#مهر_و_مهتاب #تکین_حمزه_لو #قسمت_صد_و_سی_و_هشتم مى دانستم با رفتنش خیلى تنها مى شوم، باید مدتى نامعلوم درخانه مان تنها مى ماندم. پدر و مادرم هم پشت به من کرده بودند و جایى در پیش آنها نداشتم. شب آخر، داشتم گریه مى کردم که صداى بغض آلود حسین بلند شد:- مهتاب اصلا من نمى رم! چمدانش را به گوشه اى پرت کرد و ادامه داد: الان به سهیل هم زنگ مى زنم دنبال من نیاد.با وحشت نگاهش کردم که به سمت تلفن مى رفت. از جا پریدم و گوشى را از دستش گرفتم.- بس کن حسین! خودتو لوس نکن.دستانش دور شانه هایم حلقه شد. لبانش را روى موهایم حس مى کردم. بى اختیار سر بلند کردم و به صورتش خیره شدم. نوك انگشتانم را روى گونه هاش گذاشتم، چشمانش، بینى و لبانش را آهسته لمس کردم، حسین بى طاقت درآغوشم کشید و دیوانه وار شروع به بوسیدنم کرد. بریده بریده گفتم: چه کار مى کنى؟لحظه اى صورتش را عقب کشید و با خنده گفت: مى خوام اگه یه موقع برنگشتم، مهریه ات رو داده باشم.با بغض گفتم: تو مدیون منى، باید برگردى. تا یکماه دیگه هم اگه یکسره منو ببوسى نمى تونى دینت رو ادا کنى، باید برگرى. حسین دوباره صورتم را بوسید: برمى گردم، مطمئن باش.چند ساعت بعد، هواپیماى حسین و على پرواز کرد و من و سحر در آغوش هم به گریه افتادیم. قرار شده بود به محض رسیدن با ما تماس بگیرند و ما را در جریان لحظه لحظه کارهایشان بگذارند. بى اعتنا به اصرارهاى سهیل و گلرخ، به خانه خودم رفتم. دلم مى خواست تنها باشم و در تنهایى و خلوت، از ته دل و خلوص نیت براى حسین دعا کنم. در و دیوار خانه انگار جلو مى آمدند و مى خواستند مرا در میانشان له کنند. در را قفل کردم و لباسهایم را روى مبل انداختم.حسین در آخرین روزها، هر چه پس انداز داشتیم به سهیل داده بود تا براى من یک ماشین جمع و جور و تمیز بخرد.سهیل هم قول داده بود اینکار را بکند و در نبود حسین مراقب من باشد. اما من دلم مى خواست تنها باشم، جاى خالى حسین همه جا خودش را به رخم مى کشید. آن شب انقدر دعا خواندم تا به خواب رفتم.آخر هفته، براى ثبت نام ترم تابستانى باید به دانشگاه مى رفتم. باید براى کارآموزى دو ماهى در شرکتى مشغول به کارمى شدم، اما اصلا حوصله کار کردن نداشتم، سهیل هم تنبلم کرده بود، چون وقتى فهمید این ترم کارآموزى دارم با خنده گفت:- نترس، من برگه هاى مربوط به کارآموزیت رو پر مى کنم و مى دم بابا مهر و امضا کنه. گزارش کارآموزیت هم خودم مى نویسم، خوبه؟ براى من افسرده و بى حوصله عالى بود. لیلا هم حال مساعدى نداشت و قرار بود پدرش ترتیب کارآموزى اش را بدهد،در میان ما فقط شادى بود که واقعا قرار بود سر یک کار کوتاه مدت برود و چیزى یاد بگیرد. شب قبل از ثبت نام، سهیل برایم پول آورده بود. مى دانستم پدرم پول را داده و سهیل نمى خواهد حرفى بزند. حتما پدر و مادرم مثل من منبع کسب خبرشان سهیل بود. صبح بعد از انتخاب واحد و واریز پول به سرعت وسایلم را جمع کردم تا برگردم، لیلا هم حال درستى نداشت. خودش مى گفت صبحها به محض بیدار شدن حالت تهوع شدیدى گریبانش را مى گیرد، شادى با روحیۀ خوب همیشگى اش مرا به خانه رساند و رفت. تا در باز کردم صداى زنگ تلفن بلند شد. گوشى را برداشتم و نفس زنان گفتم: بفرمایید... چند لحظه صدایى نیامد، بعد صداى حسین به گوشم رسید: سلام مهتاب... از خوشحالى مى خواستم جیغ بزنم. البته از حالشان بى خبر نبودم، اما انقدر دلتنگش بودم که شنیدن صدایش برایم حکم هدیه را داشت. کمى صحبت کردیم، کارهاى ابتدایى انجام شده بود. حسین با خنده گفت: البته هنوز معلوم نیست ما چه مرگمونه! ولى کلى آزمایش و نوار و عکس ازمون گرفتن. قراره چند روز دیگه با هم یک شور و مشورت بکنن و نتیجه رو بهمون بگن، حتما خبرت مى کنم. على اینجاست و سلام مى رسونه. بعد با بلند شدن صداى بوق، حسین با عجله خداحافظى کرد و تماس قطع شد. آنقدر گوشى تلفن را در دستم نگاه داشتم تا صداى گوشخراشى بلند شد. دلشوره و نگرانى امانم را بریده بود، به سختى خوابم مى برد و حوصله هیچ کارى نداشتم. آخر شب بود که سهیل و گلرخ آمدند. بى حوصله تعارفشان کردم و خودم به آشپزخانه رفتم تا چاى بریزم. صداى سهیل بلند شد: - مهتاب بیا بشین، ما همه چى خوردیم. بیا کارت دارم. #کانال_داستان_و_رمان_مذهبی http://eitaa.com/joinchat/3453091851Cb049da4662

🌈🌧🌈🌧🌈🌧🌈🌧🌈 #رمان_حورا #قسمت_صد_و_سی_و_هشتم مهرزاد تمام کار های ثبت نامش را کرده بود. تصمیمش هم قطعی بود. می خواست برود.. برود و جام شهادت را بنوشد. برایش لذت داشت که برای حضرت زینب جانش را هم بدهد. می دانست باید قید همه چی را در کشورش بزند و برود بجنگد.. او دیگر چیزی برای از دست دادن نداشت. حورا را که از دست داده بود یعنی همه چی را از دست داده. هر چند حس قبلی را به او نداشت فقط ته ته قلبش هنوز هم حس هایی به او داشت که نمی توانست انکارش کند. فقط مانده بود اجازه مادر و پدرش که بعید می دانست قبول کنند که برای جنگ به سوریه برود. اما مهرزاد با این بهانه ها از تصمیمش منصرف نمی شد. هر طور که شده آن ها را راضی می کرد. فعلا تنها کسی که از تصمیم او با خبر بود آقای یگانه بود. او تنها مشوق او در این امر مهم بود. هنوز آن حرف آقای یگانه را به یاد داشت که او را به رفتن مصر تر می کرد. " تو اولین کسی هستی که تو جمع ما داره به این سفر ارزشمند اعزام میشه. سفری که میدونم خیلی مشتاقشی و دوست داری بری. اینو میخوام بهت بگم مهرزاد تو تازه تغییر کردی، یه جورایی تازه پاک شدی. تازه توبه کردی از همه گناهای گذشته ات اما تصمیم گرفتی بری. در صورتی که خیلی از بچه ها یا حتی خود من.. جرات رفتنو نداریم. بهت افتخار می کنم مهرزاد جان. می دونم که این همه لطف الکی و بی خود نیست. اول که راهیان نور الانم... مدافع حرم." مهرزاد سر راه خانه دو دسته گل گرفت تا بلکه با آن ها بتواند رضایت پدر و مادرش را بگیرد. به خانه رسید و با کلید در را باز کرد. _سلام بر اهالی خونه. مونا از اتاقش بیرون آمد و گفت:سلام داداش. چه خبره؟ خوش خبر باشی. _معلومه اونم چه خبر خوبی. مامان؟ بابا؟؟ خونه این؟؟ مریم خانم و آقا رضا با سرو صدای مهرزاد پایین آمدند. _ چه خبرته مهرزاد؟ سلام.. _سلام مامان خوشگلم. _سلام بابا جان. _علیک سلام پدر خودم. خوبین؟؟ مریم خانم قلبش لرزید. می دانست این خوشحالی مهرزاد خبر بدی را در پی دارد. _ این گل ها برای چیه؟ مهرزاد لبخندی زد و گفت: برای رضایت والدینم. مریم خانم با حرص گفت: باز چی زده به سرت؟ کجا می خوای بری که داری انقدر پاچه خواری می کنی؟ مهرزاد با دست مادر و پدرش را به سمت مبل ها هدایت کرد و گفت: مونا جان سه تا چای بیار آبجی. _باشه. #نویسنده_زهرا_بانو 🌈🌧🌈🌧🌈🌧🌈🌧🌈 ╔═...💕💕...═#کانال_داستان_و_رمان_مذهبی 👇👇 http://eitaa.com/joinchat/3453091851Cb049da4662