🔰حرف روز 📌معاویه زمانه‌ات را بشناس جنگ‌شناختی همیشه بوده و هست. جنگ‌شناختی یعنی همین که جوان غسانی در سپاه شام در جنگ صفین شمشیر به دست گرفته و دلاورانه می‌جنگید و علت جنگیدنش را نماز نخواندن اميرالمؤمنين علی (علیه‌السلام) می‌دانست. جنگ شناختی یعنی همین که در بحبوحه جنگ صفین، این قدر فضای ذهنی و ادراکی بر علیه امام علی (علیه‌السلام) تنگ شده بود که برخی مانند ربیع بن خثیم که جزو زُهّاد ثَمانیه یا هشت زاهد معروف قرن اول بود در حقانیت طرفین شک کرده بودند. اینهایی که در جنگ صفین و در نزاع معاویه و امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) آمدند و گفتند: «انّا قد شککنا فی هذا القتال» ما در جنگ شک کردیم اینها انسان‌های کمی نبودند، همگی قراء قرآن و از صحابی عبدالله بن مسعود بودند.  جنگ شناختی مانند آتش افتادن به جنگل است تر و خشک نمی‌کند؛ از ربیع بن خثیم تا آن جوانک غسانی را اسیر خود می‌کند. کسی که بر فرق علی (علیه‌السلام) ضربه می‌زند علی را می‌شناخت، مقامش را می‌شناخت و حتی در برخی روایات تاریخی تنها کسی بود که سه بار دستان امام را گرفته و با ایشان بیعت کرده بود. اما یکی از عواملی که باعث می‌شود اشقی الاشقیاء شود فریفته شدن در همین وسوسه‌های شناختی و ادراکی است. معاویه مُرد؛ اما داستان فریفتن‌ها و فریفته‌شدن‌ها باقی است. امروز معاویه‌ها تکثیر شده‌اند یکی از آنتن‌های ملکه و آل‌سعود بیرون می‌زند یکی از لابه‌لای توئیتر و اینستاگرام. فرق نمی‌کند ممکن است معمم باشد و چند روزی لُمعه دمشقیه و یا مکاسب خوانده باشد و یا مُکَلّایی از دل مکاتب فلسفی و سیاسی و یا شاید بازیکنی که به غیر از دریبل زدن چیزی در وجودش نمی‌توان یافت. امروز هم مانند هماورد صفین آنچه نیاز است اول شناخت عرصه است. اول باید شناخت که حق کجاست و باطل کیست؟ چرا که اولین توصیه حضرت امیر این بود که فرمود: «ان الحق و الباطل لا یعرفان باقدار الرجال، اعرف الحق تعرف اهله، و اعرف الباطل تعرف اهله»؛ حق با شخصیت‌‌ها شناخته نمی‌‌شود؛ حق را بشناس تا اهل آن‌ را بشناسی و باطل را بشناس تا اهل باطل را بشناسی. ◀️ گام دوم عمار شدن و جهاد تبیین است؛ آنچه شمشیر مالک را تیز می‌کرد زبان بُران عمار یاسر بود و شمشیرش آنگاه کُند شد که جنگ شناختی تاثیرش را گذاشت و علی (علیه‌السلام) دستور به برگشت داد. ✍️ #یعقوب_ربیعی http://Eitaa.com/e_beman

🔰 گزارش روز 🏴 دیستوپیای مدرن و یوتوپیای اربعین ما در غرب دو واژه متضاد داریم؛ دیستوپیا و اتوپیا. اتوپیا همان مدینه فاضله است؛ اما دیستوپیا شهری است که در آن تباهی گسترده شده است. شاید یکی از ویژگی‌هایی که بتوان از نگاه ژورنالیستی آن را دیستوپیای مدرن تشبیه کرد، عبارت «غرب وحشی» در واژگان رهبر معظم انقلاب است که می‌فرمایند: «سیاستمداران غربی... کت و شلوار می‌پوشند، کراوات می‌بندند، ادکلن می‌زنند، کیف سامسونت دست‌شان می‌گیرند، اما وحشی‌اند؛... هر جایی که یک حرکتی علیه یک فرد حتی انجام بگیرد که مورد علاقه‌ آنها است، آنجا تروریسم و حقوق بشر و همه‌ چیز ردیف می‌شوند برای مقابله اما اینجا‌ـ به این وضوح‌ـ به این حرکت، [حرکت] تروریستی نمی‌گویند! اینها این جوری‌ هستند.» در جامعه مدرن وقتی بشریت با چالشی مواجه می‌شود، غرب به فکر دوختن کلاهی از نمد مشکل موجود بر می‌آید. براساس تخميني که سال 2017 زده شده، به ازاي هر 100 نفر در آمريکا، 120/5 اسلحه وجود دارد. سال 2017 نشريه فورچون نوشت که به دنبال حادثه لاس‌وگاس که منجر به کشته شدن 59 نفر شد سهام شرکت استورم و روگر فرداي آن روز در آغاز معاملات، سه درصد افزايش يافت و سهام شرکت امريکن اوت دور (American Outdoor) با افزايش پنج درصد و سهام شرکت ويستا اوت دور (Vista Outdoor) با افزايش بيش از دو درصدي همراه شد. مردم به دنبال هر حادثه براي حفظ امنيت خود به خريد اسلحه پناه ‌مي‌برند و اين به معناي رشد سهام شرکت‌هاي اسلحه‌سازي است. از قدیم گفته‌اند «الناس علی دین ملوکهم». مردم غرب را ملامتی نیست؛ چرا که در ذیل گفتمانی زیسته‌اند که بحران می‌سازد تا از دل بحران ثروتش را انباشته کند. اگر ناتو خودش را به دل روسیه می‌زند بخشی حاصل این است که جنگ در اوکراین به سود شرکت‌های بزرگ اسلحه‌سازی تمام می‌شود. براساس آمار منتشر شده از سوی شرکت آمریکایی ریتون فروش این شرکت در سه ماهه نخست سال گذشته میلادی به 16 میلیارد دلار رسید که 3 برابر سال قبل از آن بوده است. اما در مقابل این دیستوپیا ما به دلایل ذیل با یک یوتوپیا یا آرمانشهر مدرن نیز مواجهیم و آن اربعین حسینی است: معنویت افیون توده‌ها نیست: «دین افیون توده‌هاست.» این عبارت را بارها از جریان چپ مارکسیستی شنیده‌ایم. اما اربعین نشان می‌دهد که معنویت افیون توده‌ها نیست بلکه به آن پویایی می‌دهد. عشق حسین(ع) محرک همه خوبی‌ها و نیک سرشتی و نیک‌اندیشی‌های اربعین است. نظام طبقاتی ممنوع: نظام‌های طبقاتی همیشه در دنیا بوده و هستند. سرزمین فراعنه، روم، یونان باستان و... همه در عصر خود دارای نظام‌های کاستی بوده‌اند. اما آنچه ما در اربعین مشاهده می‌کنیم یک نظام و جامعه بدون طبقه است. در راهپیمایی اربعین گاه انسان‌هایی را در حال خدمت به فرودستان و مستضعفان جامعه می‌بینید که از لحاظ علمی، جایگاه شغلی، ثروت و... در بالای جامعه دسته‌بندی می‌شوند. پزشک واکس می‌زند، وزیر و وکیل چای می‌ریزند و... . منفعت جایی ندارد: در دنیای مدرن در هر تعامل یا تقابلی آنچه لحاظ می‌شود داده‌ها و ستانده‌هاست. اما در اربعین، میزبان عراقی گاه طعامی را بر سر سفره مهمان می‌آورد که در طول سال شاید خودش آرزویش را داشته است. بسیار شنیده‌ایم و دیده‌ایم که همین مهمان کمی آن طرف‌تر می‌نشیند و می‌گرید تا از خداوند بابت این نعمتی که به او داده است تشکر کند. آنچه در اربعین رخ می‌دهد یک «تکدی سخاوتمندانه» است؛ التماس می‌کند، گریه می‌کند، دستت را به سختی فشار می‌دهد تا بر سر سفره‌اش بنشینی و او لذت ببرد. ✍️ #یعقوب_ربیعی http://Eitaa.com/e_beman