#بسم_رب_المهدی #قسمت_بیست‌وسوم #عقیق_فیروزه_ای 🌷 روایت دلدادگی سربازان گمنام پسر فاطمه ارواحنا فداه... #فیروزه تقریبا تمام قسمت‌ها درگیر وقایع هشتادوهشت شده بودند؛ مستقیم یا غیرمستقیم. بشری هم آغاز کارش را با 88 شروع کرد. تجربه‌ی سخت اما خوبی بود. شعله‌های آتش از سطل زباله و موتور سیکلت کنارش زبانه می‌کشید. دود و بوی پلاستیک سوخته حلقش را می‌سوزاند و سوی چشمانش را کم می‌کرد. روسری سبز را دور صورتش بست. تا این جا سوژه‌اش را تعقیب کرده بود. حالا باید او را از جمعیت خارج می‌کرد و به کوچه پس کوچه‌ها می‌کشاند تا بتواند دستگیرش کند. راحت نبود؛ باید جمعیت متفرق می‌شدند تا در پی اش، سوژه که لیدر به حساب می‌آمد هم فرار کند. بالاخره گارد ویژه‌ای که بشری منتظرش بود رسید. جمعیت پراکنده شدند. بشری خودش را به زنی که دنبالش بود نزدیک کرد و سایه به سایه‌اش دوید. کسی فکر نمی‌کرد بشری قصد تعقیب داشته باشد. چند نفر دیگر هم در مسیر آنها فرار می‌کردند. چشمش به مردی خورد که با سر و صورت خون آلود، به سختی خودش را می‌کشید تا از دست آشوب‌گرها فرار کند. نمی‌توانست خوب بدود. بشری خودش را از جمعیت کنار کشید و طوری که کسی متوجه نشود، بین درخت‌های کنار مادی رفت. جای دنجی بود؛ کنار پل. می‌توانست سوژه را هم زیر یکی از این پل‌ها گیر بیندازد. منتظر زن شد تا گیرش بکشد؛ اما هنوز کوچه آن قدر خلوت نشده بود که بتواند کارش را بکند. جوان تندتر دوید. بشری تا رسیدن جوان، دو سه ثانیه وقت داشت فکر کند. تصمیمش را گرفت. کار خطرناکی بود که می‌توانست به لو رفتن ماموریت منجر شود؛ و اگر این کار را نمی‌کرد، شاید جنازه جوان هم به خانواده‌اش نمی‌رسید. بسم الله گفت و دست دراز کرد. قسمتی از گریبان پیراهن جوان در دستش آمد. جثه جوان بزرگ‌تر از بشری بود. بشری با تمام توان کشید و جوان را پرت کرد روی خاک‌ها. انگار داشت شهادتین زمزمه می کرد. خونی که از دهانش می‌ریخت، لباسش را سرخ کرده بود. از صورت منقبض و نفس‌های یکی در میانش می‌شد فهمید درد زیادی را تحمل می‌کند. بیشتر از این کاری از دست بشری برنمی‌آمد. آرام در گوش جوان گفت: -برو زیر پل... بدو تا تیکه تیکه‌ت نکردن! صدای همهمه نزدیک‌تر شد. حتی پشت سرش را نگاه نکرد. از مادی بیرون پرید و به سمت جمعیت جیغ زد: -اونور! بسیجیه از اونور رفت! زن پیشاپیش جمعیت می‌دوید. وقتی جوان را پیدا نکردند، هرکس گوشه‌ای خزید و خودش را در خیابان و کوچه پس کوچه‌ها پنهان کرد. حالا بشری مانده بود و زنی که دنبالش می‌گشت. زن متوجه بشری نبود و داشت مسیر خودش را می‌رفت. درحال راه رفتن، شال و دست‌بند سبزش را باز کرد و کنار کوچه انداخت. بشری رفت بین درخت‌های کنار مادی و دنبال زن رفت. منتظر شد تا به پل نزدیک شود. موقعش که رسید، از تجربه نجات جوان استفاده کرد و با کشیدن دست زن به داخل مادی، انداختش روی چمن‌ها. زن جیغ خفه‌ای کشید. سبک‌تر از چیزی بود که بشری فکر می‌کرد. قبل از اینکه زن بفهمد چه بلایی سرش آمده، بشری دهانش را گرفت: -هیس! مامورا... بشری مطمئن بود زن آموزش دیده است و خودش را برای مبارزه آماده کرد. زن لحظه‌ای ساکت شد اما از نگاهش پیدا بود مشکوک است. اخم کرد: -تو ماموری! قبل از این‌که بخواهد بلند شود، بشری شوکر را زیر گلویش گذاشت. در حدی نگه داشت که زن برای چند لحظه، حال خودش را نفهمد و بشری وقت داشته باشد دستش را با دست‌بند به نرده‌های کنار پل وصل کند. صدای خس خس نفس‌های زن را کنار گوشش شنید و بعد، سوزشی در پهلویش. زن با دست آزادش، خنجر را در شکم بشری نشانده بود و حالا می‌خواست بیرونش بکشد. بشری کسی نبود که به این راحتی کم بیاورد و رها شود. دست زن را گرفت تا خنجر را بیرون نکشد. نفسش بالا نمی‌آمد. مچ زن را پیچاند تا خنجر را رها کند. صدای ترق استخوان زن را شنید. زن از درد به خود پیچید. به سختی گفت: -به این راحتیا نیست خانوم کوچولو! بشری که داشت زن را می‌گشت، با پشت دست به دهان زن کوبید: -زبون درازی نکن عفریته! برای تو هم به این راحتیا نیست... خون گرمی که روی لباس‌ها و بدنش می‌خزید، توانش را آرام آرام خارج می‌کرد. با صدایی که از ته چاه در می‌آمد، گزارش موقعیت داد. ↩️ #ادامہ_دارد.... نویسنده:فاطمه شکیبا(فرات) کپی بدون اسم نویسنده جایز نیست.❌ ─┅═ঊঈ🌸ঊঈ═┅─ @Dokhtarane_parva

#بسم_رب_المهدی #قسمت_بیست‌وچهارم #عقیق_فیروزه_ای 🌷 روایت دلدادگی سربازان گمنام پسر فاطمه ارواحنا فداه... رکاب (آقا) اولش می‌گفت لازم نیست بیایم؛ اما نتوانستم. دلم می‌خواهد این روزها تنهایش نگذارم. برایش کم گذاشته‌ام. برای همین مرخصی ساعتی گرفتم که باهم برای سونوگرافی برویم. نه من شبیه مردهایی هستم که همراه همسرشان آمده‌اند، نه او شبیه زن‌های دیگر. ظاهرمان شبیه است؛ اما خودمان می‌دانیم دنیایی که در آن زندگی می‌کنیم زمین تا آسمان با بقیه مردم فرق دارد. دغدغه‌هایمان، رابطه‌مان، سبک زندگی کردن‌مان و... زن‌ها دو به دو با هم حرف می‌زنند، اما او ساکت است. الان که دقت می‌کنم، از بقیه زن‌ها چهارشانه‌تر و بلند بالاتر است. برعکس بقیه که به خودشان رسیده‌اند، روسری ساده سبزش را سر کرده و طبق عادت، دور و برش را می‌پاید. چشم در چشم می‌شویم. لبخند می‌زند و پشت لبخندش، نگرانی را می‌بینم. پاسخش را با لبخندی می‌دهم که بگویم آرام باشد. تصویری که روی مانیتور افتاده، برای من واضح نیست و چیزی از آن نمی‌فهمم اما چون می‌دانم این تصویر مبهم، بچه‌مان است با شوق نگاهش می‌کنم. چقدر تغییر کرده‌ام! قبلا برای هیچ چیز آن قدر ذوق زده نمی‌شدم؛ کلا احساساتم خیلی میدانی برای جولان دادن نداشت. اما حالا حس می‌کنم می‌توانم تا ته دنیا بدوم. دکتر می‌گوید سالم است و پسر! سالم بودنش بیشتر خوشحالم می‌کند. چه فرقی می‌کند پسر یا دختر باشد؟ مهم این است که من دارم پدر می‌شوم. دستانش را می‌گیرم: - پس شد امیرمهدی! پلک برهم می‌فشارد و تایید می‌کند. چشمانش زلال شده و می‌درخشد اما به اندازه من خوشحال نیست. داخل ماشین می‌نشینیم. می‌گویم: - خب، حالا بریم بستنی بخوریم. موافقی؟ سرش را پایین انداخته و حرفی نمی‌زند. لب‌هایش را برهم می‌فشرد. به طرفش می‌چرخم: -چیزی شده؟ اخم می‌کند و به انگشترش خیره می‌شود. اخم او یعنی زار زار اشک ریختن. اشک در چشم‌هایش جمع شده. با صدای لرزانی که از او بعید است می‌گوید: -می‌ترسم! ترس؟ او و ترس؟ -از چی می‌ترسی؟ صدایش لرزان‌تر می‌شود. تا به حال ندیده بودم این طور ضعف نشان بدهد. تلاشش برای نگه داشتن گریه بی اثر می‌ماند: -ما نمی‌تونیم مامان و بابای خوبی باشیم... بچه پدر و مادر می‌خواد! ما هیچ‌وقت نیستیم... اصلا معلوم نیست دو روز دیگه زنده‌ایم یا مرده؟ تکلیف این بچه چیه؟ و صدای هق هقش بلند می‌شود. گریه‌اش برایم غریب است و دوست داشتنی. خوشحالم که بعد از مدت‌ها می‌تواند با من درباره نگرانی‌هایش حرف بزند و فشار روانی‌اش را تخلیه کند. آدم اگر گریه نکند پژمرده می‌شود. گریه نشان زنده بودن روح است. قبل از این که حرفی بزنم می‌گوید: -تو پدری، طبیعیه همیشه نتونی پیشش باشی، اما من چی؟ می‌دونی چه وظیفه سنگینیه؟ اگه نتونم؟! به خدا این بچه گناه داره! دستش را می‌گیرم. حق دارد. من نمی‌توانم احساسات مادرانه‌اش را بفهمم. راست می‌گوید؛ امیرمهدی مثل بقیه بچه‌ها بزرگ نخواهد شد. من هم نگران می‌شوم. شاید برای تسکین خودم است که دستانش را می‌گیرم: -راست میگی... اما ما که نخواستیم بیاد! خدا خواست. مطمئن باش خدایی که خلقش کرده خودش هواش رو داره، بیشتر از مادر هواش رو داره! و یک دستمال می‌دهم که اشک‌هایش را پاک کند. دوباره چشمانش همان حالت خمار و زلال را پیدا کرده. سرش را تکان می‌دهد و تایید می‌کند. -خب... بریم بستنی بخوریم؟ ─┅═ঊঈ🌸ঊঈ═┅─ @Dokhtarane_parva

ادامه ی قسمت بیست و چهارم 📿📿📿 عقیق از پاییز 88 که به تهران اعزام شد، فهمید اغتشاشات تهران بسیار گسترده‌تر از اصفهان است و برای همین، هم خودی و هم غیرخودی تمرکز را روی تهران گذاشته‌اند. آتش فتنه، داشت مردم عادی را هم می‌سوزاند و از صدای نعره مستانه حامیان غربی و عبری‌اش، پیدا بود می‌خواهد ایرانی را در خود ببلعد. بالای پل هوایی ایستاده بود. جمعیت در خیابان موج می‌زد و در میدان امام حسین(ع) دریا می‌شد. نه شبیه دسته عزاداری بود نه تظاهرات؛ چیزی ترکیب این دو. پرچم‌های بزرگ «یا حسین(ع)» روی دست‌ها می‌چرخید. به جز کسانی که کفن پوشیده بودند، بقیه جمعیت یک دست سیاه بود. -در روز عزا حرمت ارباب شکستند. علم‌دار کجایی؟ علم‌دار کجایی؟ با شنیدن شعر، حرارتش به اندازه پرچم‌های آتش گرفته بالا رفت. همین چندروز پیش بود. آن‌چه را می‌دید باور نمی‌کرد. این بار نه سطل‌های زباله و ماشین پلیس، که دسته عزاداری در آتش می‌سوخت. با دیدن شعله میان پرچم‌ها، احساس کرد آتش از درون او زبانه می‌کشد. تعدادی از عزاداران در آتش می‌سوختند. -این فتنه گران راه عزادار تو بستند. علم‌دار کجایی؟ علم‌دار کجایی؟ شعر مردم، خاطرات روز عاشورا را برایش زنده می‌کرد و باعث می‌شد در سرمای دی ماه، وجودش گر بگیرد. همان روز وقتی به خودش آمد و دید همراه بقیه نیروهای امنیتی و امدادی مشغول کمک به عزادارهاست، فهمید کار فتنه و فتنه‌گرها تمام است. ارباب بی سر مثل همیشه به داد رسید و مرز کم‌رنگ میان حق و باطل را مشخص کرد. مظلوم نماهای مدعی سیادت، با آتش زدن پرچم های عزاداری نشان دادند از نسل همان‌هایند که خیام حرم الله را به آتش می‌کشند. پای حسین(ع) و عباس(ع) که میان آمد، غیرت در سینه حبس شده مردم بیرون ریخت. جمعیت فریاد یا حسین(ع) را کشیدند و پشت سرش، نام ارباب را تکرار کردند. فریاد یا حسین(ع) می‌توانست مرهمی بر قلب زخم دیده‌اش باشد. حس می‌کرد در هشت ماه فتنه، به اندازه هشتاد سال پیر شده است. همین چندروز پیش بود که پیش چشمش یک بسیجی را با قمه شهید کردند و صدا از هیچ یک از حامیان حقوق بشر درنیامد. همه داشتند برای آزادی زندانیان سیاسی فریاد می‌زدند و بسیجی‌ها و امنیتی‌ها، به جرم نداشته کف خیابان‌های تهران کتک می‌خوردند. صدای بی سیم درآمد: -اعلام موقعیت؟ لبخند تلخی زد. به لطف مولا همه چیز خوب بود. دلش می‌خواست بالای پل هوایی، از خستگی بگیرد بخوابد. اما مگر صدای غیرت زخم خورده مردم می‌گذاشت؟ -علم‌دار کجایی؟ علم‌دار کجایی؟ علم‌دار کجایی؟ علم‌دار کجایی؟ ↩️ #ادامہ_دارد.... نویسنده:فاطمه شکیبا(فرات) کپی بدون اسم نویسنده جایز نیست.❌ ─┅═ঊঈ🌸ঊঈ═┅─ @Dokhtarane_parva

#بسم_رب_المهدب #قسمت_بیست‌وپنجم #عقیق_فیروزه_ای 🌷 روایت دلدادگی سربازان گمنام پسر فاطمه ارواحنا فداه... فیروزه تا وقتی بنر تسلیت را روی دیوار اداره ندید، باورش نشد. تازه سرپا شده بود که خبر را شنید. می‌گفتند داخل ماشین بوده که کوکتل مولوتوف را انداخته‌اند داخل و... «شهادت مظلومانه هم رزم و سرباز جان بر کف و گمنام امام زمان(ارواحنا فداه)، برادر (...) مداحیان را به شاگردان، هم‌رزمان و خانواده ایشان تسلیت عرض می‌کنیم.» سرش تیر کشید. پرونده مداحیان نیمه کاره مانده بود؛ این یعنی وقت گریه و زاری نیست و عزاداری باشد برای وقتی که پرونده تحویل دادسرا شد. قرار شد با چند نفر از نیروهای عملیات، برای ادامه کار جلسه داشته باشند. جز او، همه مرد بودند. نگاه‌های سنگین را روی سرش حس می‌کرد اما به اندازه تحمل وزن نگاه‌ها قدرت داشت. امینی، معاون مداحیان، شروع کرد: -شهادت آقای مداحیان رو تسلیت میگم. ایشون از بهترین نیروهای عملیاتی ما بودن و انتظار چنین اتفاقی رو نداشتیم. الان شرایط حساسی داریم و با کمبود نیرو مواجهیم. برای همین لازمه چندنفر از شما که شاگردهای ایشون بودید، کارشون رو ادامه بدید. بقیه هم تیمی‌های ایشون، با وجود این که نیروی عملیاتی نبودن ولی خیلی زحمت کشیدن. خانم صابری (نام مستعار بشری) توی این جریان شدیدا مجروح شدن و تازه از بیمارستان مرخص شدن. خانم صابری، لطفا به دوستان یه توضیح بدید. بشری نگاهی به حاضران جلسه کرد. مرد جوانی با شنیدن مجروحیت بشری سرش را کمی بالا آورد و دوباره به روبه رو خیره شد. چهره مرد آشنا بود. کمی روی صندلی جابه‌جا شد: -خواهش می‌کنم... بنده هم از طرف خودم تسلیت می‌گم، برای همه ما ناراحت کننده بود. خوشبختانه با وجود کمبود نیرو و مشکلاتی که داریم، پیشرفت خوبی داشتیم و تونستیم چند نفر از مهره‌های اصلی رو دست‌گیر کنیم که عضو سازمان مجاهدین خلق هستن. ما با یه شبکه گسترده طرفیم که دو تا وظیفه مهم دارن، یکی کشته سازی و یکی پوشش رسانه‌ای اغتشاشات. خیلی حرفه‌ای عمل می‌کنن و آن‌قدر پوشش قوی دارن که حتی تا همین الان، یه بهونه محکمه پسند برای دستگیری بعضی‌هاشون نداریم. طبق اعترافاتی که از یکی از عواملشون گرفتیم، کسانی که وظیفه کشته سازی دارن آموزش دیده اشرف هستن و افرادی که کار رسانه‌ای رو بر عهده دارن، اکثرا از نخبه‌هایی هستن که برای تحصیل یا به دلایل سیاسی، به کشورای اروپایی مهاجرت کردن. قبل از شروع این جریانات ما با موج ورود این نخبه‌ها به داخل کشور مواجه شدیم و کسی هم نتونست جلوشون رو بگیره. شدیدا دارن فعالیت می‌کنن، با پوشش‌های مختلف خبرنگار، ناشر، رییس تشکل دانشجویی، نویسنده، دانشجو و حتی تاجر و فروشنده! الان ما با این شبکه طرفیم که اگه جلوشون گرفته نشه، این پروژه کشته سازی ادامه می‌کنه و کار رسانه‌ای‌شون هم برای راه‌اندازی مکملش می‌شه. اگر هم دست‌گیر بشن، تازه بهونه علیه دستگاه‌های امنیتی میشه. باید مهارشون کرد. مرد جوان که داشت با انگشتر عقیقش بازی می‌کرد، گفت: -خب تکلیف تیم ترورشون مشخصه. با ما طرفن. برای تیم رسانه‌ای‌شون برنامه‌ای دارین؟ ─┅═ঊঈ🌸ঊঈ═┅─ @Dokhtarane_parva

بشری نفس عمیقی کشید: -بله. برای اونا هم برنامه داریم. بچه‌ها دارن پیگیری می‌کنن. الان ما به نیروهای عملیات نیاز داریم تا هرکسی بتونه کار خودش رو انجام بده و کارها قاطی نشه. چیزی که مهمه، اینه که ما فقط با چندتا تروریست بزن بهادر و بی کله یا چندتا بچه روشن‌فکرنما و بی عرضه طرف نیستیم؛ یه چیزیه بین این دوتا. جوان سرش را تکان داد: -فکر می‌کنم تا حدودی متوجه شدم. امینی رو به بشری کرد: -خانم صابری، پرونده رو بدید به آقای ابراهیمی مطالعه بکنند، یه جلسه توجیهی بذارید براشون تا کاملا با جریان پرونده آشنا بشن، یا علی. ↩️ #ادامہ_دارد.... نویسنده:فاطمه شکیبا(فرات) کپی بدون اسم نویسنده جایز نیست.❌ ─┅═ঊঈ🌸ঊঈ═┅─ @Dokhtarane_parva

#پستامون😊

『✨』 عِــݜـڨْ‌ڂـوݕـ‌اَسـٺـ... اَگَـڔڀـاࢪڂُـدایـےݕـاݜَـد... #بیو #گمنام #یادت_باشه #اللٰهُمَ‌عَجِّلْ‌لِوَلیِکَ‌الفَرَجْ‌بِه‌حَقِ‌زینَب ─┅═ঊঈ🌸ঊঈ═┅─ @Dokhtarane_parva

سلام رفقا و اعضای خوب کانالمون ... یکی از رفقا و اعضای همین کانال یه حاجتی داشتن و خیلی آشفته و نگران هستن . از ما خواستن برای هر کسی که دوست داریم می‌تونه رفیق شهیدمون باشه یا هر کی براش یک چیزی بخونیم مثلا سه تا صلوات یا دعایی و قرآنی چیزی بخونیم و به اون فرد هدیه کنیم و ازش بخوایم که حاجت دوستمون برآورده بشه .

『✨』 چادرمی‌پوشدامّا... سرخی‌لبانش‌ازدورهویداست🙃 چادرمی‌پوشدامّا.. سیاهه‌آرایش‌چشمانش، چشم‌نامحرم‌راخیره‌می‌کند!😔 چادرمی‌پوشدامّا... بوی‌عطردل‌انگیزش‌مشام‌هرنامحرمی‌رامی‌نوازد!😒 چادرمی‌پوشدامّا... رنگهای‌جیغ‌البسہ‌هایش‌تحسین‌مردهای‌هرزه‌چشم‌رابرمی‌انگیزد! وتوجیہ‌می‌کندکه‌می‌خواهم‌همه‌بدانندکہ‌چادری‌هاهم، شیک، زیبا، خوشبو و مرتب اݩد.!☹️ آهای‌چادری‌نما، {پوشیدن‌چادرآداب‌دارد}🙃💚 بہ‌هرچادرپوشی‌چادری‌نگویید!! بہ‌فرشتہ‌هابرمی‌خورد :) #تلنگرانه #دخترونه_چادری #دختر_حاج_قاسم #یادت_باشه #اللٰهُمَ‌عَجِّلْ‌لِوَلیِکَ‌الفَرَجْ‌بِه‌حَقِ‌زینَب ─┅═ঊঈ🌸ঊঈ═┅─ @Dokhtarane_parva