🌺 #نکته تفسیری صفحه ۵۲:🌺 دوستان خدا، دوست داران مردم: حتماً همة شما تصاوير كاريكاتوري را ديده­ ايد. در تصاوير كاريكاتوري، اعضاي بدن افراد از اندازه طبيعي بزرگ­تر يا كوچك­تر ‏مي­ شود و شكل افراد از تعادل خارج ‏مي­ گردد. ولي در تصاوير واقعي، هر عضو به اندازة مناسب خودش است و به صورت طبيعي ديده ‏مي­ شود. همان­طور كه ظاهر غيرمتناسب انسان­ ها عجيب و خنده­ دار است، #اخلاق و صفات غيرمتناسب انسان­ها نيز تعجّب­ آور ‏مي­ باشد. فرض كنيد كه تمام وقت كسي به كسب و كار بگذرد و يا شخصي هميشه در حال تفريح و استراحت باشد. حتماً مردم از كسي كه دائماً مشغول #عبادت و #نماز است و كار ديگري انجام نمي­ دهد، تعجّب ‏مي­ كنند. دين #اسلام برخلاف بسياري از اديان ديگر به تمام جنبه­ هاي زندگي انسان اهميّت ‏مي­ دهد. #قرآن به انسان­ها توصيه ‏مي­ كند كه هم نسبت به وظيفة خود در برابر خدا اهميّت بدهند و هم نسبت به بندگان خدا احساس مسئوليّت نمايند. يك­بار ديگر در معناي اين آيه و آية قبل دقّت ‏مي­ كنيم. از نظر خداوند، بندگان خوب او داراي اين ويژگي­ ها هستند: 1. #ايمان دارند. 2. از كارهاي بدشان پشيمان­ اند و از خدا ‏مي­ خواهند كه آنها را ببخشد. 3. به #زندگي پس از #مرگ توجه دارند و از گرفتار شدن در آتش #جهنم ‏مي­ ترسند. 4. در برابر مشكلات زندگي صبر ‏مي­ كنند و در انجام دستورات خدا، #استقامت ‏مي­ ورزند. 5. هميشه راستگو و درستكارند. و القانتین 6 . نسبت به مردم بي­نوا احساس مسئوليت كرده، به امور آنان رسيدگي ‏مي­ نمايندو از مال خود به آنها انفاق ‏مي­ كنند. 7. در سحرگاهان كه ديگران در خواب به سر ‏مي­ برند، با خداي خود راز و نياز ‏مي­‌كنند و از او ‏مي­ خواهند كه از اشتباهات آنان چشم پوشي كند. آري؛ بندگان خوب خدا، به او عشق ‏مي­ ورزند و بندگانش را دوست دارند. از رنج آنها درد ‏مي­ كشند و با خشنودي­شان خوشحال ‏مي­ شوند. به راستي پيشواي بزرگ ما ا‏ميرمؤمنان علي(ع)نمونة كامل چنين افرادي است. عبادت او زبانزد دوست و دشمن بوده است. گفته­ اند كه روزي معاويه­ بن­ ابي­ سفيان ـ دشمن بزرگ #امام_علي علیه السّلام ـ از شخصي به نام«ضِرار» كه امام را به خوبي ‏مي­شناخت درخواست كرد كه ويژگي­هاي آن حضرت را براي او توصيف كند. ضِرار شروع به توصيف امام كرد و از اخلاق نيكوي او و عبادت و راز و نياز بي­ مانند او به درگاه خدا سخن گفت. او آنقدر عبادت امام را توصيف كرد كه #معاوية سنگدل به گريه افتاد و از او خواست كه سخنش را تمام كند.[1] اما ‏همين انسان عبادتكار، بزرگ­ترين ياور فقيران و بي­نوايان بود. در تاريخ نقل شده است كه پس از شهادت امیرمؤمنان علی(ع) و در هنگام غسل او، حاضران مشاهده کردند که بر پیشانی و شانة آن حضرت جای زخم و پینه وجود دارد. همه می­ دانستند که پینة پیشانی به خاطر سجده­ های طولانی امام است؛ برخی از زخم شانة آن حضرت تعجّب کردند و از علّت آن جویا شدند. محمّد حنفیّه ـ یکی از فرزندان امام(ع) ـ توضیح داد که امام(ع) در هر روز حداقل یک بی­نوا و اگر می­توانست افراد بیشتری را سیر می­ کرد. هنگامی­که شب می­ شد، اضافة غذای خانواده­ اش را در کیسه­ ای می­ گذاشت و در زمانی­که مردم خواب بودند، به نزد فقرای آبرومند می­ برد و به طور ناشناس، آن غذاها را بینشان تقسیم می­ کرد و زخم شانه­ هایش به خاطر کشیدن آن بار شبانه است. [1] #بحارالانوار ، ج41، ص14