون رو مقصر ندونید! به طرفم برگشت. -اره، من مقصرم، اما میدونی کجا؟ اونجایی که می گفتم باید به تو بگم که می خوام چیکار کنم و عقلمو دادم دست آرش. دو تا قطره اشک می‌ریختی و بالاخره کوتاه می اومدی. به طرف در چرخید و از در خارج شد. از اتاق خارج شدم. در سرویس بسته بود و صدای آب ازش می اومد. بحث با بهرام خان فایده ای نداشت. شاید اون راست می گفت و من هم مقصر بودم. به طرف راه پله رفتم و به سالن برگشتم. حنا رو برداشتم و به اتاق خودم رفتم. آرش خواب بود. پتو رو روش تنظیم کردم و حنا روی توی گهوارش خوابوندم و خودم کنار آرش دراز کشیدم. روز پر التهابی بود و فردا که سیمین مرخص بشه، حسابی کار داشتم. پس باید می خوابیدم و تجدید قوا می‌کردم. ولی داستان بهرام خان تو ذهنم رژه می رفت و اجازه خواب رو از چشمم گرفته بود. واقعا مقصر این همه ماجرا کی بود؟