🌀 #رمان ❤️ #جان_شیعه_اهل_سنت ✳️ #قسمت225 _الهه جان! نترس! هیچ غلطی نمی‌تونن بکنن! _ناقابله الهه جان! می‌خواستم گل هم برات بگیرم، ولی گل‌فروشی‌ها بخاطر چهارشنبه سوری بسته بودن. شرمنده!😊 الهه جان! تو رو خدا گریه نکن! حیف صورت به این قشنگی نیس؟👩 و من همانطور که بغضم را فرو می‌دادم، نگاهی به جعبه کوچک در دستش کردم و نمی‌دانستم به چه بهانه‌ای برایم هدیه خریده که خودش با شوخ‌طبعی به زبان آمد: _همیشه مردها یادشون میره، تو خونه ما خانم یادش میره که چه خبره! ای داد بیداد!😪 به خاطر آوردم امشب سالگرد عقدمان است.💑 بلاخره صورتم به خنده‌ای بی‌رنگ و رو باز شد و برای توجیه فراموشی‌ام بهانه آوردم: _از صبح یادم بود، الان یه دفعه یادم رفت! 😌 از لحن کودکانه‌ام هر دو به خنده افتادیم. جعبه را باز کردم و دیدم برایم انگشتر طلای ظریف و زیبایی خریده است که بدنه نازکش از نقش و نگار پُر شده و با یک ردیف از نگین‌های پُر زرق و برق، مثل ستاره می‌درخشید.💍 _ممنونم مجید جان! خیلی نازه!😍 و او از جایش بلند شد و با گفتن «قابل تو رو نداره عزیزم!» به سمت آشپزخانه رفت و با مهربانی ادامه داد: _بلند شو بیا که هم من خیلی گشنمه، هم حوریه!😋 سرِ میز نشستم و خودش غذا را کشید و هنوز چند قاشق نخورده بودیم که صدای زنگ درِ خانه در انفجار ترقه‌ای پیچید و دلم را خالی کرد.🎆 مجید بلند شد و آیفن را جواب داد که صورتش به خنده باز شد و همچنانکه در را باز می‌کرد، مژده داد: _عبداللهِ! 👨 از سرِ میز غذا بلند شدم و با قدم‌های کوتاهم به استقبالش رفتم. هر چه تعارفش کردیم، سیری را بهانه کرد و سرِ میز غذا نیامد. من و مجید هم مجبور شدیم زودتر غذایمان را تمام کنیم و کنار عبدالله بنشینیم... @rahpouyan_nasle_panjom