#باغ_مارشال_88 باالخره روز بستن عهد و پیمان فرا رسید. ساعت هفت صبح سیما را به آرایشگاه بردند. نزدیکی های ظهر اتومبیل یکی از امرای ژاندارمری را که تازه از خارج آورده بود، گل زدم و ساعت پنج بعد از ظهر با ماشین عروس، دنبال سیما به آرایشگاه رفتم. در میان خرمنی از حریر سفید و غرق در آرایش منتظرم بود. باید زبان به ستایش می گشودم و مانند سایر دامادها می گفتم چقدر زیبا شده، ولی برخلاف انتظار او، در حالی که لبخند می زدم، گفتم: " تو اون قدر زیبایی که دیگه احتیاج به این همه آرایش نداری. " چون می دانست از آرایش غلیظ خوشم نمی آید، با لحنی که انگار پشیمان است، گفت: " رسمه، مطمئن باش بعد از مراسم همه رو پاک می کنم. " بازوی او را گرفتم و به سمت اتومبیل بردم. سوار شدیم. نمی دانم چرا یکباره موجی از دلهره و اضطراب به سراغم آمد. بغض گلویم را گرفته بود. آن طور که باید، شاد نبودم. سیما هم تعجب کرده بود. گفت: " چیه؟ چرا آنقدر ناراحتی؟ اگه به خاطر آرایشه، برگردیم آرایشگاه، صورتم را با آب و صابون بشورم. " گفتم: " نه، اصلا ناراحت نیستم. شاید ذوق زده ام. باورم نمی شه تو باالخره مال من شده باشی. " خنده اش به من تسکین می داد ولی حالتی کرخ شده بودم. جای مادرم،ترگل و آویشن و جمشید را خالی می دیدم. از آرایشگاه تا خیابان پاستور راهی نبود. کوچه عسجدی چراغانی شده بود. و عده ای منتظر ما بودند. مادر سیما برایمان اسفند دود کرد و در میان هلهله و شادی، در حالی که مرتب نقل و گل و سکه روی سرمان می ریختند، داخل عمارت رفتیم. تقریبا همه آنهایی که دعوت شده بودند، آمده بودند. من دست سرهنگ را بوسیدم. او هم صورت مرا بوسید و برایم آرزوی خوشبختی کرد. روی مبلی که با پر طاووس تزیین شده بود، نشستیم. عکاس مدام عکس می گرفت و به من تذکر می داد اخمهایم را باز کنم. یکی از زن های شوخ طبع گفت: " هرگز دومادی به ترشرویی تو ندیدم. " با ورود عاقد همه ساکت شدند. دو دختر جوان روی سرمان دستمال حریری گرفته بودند و دختری دیگر مشغول ساییدن قند بود. عاقد، سرهنگ را می شناخت. سراغ پدرم را گرفت، بی اختیار اشک در چشمانم حلقه زد و هر چه خواستم خودداری کنم، نمی توانستم. سیما هم تحت تاثیر قرار گرفته بود. با معذرت، برای چند لحظه اتاق عقد را ترک کردم و به دستشویی رفتم. در را بستم و های های گریستم. سپس صوتم را شستم و برگشتم. کمی سبک شده بودم. از صبح که می خواستم دنبال سیما بروم، احساس تنهایی می کردم و بغض در گلویم گیر کرده بود. خطبه عقد خوانده شد و من و سیما، بعد از یک سال و نیم انتظار رسما زن و شوهر شدیم. یکی از شاهدان آقای مفیدی بود و فروغ خانم هم نقش مادر را ایفا می کرد. هوا کم کم رو به تاریکی می رفت. رفته رفته مدعوین خانه را برای رفتن به باشگاه ترک می کردند. فقط کوکب خان و دو سرباز برای جمع و جور کردن ریخت و پاش ها مانده بودند. من و سیما باید در خانه می ماندیم تا از باشگاه به دنبالمان بیایند. در این فاصله سیما به من قول داد جای خالی مادر و بقیه فامیل را پر کند. می گفت آرزوی چنین روزی را داشته است. گفتم: " منم خوشحالم، باالخره به هم رسیدیم و لجبازی مادرم تاثیری تو تصمیم گیری ما نداشت. .. ادامه دارد.... ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ 🌹بـا فروارد کردن داســــتانهای کــانــال از ما #حمایت کنـیـد😘🙏 #کانال_داستان 👇🌷 http://eitaa.com/joinchat/3453091851Cb049da4662 ‌‌‌‌‌‌