#باغ_مارشال_172 تفنگداران فریاد کشید که رهایش کنم.از رنگ چهره و چشمان مات زده اش متوجه شدم دیگر کارش تمام است.باالخره بعد از مسافتی حدود 5 کیلومتر ساختمان زندان که دیوارهای بلندش مرا بیاد قلعه های قدیمی قرن هجدهم می انداخت نمایان شد.قلعه در ساحل اقیانوس یعنی در سمت دیگر جایی که کشتی پهلو میگرفت بنا شده بود.با آن برج و بارو و آنهمه نگهبان هرگز کسی نمیتوانست فکر فرار به سرش بزند.تحت حفاظت شدید بار دیگر ما را شمردند سپس وارد قلعه شدیم.کنار دیوار ما را به صف کردند .بعد از حدود نیم ساعت رییس زندان همراه با دو معاون و چند محافظ آمدند.اگر رییس زندان رادر جایی دیگر میدیدم هرگز فکر نمیکردم همچین شغلی داشته باشد.پیرمردی حدود 65ساله بود با چهره ای معصوم و هیکلی الغر که وزنش شاید به 60 کیلو نمیرسید.نام او آدامز فاستر بود.بدون اینکه کلمه ای بر زبان آورد بعد از نگاهی به اوراق و عکس و مدارک شناسایی به زندانی خیره میشد و با توجه به شناخت قبلی یا حدسی که میزد بند و سلولش را معین میکرد.وقتی بمن رسید بیشتر از هر کس دیگر براندازم کرد و چند مرتبه سرش را تکان داد.بدون اینکه مثل بقیه تکلیفم را روشن کند مرا بحال خودم گذاشت و سراغ محکوم بعدی رفت.پس از اینکه همه محکومین را به بندهای مختلف فرستاد دوباره به سراغ من آمد و با صدایی که از ته حلقومش بیرون می آمد خیلی آهسته گفت:پزشکی؟ گفتم:بله قربان از اینکه درسم را بلند بودم خوشش آمد.به نشانه رضایت بار دیگر سر تکان داد و به یکی از نگهبانان گفت مرا به بند 4 انفرادی سلول 13ببرد. تشکیالت زندان جزیره خیلی پیچیده تر از بریکستون بود و نگهبانان با احتیاط بیشتری عمل میکردند.ساختمان زندان از 5بند تشکیل شده بود که هر بند 3 طبقه و هر طبقه حدودا سی سلول داشت.همه سلولها با نرده های آهنی حفاظت میشدند.سلولهای انفرادی آنجا مثل زندان بریکسون یک تخت و یک توالت فرنگی و شیر آب داشت.برای منکه کسی به ملاقاتم نمی آمد جزیره با زندان بریکستون زیاد تفاوت نداشت.هر روز سر ساعت معین برای هواخوری ما را به حیاط عمومی زندان میبردند.روحیه زندانیان جزیره خیلی ضعیف بود.اغلب آنها امید به زنده ماندن و آزادی نداشتند.رییس زندان هر روز نیم ساعت در یکی از برجکها میایستاد و یک یک محکومین را از نظر میگذراند.میگفتند آنقدر باهوش است که از راه رفتن زندانیان میفهمد چه در سر دارند.بارها حدسش درست از اب در آمده بود و بعضی ها را در حال فرار دستگیر کرده بود. باالخره بعد از 6ماه رییس مرا به اتاقش احضار کرد و خیلی مختصر گفت:میدونم که آدم بی دردسری هستی و بی جهت تو رو به جزیره فرستادن.تو از امروز توی بهداری کار میکنی.سپس دستور داد مرا به قسمت بهداری معرفی کنند.ساختمان بهداری جدا از تشکیالت زندان بود.بیشتر بیماران سرپایی تحت درمان قرار میگرفتند.کسانی را که حالشان وخیم میشد بوسیله قایقهای تندرو به جای میفرستادند که هیچکس از آنجا خبر نداشت.یک پزشک سیاهپوست و چند پرستار مرد در بهداری کار میکردند.همه آنها آزاد بودند و به ترتیب ماهی ده روز به مرخصی میرفتند.وقتی به پزشک سیاهپوست جزیره معرفی شدم با خوشرویی از من استقبال کرد.در عین حالی که از زندانی شدنم اظهار تاسف میکرد خوشحال بود که یک همکاری ثابت پیدا کرده که به این زودی جزیره را ترک نمیکند.من از همان ساعت کارم را شروع کردم.هر روز با چهره های عجیب روبرو میشدم.محکومین جزیره با محکومین زندان بریکستون خیلی فرق داشتند.فشار روحی بعضی از زندانیان را به جنون کشانده بود.امکان نداشت طی هفته بر اثر دعوا یکی دو نفر یکدیگر را زخمی نکنند و گاهی هم زد و خورد آنها به قتل منتهی میشد.احتمال اینکه بیماران روانی.... ادامه دارد..... ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ 🌹بـا فروارد کردن داســــتانهای کــانــال از ما #حمایت کنـیـد😘🙏 #کانال_داستان 👇🌷 http://eitaa.com/joinchat/3453091851Cb049da4662 ‌‌‌‌‌‌