#ريشه‌هاوزمينه‌هاى‌فطرى گرچه افرادى به زبان معاد را نمى پذيرند، ولى ناخودآگاه در عمق جان خود احساس ابديّت براى انسان دارند و گاه وبيگاه از خود علامت هايى نشان مى دهند كه دليل آن است كه با وجود مرگ و پوسيده شدن جسم، حاضر نيستند انسانيّت و شخصيّت واقعى او را نابود و نيست شده بدانند. ما نمونه هايى از اين علامت‌ها را در اينجا بيان مى كنيم: ۱ تمام منكران معاد به قبر نياكان خود احترام مى گذارند. ۲ نام شخصيّت هاى مرده را بر روى خيابان‌ها و مؤ سسات و مدارس و دانشگاه‌ها و.. . مى گذارند. ۳ همه آنها ميل دارند كه بعد از مرگ نامشان به نيكى برده شود. ۴ نام نياكان خود را روى فرزندان خود مى گذارند. ۵ گاهى مردگان خود را موميايى مى كنند تا فاسد نشود. اگر منكران معاد، مرگ را نابودى انسان مى دانند، اين قبيل اعمال چه توجيهى دارد؟ و چون آنان مردن را نيستى و هيچ مى دانند، پس به گفته خودشان احترام مرده يعنى احترام هيچ و نام مرده يعنى نام نيستى و چرا براى نيست و هيچ شده، مقبره مى سازند و دسته گل روى قبر مى گذارند و به نام مردگان نامگذارى مى نمايند؟! آرى اينها همه نشان مى دهد كه مخالفان معاد هم در دل يك نوع ايمانى (گرچه بسيار ضعيف) به بقاى روح، انسانيّت و شخصيّت انسانى دارند كه با مرگ از بين نمى رود. باز هم كمى توضيح دهيم: راستى اگر مردن نابودى است، موميايى كردن مردگان كه در طول تاريخ بوده چه تفسيرى دارد؟ اگر مرگ را نابودى مى دانند، چرا اقوام و نسل‌ها نام نياكان خود را روى فرزندان خود مى گذارند و به آنان افتخار مى كنند؟ و اگر كسى به قبر پدرشان بى احترامى كند، ادامه دارد🌱😌 @ENTEZAR_MAHDAVIAT313