#رمان_مدافع_عشق قسمت ۸: نزدیک غروب، وقت برای خودمان بود.... چشمانم دنبالت میگشت... میخواستم آخرای این سفر چند عکس از #تو بگیرم.... گرچه فاطمه سادات خودش گفته بود که لحظاتی را ثبت کنم.... زمین پرفراز و نشیب فکه با پرچم های سرخ و سبزی که باد تکانشان میداد حالی غریب را القا میکرد.... تپه های خاکـے!.... و تو درست اینجایی!....لبه ی یکی از همین تپه ها و نگاهت به سرخی آسمان است. پشت به من هستی و زیرلب زمزمه میکنی: #از_هر_چه_که_دم_زدیم...آنها_دیدند... آهسته نزدیکت میشوم،دلم نمیخواهد خلوتت را بهم بزنم.... اما..... _آقای هاشـمـــے!... توقع مرا نداشتی....آنهم در آن خلوت.... از جا میپری!می ایستی و زمانی که رو میگردانی سمت من، پشت پایت درست لبه ی تپه،خالی میشود و.... از سراشیبی اش پایین می افتی سرجایم خشک میشوم #افتاد!!.... پاهایم تکان نمیخورد....بزور صدا رو از حنجره ام بیرون میکشم... _آ...آقا.....ها...ها...هاشمے....! یک لحظه به خودم مے آیم و میدوم.... میبینم پایین سراشیبی دوزانو نشسته ای و گریه میکنی.... تمام لباست خاکی است.... و با یک دست مچ دست دیگرت را گرفته ای.... فکر خنده داری میکنم #یعنی_از_درد_گریه_میکنه!! اما....تو...حتما اشکهایت از سر بهانه نیست...علت دارد...علتی که بعدها آن را میفهمم.... سعی میکنم آهسته از تپه پایین بیایم که متوجه و بسرعت بلند میشوی... قصد رفتن که میکنی به پایت نگاه میکنم...#هنوز_کمی_میلنگد... تمام جرئتم را جمع میکنم و بلند صدایت میکنم.... _آقای هاشـمـــے...آقا #سید ...یک لحظه نرید....ترو خدا...باور کنید من!....نمیخواستم که دوباره....دستتون طوریش شد؟؟...آقای هاشـمــے باشمام!.... اما تو بدون توجه سعی کردی جای راه رفتن،بدوی!....تا زودتر از شر #صدای_من راحت شوی.... محکم به پیشانی میکوبم.... #یعنیا_خرابکارتر_از_تو_هست_عاخه؟؟؟ #چقدر_عاخه_بی_عرضههههه. آنقدر نگاهت میکنم که در چهارچوب نگاه من گم میشوی.... #چقدر_عــجــیــبــے... یانه....#تو_درستی.... ما آنقدر به غلطها عادت کردیم که.... در اصل چقدر من #عـجــیــبـــم. ادامه_دارد.... به قلم:محیاسادات هاشمی 🍂اللّهمَّ‌عَجِّلْ‌لِوَلِیِّڪَ‌الفَرَج🍂