🏴💫🏴💫🏴💫🏴💫 #مثنوی «شب و علی (ع)» فصلی از منظومۀ «افسانۀ شب» شهریار علی آن شیر خدا شاه عرب/ الفتی داشته با اين دل شب شب ز اسرار علی آگاه است/ دل شب محرم سرّالله است شب علی ديد و به نزديكی ديد/ گرچه او نيز به تاريكی ديد شب شنیده است مناجات علی/ جوشش چشمۀ عشق ازلی شاه را ديده به نوشينی خواب/ روی بر سينۀ ديوار خراب قلعه‌بانی كه به قصر افلاک/ سر دهد نالۀ زندانی خاک اشک‌باری كه چو شمع بيزار/ می‌فشاند زر و می‌گريد زار دردمندی كه چو لب بگشايد/ در و ديوار به زنهار آيد كلماتی چو در آويزۀ گوش/ مسجد كوفه هنوزش مدهوش فجر تا سينۀ آفاق شكافت/ چشم بيدار علی خفته نيافت روزه‌داری كه به مهر اسحار/ بشكند نان جوين در افطار ناشناسی كه به تاريكی شب/ می‌برد شام يتيمان عرب پادشاهی كه به شب برقع‌پوش/ می‌كشد بار گدايان بر دوش تا نشد پردگی آن سرّ جلی/ نشد افشا كه علی بود علی شاهبازی كه به بال و پر راز/ می‌كند در ابديّت پرواز شهسواری كه به برق شمشير/ در دل شب بشكافد دل شير عشقبازی كه هم آغوش خطر/ خفت در خوابگه پيغمبر آن دم صبح قيامت‌تأثير/ حلقۀ در شد از او دامن‌گير دست در دامن مولا زد در/ كه علی! بگذر و از ما مگذر شال شه وا شد و دامن به گرو/ زينبش دست به دامن كه: مرو شال می‌بست و ندايی مبهم/ كه كمربند شهادت محكم پيشوايی كه ز شوق ديدار/ می‌كند قاتل خود را بيدار ماه محراب عبوديّت حق/ سر به محراب عبادت منشق می‌زند پس لب او كاسۀ شير/ می‌كند چشم اشارت به اسير چه اسيری كه همان قاتل اوست/ تو خدایی مگر ای دشمن‌دوست؟! در جهانی همه شور و همه شر/ ها عليٌّ بشر، كيف بشر؟! كفن از گريۀ غسّال خجل/ پيرهن از رخ وصّال خجل شبروان، مست ولای تو علی/ جان عالم به فدای تو علی 🏴💫🏴◇🕊◇__ ◇🕊◇__🏴💫🏴💫