﷽ #مردے‌در‌آئینہ 💙 #قسمت‌هشتاد #رمان‌معرفتے :) #قلم‌شہید‌سید‌طاها‌ایمانے 🌱 عزت نفس خوابم برده بود كه دستي آرام روي شونه ام قرار گرفت ... ناخودآگاه با پشت دست محكم دستش رو پس زدم ... چشم هام رو كه باز كردم ساندرز كنارم ايستاده بود ... خيلي آروم داشت انگشت هاش رو باز و بسته مي كرد ... از شدت ضربه، دست نيمه مشت من درد گرفته بود ... چه برسه به ... دست هام رو بالا آوردم و براي چند لحظه صورت و چشم هام رو ماليدم ... به سختي باز مي شدن ... - شرمنده ... نمي دونستم اينقدر عميق خوابيده بوديد ... همسرم پيام داد كه باهام كار داشتيد و احتمالا اومديد اينجا ... حالتم رو به خواب عميق ربط داد در حالي كه حتي يه بچه دو ساله هم مي فهميد واكنش من ... پاسخ ضمير ناخودآگاهم در برابر احساس خطر بود ... و اون جمله اش رو طوري مطرح كرد كه عذرخواهيش با اهانت نسبت به من همراه نباشه ... ي اهيشب نكه ... "ببخش دي قصد ترسوندنت رو نداشتم" ... براي چند لحظه حالت نگاهم بهش عوض شد ... و اون هنوز ساكت ايستاده بود ... دستي لاي موهام كشيدم و همزمان بلند شدن به دستش اشاره كردم ... - فكر كنم من بايد عذرخواهي مي كردم ... تا فهميد متوجه شدم كه ضربه بدي به دستش زدم ... سريع انگشت هاش رو توي همون حالت نگه داشت تا مخفيش كنه ... و اين كار دوباره من رو به وادي سكوت ناخودآگاه كشيد ... هر كسي غير از اون بود از اين موقعيت براي ايجاد برتري و تسلط استفاده مي كرد ... اما اون ... فقط لبخند زد ... - اتفاقي نيوفتاد كه به خاطرش عذرخواهي كنيد ... بي توجه به حرفي كه زد بي اختيار شروع كردم به توض حي علت رفتارم ... - بعد از اينكه چاقو خوردم اينطوري شدم ... غير اراديه ... البته الان واكنشم به شدت قبل نيست ... پريد وسط حرفم ... و موضوع رو عوض كرد ... شايد ديگران متوجه علت اين رفتارش نمي شدن ... اما براي من فرق داشت ... به وضوح مي تونستم ببينم نمي خواد بيشتر از اين خودم رو جلوش تحقير كنم ... داشت از شخصيت و نقطه ضعف و شكست من دفاع مي كرد ... نمي تونستم نگاهم رو از روش بردارم ... تا به حال در چنين شرايطي قرار نگرفته بودم ... شرايطي كه در مقابل يك انسان ... حس كوچك بودن با عزت نفس همراه بشه ... طوري با من برخورد مي كرد كه از درون احساس عزت مي كردم در حالي كه تك تك سلول هام داشت حقارتم رو فرياد مي كشيد ... و چه تضاد عجيبي بهم آميخته بود ... اون، عز زي ي بود كه به كوچكيِ من، بزرگ م ي ي بخش دي ... - چه كار مهمي توي روز تعطيل، شما رو به اينجا كشونده؟ ... صداش من رو به خودم آورد ... لبخند كوچكي صورتم رو پر كرد ... - چند وقتي هست ديگه زمان براي استراحت و تعطيلات ندارم ... دقيقا از حرف هاي اون شب ... ذهنم به حدي پر از سوال و آشفته است كه مديريتش از دستم در رفته ... ساندرز از كليسا خارج شد ... و من دنبالش ... هنوز تا زمان بردن مادرش، وقت بود ... هر چند در برابر ذهن آشفته و سوال هاي در هم من، به اندازه چشم بر هم زدني بيشتر نمي شد ... ─┅═ঊঈ🌸ঊঈ═┅─ @Dokhtarane_parva