🔴 ۱۰۰ توحید در جمعه های ماه رجب 🔵 روایت شده هر کس در روز جمعه ماه رجب ۱۰۰مرتبه سوره قل هو الله احد بخواند برای او نوری باشد در قیامت که او را به بهشت بکشاند. 🌕 تذکر: حدود ۱۵ دقیقه زمان می برد. 📚 مفاتیح الجنان /اعمال ماه رجب #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن

🌺نکته تفسیری صفحه ۱:🌺 ای نام تو بهترین سرآغاز: همه­ ی ما كارها و تلاش­ هایمان را با استفاده از وسایل و نیروهای گوناگونی آغاز می­ كنیم. مثلاً هر روز، پیش از این​كه به مدرسه برویم، صبحانه می­ خوریم و با امید به نیروی جسمی و فكری خود راهی مدرسه می­ شویم؛ یا این​که در هنگام سفر، از سلامت وسیله​ ی نقلیه​ ی خود مطمئن می­ شویم و با توجّه به وضعیّت مناسب جسمی و روحی خود، مسافرتمان را آغاز می­ کنیم. آری، هر کاری با کمک اسباب و وسایلی آغاز می­ شود؛ امّا همه­ ی این اسباب و وسایل، پدیده­ هایی هستند که خدای جهان­ آفرین به‏ وجود آورده­ و تنها با اجازه­ ی او انجام وظیفه می­ کنند. به همین سبب، آن خدای مهربان به بندگانش آموخته است که در آغاز هر کاری، پیش از توجّه به اسباب و علل ظاهری آن کار، به سبب­ آفرین اصلی توجّه کنند و از قدرت بی­ نهایت او کمک بخواهند؛ قدرتی ­که هیچ نیرویی در برابرش طاقت ایستادن ندارد و هر کاری را که بخواهد، انجام می­ دهد؛ خدایی که ما را بیشتر از هر كسی دوست دارد و می­ خواهد ما روز به روز موفّق­ تر شویم. پس چه خوب است كه همه­ ی ما در هر كاری، پیش از توجّه به نیروها و وسایل ناپایدار دنیا، كارمان را با یاد و نام خدای فناناپذیر و مهربان آغاز کنیم و همان­ طور كه بر چیزهای محبوب خود نام‏ه ایی زیبا می­ گذاریم، امور مهم و دوست‏ داشتنی­ مان را هم با نام «الله» كه تمام زیبایی­ ها و خوبی­ ها از اوست، زینت بخشیم؛ خدایی كه «رَحمّْن» یعنی بسیار مهربان است؛ بسیار مهربان­ تر از پدر و مادر عزیزمان که از سر مهربانی و بی آن­که به ما نیازی داشته باشد، به وجودمان آورد و مورد احترام خود قرار داد و نعمت­ هایش را از آسمان و زمین بر ما ارزانی كرد؛ نعمت دیدن، شنیدن، فكر كردن، راه رفتن؛ نعمت پیامبران و امامانی كه راه خوشبخت شدن را به ما نشان می­ دهند؛ نعمت پدر و مادری مهربان كه ما را از جان خود عزیزتر می­ شمرند؛ و هزاران نعمت دیگر كه اگر لحظه­ ای به آن­ها فكر كنیم، شگفت­ زده می­ شویم و زبانمان ناخودآگاه به شكر آن خدای مهربان باز می­ شود. خدایی كه «رَحیم» یعنی همیشه مهربان است و بهشت جاودان كه با آن­همه نعمت­ های زیبایش برای نیكوكاران آماده شده، نشانه­ ای از رحیم بودن اوست. آری، چه زیباست كه پیش از هر كاری، دهان خود را به نام مبارك او خوشبو كرده، این آیه­ ی زیبای كتاب خدا را تلاوت کنیم: «بِسمِ اللهِ الرَّحمّْن الرَّحیمِ». یعنی من كارهایم را با نام خدایی شروع می­ كنم كه بسیار مهربان است و بندگان خویش را همیشه دوست دارد؛ در زندگی­ ام از او كمك می­ خواهم و تمام پشت­كار و نیرویم را به كار می­گیرم تا كارهایم را به بهترین شكل به انجام رسانم. حضرت محمّصلوات الله علیه فرموده است: «هر كار مهمّی كه با نام خدا آغاز نشود، ناتمام و بی­ نتیجه خواهد ماند.» همچنین امامان ما در باره­ ی شروع كارها با نام خدا سفارش­ های زیادی كرده­ و فرموده­ اند كه پیش از غذا خوردن، وارد شدن به منزل، وضو گرفتن و سوار شدن بر وسیله­ ی نقلیه و هر کار دیگری حتماً «بِسمِ اللهِ الرَّحمّْن الرَّحیمِ» بگوییم تا خدا ما را در کارهایمان یاری کند.[1] همچنین پیشوایان ما توصیه كرده­ اند كه «بِسمِ الله» را بلند و شمرده بگوییم؛ نه آهسته و در دل. باید بدانیم كه «بِسمِ اللهِ الرَّحمّْن الرَّحیمِ» در ابتدای همه­ ی سوره­ های قرآن آمده و از آیات آن سوره است؛ مگر سوره­ ی توبه كه «بِسمِ الله» ندارد.[2] [1] . اطیب البیان، ج 10، ص 133 [2] . زيرا سورة توبه با اعلام بيزاري و قطع رابطة مسلمانان با كافران پيمان­ شكن آغاز شده و بدين خاطر خداوند از شروع اين سوره با بسم­ الله الرحمن الرحيم خود كه نشان دهندة لطف و مهرباني­ اش مي­ باشد سخني به ميان نياورده است. #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن کریم#

🌺نکته تفسیری صفحه ۳۵:🌺 لحظه­ ای برتر از یک سال: شاید هیچ مکتب و آیینی مانند اسلام، انسان­ها را به «تفکّر» دعوت نکرده باشد. قرآن 17 بار از تفکّر، و بارها از عقل و فهم و ... سخن به میان آورده و احادیث پیشوایان ما لبریز از دعوت به تفکّر است. خداوند در آیات وحی، زیان­های شراب و قمار را برشمرده و توصیه می کند که در حد میانه ـ و نه با افراط و تفریط ـ انفاق کنیم. سپس می فرماید: این­ چنین خداوند آیاتش را برای شما توضیح می­دهد و علّت پاره­ ای از دستورهایش را روشن می­ کند تا در مورد زندگی­تان در دنیا و آخرت اندیشه کنید. یعنی اگرچه خدا به شما فرمان می­ دهد که از دستورهایش اطاعت کنید، از شما می­ خواهد که در باره­ ی آن​ها فکر کنید و آن­ها را با چشم باز بپذیرید؛ نه اجباری و کورکورانه.[1] هر یک از این دستورها، برنامه­ ای برای تکامل انسان است که اگر به درستی و با فهم و درک صحیح انجام شود، تأثیر فوق­العاده­ ای در رشد انسان می­ گذارد. شناخت صحیح گناهان و اندیشه در باره­ ی زیان آن​ها نیز باعث می­شود که انسان با میل و رغبت از آن​ها دوری کند و پرهیز از آن​ها را نوعی محرومیت و رنج نپندارد. امام رضا علیه السلام در این­ باره فرموده است: «عبادت راستین، نماز و روزه­ ی فراوان و بی­ فکر و اندیشه نیست؛ بلکه عبادت حقیقی، تفکّر در آفرینش خدا و دستورهای اوست.»[2] تاریخ، سرگذشت­ های فراوانی را از عبادت­ های خشک و بی­ مغز روایت کرده که هیچ فایده­ ای برای انجام­ دهنده­ ی آن نداشته است. داستان خوارج نهروان، نمونه­ ی روشنی از آن­هاست. آنان، افراد خشک​ مغز و به­ ظاهر دین​داری بودند که اعتقادات جاهلانه و پوچی داشتند و بر سر دشمنی با بزرگ­ترین عبادت­ کننده­ ی زمانشان، علی علیه السلام ، سر دوستدار او را بریدند و همسر باردارش را کشتند و شکمش را دریدند و سر فرزندش را بریده، بر سر نیزه گذاشتند؛ در حالی­ که بسیاری از آنان، حافظان قرآن بودند و پیشانی­ هایشان از سجده­ ی فراوان پینه بسته بود! امیر مؤمنان علی علیه السلام در سرزمین نهروان به آنان نصیحت فراوانی کرد و پس از اتمام حجت، با آنان پیکار کرد و بیشتر آنان را به جهنّم فرستاد. به​ راستی چه می­ شود که چنین بلایی بر سر انسان می­آید؟ در روایتی می­ خوانیم که شخصی نزد امام صادق علیه السلام از عبادت فراوان همسایه­ اش سخن به میان آورد. امام از او پرسید: «عقلش چگونه است؟» او گفت: «عقل درستی ندارد.» امام فرمود: «مقام او با آن عبادت­ ها بالا نمی­ رود.»[3] در مقابل، تاریخ از سعادت انسان­هایی سخن می­گوید که با لحظه­ ای فکر و اندیشه، از هلاکت ابدی نجات یافتند. ماجرای «حُرّ بن یزید ریاحی»، یکی از نمونه­ های روشن این مطلب است. او نخستین کسی بود که مأمور شد حرکت امام حسین علیه السلام را مهار کند و اجازه ندهد آن حضرت تغییر مسیر دهد؛ امّا در روز عاشورا به فکر فرو رفت. شخصی به ­نام مهاجر بن اوس می­ گوید: «در روز عاشورا، بدن حر به لرزه افتاده بود. با تعجّب به او گفتم: آیا  ترسیده­ ای؟ اگر از من می­ پرسیدند که شجاع­ت رین شخص کوفه کیست، تو را معرفی می­ کردم. حر گفت: من خود را بین بهشت و دوزخ می­بینم. به خدا سوگند، اگر قطعه­ قطعه و سوخته شوم ، هیچ چیز را به جای بهشت انتخاب نمی­ کنم.» حر، این را گفت و به سپاه امام حسین‰ پیوست[4] و اکنون بیش از هزاروسیصد سال است که درود و سلام خدا و خوبان عالم به او می­رسد. آری، بدین­گونه انسان می­فهمد که چرا امام صادق علیه السلام یک لحظه تفکّر را از یک سال عبادت برتر شمرده است. [5] [1] . اقتباس از المیزان فی تفسیر القران ، ج2 ، ص197 [2] . کافی ، ج2 ، ص55 [3] . کافی ، ج1 ، ص24 [4] . زندگی امام حسین(ع)، تألیف محمد جواد نجفی، ص18   [5] . تفسیر عیاشی، ج2، ص208 #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن کریم

🌷نکته تفسیری صفحه ۱۸۴🌷 درد و درمان: تاریخ همچون آموزگار دلسوزی است که سخاوتمندانه، عوامل پیروزی و شکست ملّت ها را برای آیندگان توضیح می دهد و سرگذشت اقوامی را بازگو می کند که از قلّه‏ ی سعادت به دره های تباهی و بدبختی سقوط کردند، و به عکس، اقوامی که از هیچ به همه چیز رسیدند. برای ما این مهم است که از علّت این فراز و نشیب ها آگاه شویم و با چشمانی باز، به سوی کمال پیش رویم و تلاش کنیم به سرنوشت اقوام هلاک شده مبتلا نشویم؛ چرا‌که بسیاری از مردم، بدون اندیشه از کنار صحنه های تاریخ می گذرند و علّت نابودی گذشتگان را عوامل بی‌اساسی مانند گردش افلاک و شانس و اقبال آنان برمی شمرند. برخی، دشمن درونی را رها می کنند و فقط به دشمن بیرونی توجه دارند، و عدّه ای دیگر نیز دست به دامان قضا و قدر البته به معنای نادرست آن می شوند. قرآن امّا در این آیه بر عامل اصلی سعادت یا بدبختی ملّت ها انگشت می گذارد و می گوید: لازم نیست برای یافتن آن، آسمان و زمین را بجویید؛ بلکه کافی است وجود، فکر، روحیه و اخلاق خود را بکاوید و جامعه‏ ی خویش را زیر نظر بگیرید. آری، هر چه هست، در اینجاست! ملّت هایی که فکر و اندیشه‏ ی خود را به کار اندازند، با هم متّحد شوند، با عزمی راسخ سعی و تلاش کنند و در صورت لزوم، با تمام وجود بایستند و برای سعادت خود قربان دهند، بی شک پیروز می شوند؛ امّا هنگامی که سستی و تنبلی به جای سعی و کوشش، غفلت و بی خبری به جای علم و آگاهی، ترس و دودلی به جای شهامت و پایداری، نفاق و تفرقه به جای اتّحاد و یکپارچگی، تن پروری و خودخواهی به جای فداکاری، و تظاهر و ریاکاری به جای اخلاص و ایمان بنشیند، سقوط به درّه ی هلاک و بدبختی آغاز می شود. این آیه، برترین قانون حیات انسان ها را بیان می کند و به آنان می فهماند که عامل اصلی سعادت یا بدبختی ملّت ها، خود مردم هستند . در روزگار ما نیز این حقیقت، آشکارا در برابر دیدگان جهانیان قرار گرفت؛ آن زمان که ملّت مسلمان ایران برای برپایی احکام اسلام به پا خاستند و با ایثار جان و مال خود، برای حفظ دین کوشیدند، و خداوند نیز بر اساس همین قانون، آنان را از بند ظلم و تباهی و بی دینی نجات بخشید و در سایه‏ ی امن اسلام قرار داد. اکنون امّا باید هوشیار بود؛ چرا که طبق همین سنّت الهی، اگر دست از تلاش برداریم و به آنچه خداوند بر ما نمی پسندد، روی آوریم، خدا نیز نعمت هایش را به بلا و گرفتاری و دوری از رحمت تبدیل خواهد کرد. پس به یاد داشته باشیم که این ما هستیم که خوشبختی یا بدبختی مان را رقم می زنیم؛ نه شانس و اقبال. #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 ┏━━━🍃═♥️━━━┓   @tartilvathdir96 ┗━━━♥️═🍃━━━┛

🌷نکته تفسیری صفحه ۱۸۶🌷 چند نشانه‏ ی دیگر از مؤمنان واقعی: در آیات ابتدایی این سوره، با چند ویژگی از ویژگی های مؤمنان واقعی آشنا شدیم. این آیه نیز چهار ویژگی دیگر از صفات مؤمنان حقیقی را بیان کرده است: 1ـ ایمان: مؤمنان راستین، افراد متعصّب و لج‌بازی نیستند که بر عقاید نادرست پافشاری کنند؛ بلکه انسان های آزاده ای هستند که براحتی در برابر حقیقت تسلیم می شوند، و از سوی دیگر چنان حقیقت را باور می کنند که هیچ¬چیز و هیچ‌کسی نمی تواند آنان را از حقیقت بازگرداند. 2ـ جهاد در راه خدا: واژه‏ ی «جهاد» به معنای «تلاش و کوشش» است و چون جنگ با دشمن، به تلاش و زحمت فراوانی نیاز دارد، به جهاد معروف شده است. به هر حال، مؤمنان راستین، تمام تلاش و کوشش خود را در راه خدا و دین او به کار می گیرند؛ خواه این تلاش، در صحنه‏ ی نبرد با دشمنان خدا و با دل کندن از جان یا مال باشد، یا در پیکار با شیطان رجیم، یا تلاش و کوشش برای انجام دستورهای خدا در زندگی و پرهیز از نافرمانی او. 3ـ هجرت در راه خدا: اگرچه افراد باایمان، مانند همه‏ ی مردم، به وطن خویش علاقه دارند، این علاقه آنان را اسیر خود نمی کند و اگر ماندن آنان در یک سرزمین، ایمانشان را به خطر بیندازد، از آنجا دل می کنند و به سرزمینی هجرت می کنند که بتوانند با آسودگی به وظایف دینی خود عمل کنند. 4ـ پناه دادن به افراد باایمان و یاری آنان: مؤمنان راستین، در قبال مشکلات و گرفتاری های مسلمانان دیگر بی تفاوت نیستند؛ بویژه اگر گروهی از مسلمانان به علت دینداری شان از سوی دشمنان خدا آزار و اذیت ببینند و به سرزمین آنان مهاجرت کنند، ایشان با تمام وجود از آنان پذیرایی کرده، به آنان پناه می دهند و یاریشان می کنند. داستان مهاجرت مهاجران مکّه و یاری و حمایت انصار مدینه در صدر اسلام، سرمشقی برای تمام مسلمانان تاریخ بوده که در راه دین خدا از تمام علاقه های مادّی خود گذشتند و با تمام وجود به برادران دینی خود یاری رساندند. براستی اگر ما جای آنان بودیم، حاضر می شدیم از وطن خود مهاجرت کنیم، یا خانه و کاشانه و دارایی‌مان را با یکی از مهاجران تقسیم کنیم؟ آری، ایمان و دینداری، تنها با ادّعا و سخن به دست نمی آید؛ بلکه حقیقتی است که در وجود انسان پدیدار می شود و نشانه هایی دارد که باید همه‏ ی ما آن ها را بشناسیم و خود را بسنجیم که تا چه اندازه به مؤمنان حقیقی نزدیک شده ایم. #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 ┏━━━🍃═♥️━━━┓   @tartilvathdir96 ┗━━━♥️═🍃━━━┛