❌ پدیده «اثر شوفر» خطرناک‌تر از هر دشمن و هر خیانتکاری درکشور! صاحبن‌ظران معتقدند که در شرایط فعلی، بیش از دشمن یا خشکسالی و یا دروغ، آنچه که کشورمان را تهدید می‌کند، «اثر شوفر» است!   #اثر_شوفر چیست؟ ماکس پلانک بعد از این‌که جایزه نوبل را در سال ۱۹۱۸ می‌گیرد، یک تور دور آلمان می‌ گذارد و در شهرهای مختلف درباره مکانیک کوانتوم صحبت می‌کند. چون هر دفعه دقیقاً یک محتوا را ارائه می‌کند، راننده‌ اش احساس می‌کند که همه مطالب آن دانشمند را یاد گرفته است و روزی به آقای پلانک می‌گوید: شما از تکرار این حرف‌ها خسته نمی‌شوید؟ من الان می توانم به جای شما این مطالب را برای دیگران ارائه کنم. اگر اجازه دهید من در مقصد بعدی که شهر مونیخ است، به‌جای شما سخنرانی کنم و شما لباس من را بپوشید و در جلسه بنشینید؟ برای هر دوی ما تنوعی ایجاد می‌شود. پلانک هم قبول می‌کند! شوفر خیلی خوب در جلسه درباره مکانیک کوانتوم صحبت می‌کند و شنونده‌ها هم خیلی لذت می‌برند. در انتهای جلسه فیزیک‌دانی که درجلسه بود، بلند می‌شود و سوالی علمی را مطرح می‌کند. شوفر که جواب سوال را اصلا نمی‌دانست، در نهایت خونسردی می‌گوید: «من تعجب می‌کنم که در شهری پیشرفته مثل مونیخ، سوال‌هایی به این اندازه پیش پا افتاده و ساده ازمن می‌پرسند! این سوال شما را حتی شوفر من هم می‌تواند جواب دهد! سپس از پشت تریبون رو کرد به ماکس پلانک که درجمع حضار نشسته بود و گفت جناب شوفر (آقای راننده)، لطفا شما به سوال ایشان پاسخ دهید»! ماکس ازجا برخاست وپاسخ آن فیزیکدان را داد. از آن پس در علم مدیریت این (توّهم دانایی) را «اثر شوفر» می‌نامند. این تَوّهُم دانایی گاهی در بسیاری از امور ازجمله (سیاست، اقتصاد، پزشکی و مدیریت، دین و فرهنگ) برای برخی افراد سطحی‌نگر و اصطلاحا همه چیز دان پیش می‌آید . غافل ازاین‌که علم و دانش در هر رشته‌ای مانند کوه یخی است که بخش کمی از آن قابل رویت است و بخش اعظم آن را نمی‌توان مشاهده کرد. افراد سطحی‌نگر صرفا بخش قابل مشاهده دانش را می‌بینند و گمان می‌کنند که کل دانش را دریافت کرده‌اند، در حالی که این فقط توهمی از دانایی است نه خود دانایی! توهم دانایی، یعنی این‌که فکر کنیم همه جوانب مطلبی را می‌دانیم، بنابراین قاطعانه درمورد آن اظهار نظر می‌کنیم، در صورتی که اشتباه می‌کنیم. یعنی یا نمی‌دانیم و یا اشتباه و ناقص می‌دانیم و علت اصلی توهمِ دانایی، تصور ناقص ما نسبت به تمام جوانب یک مطلب و سپس مقایسه‌ دانش خودمان با همان تصور است. حال اگر درجامعه‌ای، روال این‌گونه شود که هرکسی بی محابا در هر امری مدعی دانستن شود و مردم تفاوت بین فهم متخصص و مدعی را تشخیص ندهند، یا به اصطلاح شوفر جای دانشمند اظهار نظر کند و دانشمند بخواهد ماشین راهدایت کند، یعنی شوفر در مسند دانشمندان و دانشمندان در جایگاه شوفر ادامه فعالیت دهند، امور جامعه به قهقرا می‌گراید. افسوس که، این داستان درکشور ما اتفاق افتاده است. بیشتر افراد در جایگاه خود نیستند.گروه عمده‌ای از مدیران و سیاستمداران و گردانندگان اقتصاد با روش‌هایی غیر علمی بر مسند نشسته‌اند و توهم دانایی آن‌ها را بدان‌جا کشانده است واین بیماری در میان اقشار مختلف جامعه هم سرایت نموده و به قول معروف همه خود را در همه امور عقل کل می‌دانند. تا جایی که کلمه (نمی‌دانم) را تحقیر خود می‌دانند. سقراط می ‌گفت (من داناترین فردم! چون تنها کسی هستم که می‌‌دانم که نمی‌‌دانم) در حالی که دیگران هنوز به نادانی خود نیز، آگاه نیستند. این جهل سقراطی که بعدها "نیکلاس کوزایی" آن را «جهلِ فرهیخته» نامید، درست همان چیزی است که برای تفکر و پژوهش و جستجو گری نیازمند آنیم. زیرا نخستین گام در تلاش برای کسب دانایی، غلبه بر توهم دانایی است. ما زمانی می‌توانیم به د‌رک و فهم و دانایی خود امیدوار شویم که آن‌چه را که نمی‌دانیم با شهامت و جسارت بگوییم: نمی‌دانم... https://eitaa.com/Bayynat