#رایحہ_ے_محراب #قسمت_ششم #عطر_مریم #بخش_پنجم . _سلام خالہ فهیمہ! سلام رایحہ خانم! مامان فهیم سر تڪان داد:سلام حافظ جان خوبے؟! من هم با لبخند جواب سلامش را دادم،نزدیڪمان شد:شڪر خوبم! احوال شما؟! حاج خلیل چطورہ؟! مامان فهیم مهربان نگاهش ڪرد:الحمداللہ مام خوبیم! مامان اینا خوبن؟! ڪم پیدان! آب دهانم را فرو دادم تا گلوے خشڪم ڪمے تر شود،هوا گرم شدہ بود و طاقت فرسا! عطشِ روزہ هم دست بہ دست گرماے مرداد دادہ بود تا حال و جان را از تن بگیرد. _بابابزرگ یڪم ناخوش احوالہ،مدام پیش بابابزرگہ! _اے واے! خدا شفاشون بدہ! حافظ تشڪر ڪرد و نگاهے بہ من انداخت،گویے میخواست چیزے بگوید! با صداے باز و بستہ شدن در خانہ ے عمو باقر،نگاہ هر سہ نفرمان روانہ ے در بزرگ چوبے شد! محراب در حالے ڪہ چمدانے در دست گرفتہ بود از خانہ خارج شد. حافظ سریع بہ سمت پیڪان سفید رنگ عمو باقر ڪہ مقابل دربشان پارڪ شدہ بود رفت و گفت:چمدونو بدہ من،تو صندوقو باز ڪن! همین ڪہ محراب سر بلند ڪرد چشم هایش روے صورت من و مامان فهیم نشست. سر تڪان داد:سلام خالہ فهیمه! مامان چند قدم بہ محراب نزدیڪ شد:سلام عزیزم! خوبے؟! محراب لبخند زد:شما خوب باشین منم خوبم! حافظ چمدان را از دست محراب گرفت،محراب صندوق عقب را باز ڪرد. حافظ چمدان را داخل صندوق گذاشت،محراب همانطور ڪہ چمدان را داخل صندوق جا میداد مشغول خوش و بش با مامان شد! حافظ با قدم هاے بلند بہ سمتم آمد و ڪنارم ایستاد،نگاهش بہ مامان فهیم و محراب بود اما حواسش ڪنار من! آرام زمزمہ ڪرد:نمیخوام نگرانتون ڪنم اما بهترہ چند روز از خونہ بیرون نیاین! متعجب بہ نیم رخش نگاہ ڪردم:چرا؟! بہ سمتم سر برگرداند:دو سہ روز پیش همون مامور ساواڪو دیدم،این طرفا مے پلڪید! بہ زور محرابو راضے ڪردم بہ بهونہ ے عمہ ش چند روز از تهران برہ تا آبا از آسیاب بیوفتہ! بهترہ شمام چند روز احتیاط ڪنین! خالہ ماہ گل و عمہ خدیجہ ڪنار مامان فهیم و محراب ایستادہ بودند. ڪیسہ هایے ڪہ در دست داشتم را میان انگشت هایم فشار دادم و گیج و منگ بہ سمتشان قدم برداشتم. خالہ ماہ گل لبخند پر رنگے بہ رویم زد:بہ بہ رایحہ جانم! سپس جلوتر آمد تا گونہ هایم را ببوسد:ڪم پیدایے خانم! دلم برات تنگ شدہ بود! جواب بوسہ هایش را دادم و لبخند زدم:سلام خالہ! یڪم درگیرم! منم دلتنگتون بودم سر فرصت میام پیشتون. سپس بہ عمہ خدیجہ چشم دوختم:دارین راهے میشین عمہ جون؟! تازہ بہ بودنتون عادت ڪردہ بودیم! لبخند زد:دیگہ باید برم سر خونہ و زندگیم،خیلے بہ ماہ گل جون و داداش زحمت دادم! نگاهے بہ محراب انداخت و ادامہ داد:بیشتر از همہ هم بہ بالام محراب! محراب دست دور شانہ هایش انداخت:این چہ حرفیہ عمہ؟! وظیفمہ! بہ سمت عمہ خدیجہ قدم برداشتم و گونہ هایش را بوسیدم. _تند تند بیاین پیشمون! دلمون براتون تنگ میشہ! لبخندش عمیق شد:دل منم برات تنگ میشہ گوزل بالام! دیگہ نوبت شماس قدم سر چشممون بذارین و بیاین تبریز! قول میدم بهتون بد نگذرہ! مامان فهیم هم مشغول روبوسے با عمہ خدیجہ شد‌. _چشم مزاحم میشیم! از الان دلم برات تنگ شد خواهر! رایحہ راس میگہ زود بہ زود بیا پیشمون! بعد از مامان فهیم،خالہ ماہ گل هم مشغول روبوسے و خداحافظے با عمہ خدیجہ شد. عمہ خدیجہ همانطور ڪہ بہ سمت ماشین مے رفت نگاہ مهربان و پر حسرتے نثارم ڪرد! _عاقبت بہ خیر بشے بالام! بہ رویش لبخند پاشیدم:ان شاء اللہ با دعاے شما! ابرو بالا انداخت:من ڪہ یہ دعاے دیگہ هم برات دارم! ایشالا خیلے زود مزاحمتون میشیم. خجالت زده نگاہ از صورتش گرفتم و بہ نقطہ ے دیگرے خیرہ شدم! عمہ خدیجہ سوار ماشین شد،مامان فهیم و خالہ ماہ گل ڪنار پنجرہ ے ماشین ایستادہ بودند و آخرین جملات را با هم رد و بدل مے ڪردند! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #مدیر ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_نهم #عطر_مریم #بخش_پنجم . ریحانہ با قورے چاے برگشت همین ڪہ قورے را روے میز گذاشت صداے در بلند شد. محراب قصد ڪرد بلند شود ڪہ ریحانہ گفت:من سرپام داداش! باز میڪنم! سپس با لبخند نگاهے بہ الناز و خالہ ماہ گل انداخت و از پذیرایے خارج شد. عمو باقر متعجب گفت:ڪیہ وقت افطار؟! خالہ ماہ گل جواب داد:شاید همسایہ اے ڪسے نذرے آوردہ. دو سہ دقیقہ بعد ریحانہ بازگشت،نگاهے بہ جمع انداخت و چشم هاے نگرانش را بہ من دوخت. عموباقر پرسید:ڪے بود دخترم؟! ریحانہ دهانش را بہ زور باز ڪرد! _با رایحہ ڪار دارن عمو! متعجب نگاهش ڪردم:با من؟! ڪے؟! حاج بابا هم بہ سمت ریحانہ برگشت:ڪیہ موقع افطار؟! انگار ریحانه میخواست با چشم هایش چیزے را بہ من بفهماند. _زهراس حاج بابا! گفت یہ ڪار واجب دارہ! حاج متعجب گفت:خیرہ! نمیتونس بعد افطار بیاد؟! ریحانہ با چشم هایش التماس ڪرد بلند بشوم. _نمیدونم والا! حتما واجبہ دیگہ! خالہ ماہ گل گفت:خب بگو بیاد تو! ریحانہ همانطور ڪہ عصاهایم را از ڪنار دیوار بر مے داشت گفت:هرچے گفتم نیومد خالہ! گفت باید سریع برہ! متعجب حرڪات ریحانہ را از نظر گذراندم،با ڪمڪش روے پا ایستادم و عصاهایم را برداشتم. نگاہ مشڪوڪ محراب بدرقہ ے مان ڪرد. از پذیرایے ڪہ خارج شدیم پرسیدم:ریحانہ! ڪے پشت درہ؟! بغض ڪرد:اعتماد! قلبم فرو ریخت! من من ڪنان پرسیدم:چے؟! چے گفت؟! از پلہ هاے ایوان پایین رفتیم. _گفت اومدم جلوے در خونہ تون نبودین همسایہ تون گفت اینجا تشریف دارین! با خواهرتون ڪار دارم! _همین؟! _همین! قلبم محڪم بہ سینہ ام مے ڪوبید،فاصلہ ے ایوان تا در انگار هزاران فرسنگ شدہ بود! جلوے در ڪہ رسیدیم نفس عمیقے ڪشیدم و تڪیہ دادم بہ عصاے فلزے ام. ڪمے در را باز ڪردم،چهرہ ے جدے اش نمایان شد‌. قبل از این ڪہ زبان باز ڪنم پیش دستے ڪرد:سلام! سرم را تڪان دادم:سلام! ریحانہ پشت در ایستادہ بود،آب دهانم را فرو دادم. نباید مے فهمید استرس دارم‌. ابرو بالا انداخت و آبے چشم هایش درخشید‌. _فڪر میڪردم اهل این محل نیستین اما ظاهرا هستین! خونہ ے مادرم نزدیڪہ اینجاس گفتم یہ سرے ام بہ شما بزنم! بے تفاوت پرسیدم:امرتون؟! دستے بہ ڪت مشڪے اش ڪشید و لبخند ڪجے زد:عرضم بہ خدمتتون ڪہ خواستم دعوتتون ڪنم پس فردا تشریف بیارین ڪمیتہ مشترڪ ضد خرابڪارے! این را ڪہ گفت قوت از جانم پر ڪشید‌! لب هایم لرزید:بہ چہ منظور؟! _اوم! یہ دعوت سادہ براے یہ گفتگوے سادہ! پوزخند زدم:دلیل دعوتتونو نمے فهمم! متاسفم نمیتونم دعوتتونو قبول ڪنم. دو سہ قدم نزدیڪتر شد،چشم هایش برق عجیبے زد. محڪم گفت:پس فردا ساعت یازدہ صبح منتظرتون هستم! نگاهے بہ پایم انداخت و ادامہ داد:ساعت یازدہ بہ بعد ماشین خدمتتون میفرستم ڪہ اذیت نشین! سرد بہ چشم هایش خیرہ شدم:اگہ همین الان نرین مجبور میشم مرداے خانوادہ رو خبر ڪنم! لبخندش پر رنگ شد:حتما این ڪارو ڪنین بانو! لحنش یڪ طورے بود! تهدید آمیز و پر از تمسخر! نفسم بند آمد،چشم هایم داشت سیاهے میرفت. دو سہ قدم عقب تر رفت:بے صبرانہ منتظرم باهم گپ بزنیم تا جلوے یہ سرے اتفاقات گرفتہ بشہ! دهانم خشڪ شد و تنم سرد‌. _نمے فهمم چے میگین! برگہ اے به دستم دادم و گفت:آدرس! عقب گرد ڪرد و بہ نشانہ ے احترام برایم سر تڪان داد. چشم هایش دست از سر چشم هایم بر نمے داشتند! _شب خوش بانو! از نظرم دور شد و محو! با صداے مضطرب ریحانہ بہ خودم آمدم! _منظورش چے بود رایحہ؟! بہ دیوار تڪیہ دادم:مودبانہ تهدیدم ڪرد! یعنے تهدیدمون ڪرد... . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #حیدࢪیوݩ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_یازدهم #عطر_مریم #بخش_پنجم حاج بابا پرسید:چہ خبرا محراب؟ رو بہ راهے؟! سر بلند ڪرد و چشم بہ حاج بابا دوخت:سلامتے عمو جون! همہ چے خوبہ. قرارہ نماز عید فطرو با بچہ ها بریم تپہ هاے قیطریہ. عمو باقر ڪنجڪاو پرسید:بہ امامت ڪے؟! محراب جواب داد:آیت اللہ مفتح. ریحانہ با شوق گفت:مام با شما میایم. حاج بابا سریع گفت:بہ صلاح نیس! ابرو بالا انداختم:چرا حاج بابا؟! جرعہ اے از چایش نوشید و محڪم گفت:تو ڪہ با این پا از خونہ نمیتونے براے نماز جماعت برے بیرون. ریحانہ میمونہ پیش تو. فهیمہ خانمم لطف میڪنہ با ماہ گل خانم میرہ مسجد محل. محراب خرمایے در دهانش گذاشت:بلہ اینطورے بهترہ! لبم را با زبان تر ڪردم:قرارہ بعد نماز شلوغ بشہ؟! حاج بابا چپ چپ نگاهم ڪرد و محراب سنگین! خالہ ماہ گل همانطور ڪہ لقمہ مے گرفت گفت:خیلے حواستون باشہ. ما ڪہ حریف ڪلہ شق بازیاے شما نیستیم! سپس لقمہ را بہ دست محراب داد. محراب لبخند محبت آمیزے بدرقہ ے چشمان خالہ ماہ گل ڪرد. _عزیزِ من! خودت یادم دادے هیهات منا الذلہ! خالہ ماہ گل پیشانے بالا داد:حرف حساب جواب ندارہ! جرعہ ے دیگرے از چایم نوشیدم،تپش قلبم بیشتر شدہ و سرایت ڪردہ بود بہ مردمڪ چشم هایم! مدام چشم هایم را تشویق مے ڪرد ڪہ محراب را نشانہ بگیرند! محراب بدون توجہ،با ذوق شروع بہ تعریف اخبارِ روزهاے اخیر ڪہ ڪم و بیش از آن ها مطلع بودیم ڪرد. _از وقتے دڪتر آموزگار استعفا دادہ و آقاے شریف امامے اومدہ سرڪار،ڪلے وعدہ وعید بہ مردم دادن. عمو باقر لقمہ اش را قورت داد و میان حرف هاے محراب پرید:حالا دارن بہ وعدہ وعیداشون عمل میڪنن یا نہ؟! شریف امامے گفتہ بود انقد بہ مخالفا امتیاز میدیم ڪہ همہ ے خواستہ هاشون برطرف بشہ و چیزے براے خواستن نداشتہ باشن! محراب سر تڪان داد و پورخند زد:همون روز اول دستور داد ڪابارہ ها و ڪازینوها رو ببندن،تاریخ شاهنشاهے رو هم دوبارہ بہ شمسے برگردوندن‌. حاج بابا هم پوزخند زد:اصل خواستہ ے مردم این نیس! محراب جرعہ اے از چایش نوشید:فعلا ڪہ میخوان با این چیزا دهن مردم یا بہ قول خودشون مخالفا رو ببندن. بہ خیال خودشون با این چیزاے فرعے متعصباے مذهبے و روحانیا ڪوتاہ میان! نمیخوان بفهمن اصل خواستہ ے ما یہ چیز دیگہ س! امام تو بیانہ ش خوب جوابشونو داد! بے ارادہ از سر ڪنجڪاوے و شاید هم تسلایے براے دل خودم از شر اعتماد،پرسیدم:امام چے گفتہ بودن؟! محراب لحظہ اے متعجب نگاهم ڪرد و سپس مردمڪ هاے قهوہ اے اش را بہ گرہ ے روسرے قرمزم دوخت! _گفتہ بودن ڪہ تو محیطے دولت میخواد با ملت آشتے ڪہ تو شهرستانا توپا و مسلسلا دارن مردمے ڪہ حق و حقوقشون و اجراے احڪام اسلامو میخوان،بہ رگبار مے بندن. بستن قمارخونہ ها فقط یہ حقہ براے فریب جناح روحانیونہ وگرنہ مابقے مراڪز فحشا سر جاے خودشون هستن. جناحاے سیاسے و نهضتا نمیتونن و نمیخوان آشتے ڪنن ڪہ آشتے بہ اسارت ڪشیدن مردم و از دست دادن مصالح ڪشورہ. بعدشم ڪہ مردم آتیش مشروب فروشیا و سینماها رو آتیش زدن! بے اختیار لبخند زدم،لبخندے از سر تعجب و امید! تعجب از این ڪہ تا همین یڪے دو ماہ قبل،حق نداشتیم در خانہ جملہ اے راجع بہ این چیزها صحبت ڪنیم چہ برسد بہ این ڪہ بہ راحتے بنشینیم و دستہ جمعے گفتگو راہ بیاندازیم. شاید این ها نشانہ ے تغییر اوضاع بود! و امید براے رو بہ راہ شدن شرایط و ڪمتر شدن قدرت ساواڪ و اعتماد! مردمڪ هاے درشت و براقش دل از گرہ روسرے ام ڪندند و بہ سمت حاج بابا و عمو باقر راهے شدند. _شنیدم از اون شب احیا بہ بعد مردم بہ میدون ژالہ میگن میدون شهدا! شمام اون شب اونجا بودین؟! عمو باقر بہ نشانہ ے منفے سر تڪان داد:ما ڪہ نہ ولے چندتا از بازاریا مجلس علامہ نورے بودن. یہ عدہ از مردم بعد از مجلس داشتن شعار میدادن ڪہ ماموراے مسلح بہ سمتشون تیراندازے میڪنن. دہ نفر شهید شدن،یہ عدہ ام زخمے. محراب با افسوس سرش را تڪان داد:این چند روز ڪہ نبودم چقدر تهران شلوغ شدہ! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #حیدࢪیوݩ ❥︎--᪥•༻🖤༺• @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•

#رایحہ_ے_محراب #قسمت_پانزدهم #عطر_یاس #بخش_پنجم . چهرہ اش آشفتہ بود و لباس تنش ڪمے شلختہ! شلوار مشڪے رنگے بہ پا داشت و پیراهن چروڪِ آبے رنگے بہ تن! من را ڪہ دید لبش را رها ڪرد و حرص را بہ چشم هایش داد. سیب گلویش لرزید،خواست بہ سمتم قدم بردارد ڪہ اعتماد گفت:بهترہ همین جا وایسے! اشڪ بہ چشم هایم هجوم آورد،خواستم دهان باز ڪنم ڪہ اعتماد گفت:خانم نادرے! این آقا میگن ڪہ اون اعلامیہ ها رو ایشون تو اتاقتون جاسازے ڪردہ بودن! هاج و واج بہ محراب خیرہ شدم،او هم خیرہ ے من بود! خیرہ ے صورت و تن نزارم! نگرانے و حرص در چشم هایش موج میزد! اعتماد جملاتے گفت ڪہ متوجہ نشدم. صداے چشم هاے محراب ڪہ اجازہ نمے داد صداے دیگرے بشنوم! چشم هایش بلند گفتند: "این چہ سر و وضعیہ دختر حاج خلیل؟! تو ڪہ شهرہ بودے بہ خوش پوشے و مرتب بودن!" اشڪ دیدم را تار ڪرد اما شنیدن صداے نگاهش ڪہ چشم نمے خواست! دل میخواست! ڪہ این روزها هرچہ نداشتم،دل را خوب داشتم! دل داشتم ڪہ اینجا بودم! باز گفت: "این صورت تڪیدہ و چشماے گود افتادہ برا توئہ؟! این لباے ترڪ خوردہ و صورت ترسیدہ برا توئہ؟! باهات چے ڪار ڪردن؟!" اجازہ ندادم اشڪ از چشمم خارج شود. اعتماد ڪہ دید توجهے بہ حرف هایش نداریم بلند شد و بہ سمت محراب رفت. چند قدم بہ سمتشان برداشتم ڪہ ناگهان محراب در یڪ حرڪت ڪلت جیبے اعتماد را از ڪمرش آزاد ڪرد و بہ سمت پیشانے اش گرفت! ڪلت را محڪم نگہ داشتہ بود،با حرص گفت:اگہ تڪون بخورے یا بہ ڪسے خبر بدے میرے اون دنیا! اعتماد خونسرد پوزخند زد:اینجا جاے این گنگستر بازیا نیس بچہ جون! محراب هم پوزخند زد:اون شب تو خونہ ت یہ چشمہ شو نشون دادم! ڪلہ خراب تر از اون چیزے ام ڪہ فڪرشو بڪنے! سپس نیم نگاهے بہ من انداخت و ادامہ داد:ڪہ اگہ نبودم اینجا نبودم! با من میاے بیرون! رایحہ صحیح و سالم از اینجا میرہ بیرون بعدش منو تو میمونیم! اعتماد ابرو بالا انداخت:و اگہ این ڪارو نڪنم؟! محراب لبخند ڪجے زد:بدم نمیاد یہ لجنے مثل تو رو بڪشم! من ڪہ پام اینجا وا شدہ بذار ڪشتن یہ آدم ڪشِ رذلم بیاد روش! بہ خودم آمدم و فریاد زدم:دارے چیڪار میڪنے؟! بدون این ڪہ از اعتماد چشم بگیرد جواب داد:ڪارے ڪہ درستہ! تمام تنم مے لرزید:اون ڪلتو پسش بدہ! ڪارو بدتر نڪن! بے توجہ بہ من ڪلت را بہ شقیقہ ے اعتماد چسباند و پشت سرش ایستاد. دست دور گردنش انداخت و با خشونت گفت:را بیوفت! میخوام ببینم چقد براے دوستات مے ارزے! سپس با سر زانو محڪم بہ پشت پایش ڪوبید. اعتماد گفت:فقط دارے گور خودتو میڪنے! محراب عصبے خندید و جوابے نداد. در را باز ڪرد و اعتماد را بہ سمت جلو هل داد. سرش را بہ سمت من برگرداند:چرا وایسادے؟! بجنب دیگہ! اشڪم طاقت نیاورد و مقابل چشم هایش زانو زد! صدایم مے لرزید:نمیام! دارے با جونت بازے میڪنے! خیرہ نگاهم ڪرد:جونمو از دست بدم برام آسون ترہ تا... آب دهانش را با ادامہ ے جملہ اش فرو داد. صداے چند مرد نزدیڪ شد. در هرج و مرج بودند و بہ محراب مے گفتند حماقت نڪند! نگاهش را از صورتم گرفت و ڪلت را محڪم تر بہ شقیقہ ے اعتماد چسباند! . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #حیدࢪیوݩ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎

🌼 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_هفدهم #عطر_یاس #بخش_پنجم . چند روز بعد ڪارمندان و نویسندگان روزنامہ هاے ڪیهان و اطلاعات هم اعتصاب ڪردہ بودند‌. چهلم شهداے هفدهم شهریور هم باشڪوہ برگزار شدہ بود،اما در ڪرمان مردمے ڪہ در مسجد جامع براے گرامے داشت شهداے هفدہ شهریور جمع شدہ بودند توسط ڪولے هاے اجر شدہ از طرف مامورین لباس شخصے،مورد حملہ قرار گرفتہ بودند‌. هر بار از رادیو و زبان حاج حسین خبرهاے متفاوتے بہ گوشم میخورد. بہ جز خبرے ڪہ منتظرش بودم! مامان فهیم و حاج بابا چندبارے تماس گرفتند و ڪوتاہ صحبت ڪردیم. مامان فهیم گفت روے دیدن خالہ ماہ گل را ندارد اما خالہ مدام بهشان سر میزند،حال مرا مے پرسد و ابراز دلتنگے میڪند! بعد از ماجراے آن روز،مامورین ساواڪ بہ خانہ ے ما و عمو باقر حملہ ڪردہ و همہ جا را گشتہ بودند. هربار از حال محراب مے پرسیدم مامان طفرہ مے رفت! حاج حسین و مرضیہ خانم مدام دور و برم بودند،حیاط بزرگ و مملو از گل محمدے یشان شدہ بود پناهگاہ من! مرضیہ خانم نمے گذاشت زیاد تنها بمانم و بہ قول خودش فڪر و خیال درستہ قورتم بدهد! مرا پاے دار قالے اش مے برد،مے گفت ڪنار اجاق گاز بایستم و آشپزے یاد بگیرم،مے گفت برایش ڪتاب بخوانم و مجلہ حل ڪنم. باهم سیر ترشے مے گذاشتیم و ترشے لیتہ،گل هاے محمدے مے چیدیم و در گلدان ها با وسواس جا مے دادیم. بہ توصیہ ے مرضیہ خانم براے سلامتے محراب و رها شدنش چلہ ے زیارت عاشورا گرفتہ بودم‌‌. مرضیہ خانم مے گفت:دلِ عاشق پاڪہ! جا واسہ ناپاڪے ندارہ! آدم عاشق تو بغل خداس! آخہ عشق رحمتیہ ڪہ خدا بہ بندہ هاے نظر ڪردہ ش عطا مے ڪنہ! الطاف الهیہ! موهبتہ! چلہ ے زیارت عاشورا رد خور ندارہ،میگن تو این چهل روز هیچ گناهے نڪنین محالہ حاجتتون برآوردہ نشہ! توام ڪہ الان پاڪے و عاشق! آدمے ڪہ هم پاڪہ هم عاشق میتونہ درگوشے هرچے ڪہ میخواد بہ خدا بگہ. خدا بهش درجا میدہ! هر روز ڪہ زیارت عاشورا مے خواندم،بغض مے ڪردم،در خودم مے پیچیدم،اشڪ مے ریختم و نالہ مے ڪردم ڪہ دلِ خدا برایم بسوزد! بیست روزے گذشتہ بود ڪہ امیرعباس تماس گرفت و گفت خبر گرفتہ اند محراب در زندان ڪمیتہ است و زندہ! همین! شاید براے دل من فقط همین را گفت و سر و تہ خبر را زد ڪہ دل آشوب تر نشوم! باز همینش هم براے من جاے شڪر داشت. دوم آبان بود ڪہ رادیو اعلام ڪرد بہ مناسبت تولد شاهنشاہ تعدادے از زندانیان سیاسے مورد عفو قرار گرفتہ اند و روز سوم آبان آزاد مے شوند. از شنیدن این خبر سر از پا نمے شناختم،هر لحظہ منتظر بودم امیرعباس تماس بگیرد و بگوید محراب آزاد شد! اما سہ روز گذشت و هیچ خبرے نشد. دل نگران و بے فڪر شمارہ ے خانہ ے عمہ را گرفتم. امیرعباس جواب داد:بلہ؟! صدایم لرزید:الو! داداش! صدایش رنگ تعجب گرفت:الو! رایحہ؟! تویے؟! _آرہ! چرا چند روزہ بهم زنگ نزدے؟! _آخہ...خبرے خاصے نشدہ ڪہ زنگ بزنم! قلبم از هم پاشید! _یعنے...یعنے از آقا محراب هیچ خبرے نشدہ؟! نفسش را با حرص بیرون داد:نہ! عصبانے شدم،صدایم را بالا بردم:امیر! یہ چیزے شدہ ڪہ بہ من نمے گے! خندید،مصنوعے! _چے بشہ دیونہ؟! مطمئن باش هر خبرے بشہ سریع بهت زنگ میزنم! با حرص گفتم:باشہ! اگہ تا چند روز دیگہ خبر دُرُس و حسابے بهم ندے پا میشم میام تهران! سپس بدون این ڪہ منتظر حرفے از جانب او باشم،گوشے تلفن را گذاشتم‌. •♡• شش روز از سوم آبان گذشت و امیرعباس تماس نگرفت،از تهران خبر رسید ڪہ ڪارڪنان شرڪت نفت هم اعتصاب ڪردہ اند و رژیم را فلج! اصلے ترین منبع درآمد حڪومت راڪد شدہ بود. ڪمبود واضح بنزین و سوخت قدرت ارتش را نشانہ گرفتہ بود. روز نهم آبان سالروز تولد ولیعهد،آیت اللہ طالقانے و آیت اللہ منتظرے دو تن از قدیمے ترین مبارزان سیاسے،پس از مدت ها حبس آزاد شدند. روز پانزدهم آبان امیرعباس تماس گرفت و گفت روزهاے سیزدهم و چهاردهم در تهران غوغا بودہ! روز سیزدهم نزدیڪ دانشگاہ تهران بین مردم و ارتش درگیرے رخ دادہ بود. بین مردم،دانش آموزان ڪم سن و سال هم بودہ اند‌. فرداے آن روز تهران بہ آتش ڪشیدہ شده بود. مردم هرچیزے ڪہ نشانہ اے از حڪومت داشت را بہ آتش زده بودند. سینماها،بانڪ ها،مشروب فروشے ها،ڪابارہ ها و قمارخانہ ها! گویے مب خواستند شهر را با آتش تطهیر ڪنند! گفت اوضاع تهران آشفتہ است و نا بہ سامان! شریف امامے استعفا دادہ و حواس ها پرت چیزهاے مهمتر شدہ! قرار شد چند روز بعد خبر بدهد ڪہ پنهانے براے چند روزے بہ تهران برگردم تا اگر اوضاع عادے بود بمانم. هشت روز بعد امیرعباس تماس گرفت و گفت وسایلم را جمع ڪنم و با اتوبوس بہ تهران برگردم‌. ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🖤⃝⃡🖇️• #حیدࢪیوݩ ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎ @Banoyi_dameshgh ❥︎--᪥•༻🖤༺•᪥--❥︎