مرد سیاسی #سارا_عاقلی در انتخابات پیش‌ رو به سعید جلیلی رای می‌دهم؛ چون در این #صحنه_سیاسی به دنبال #مرد_سیاسی می‌گردم و او در میان ۶ کاندیدا، به این مفهوم نزدیک‌تر است. انسان سیاسی کیست و چرا باید در انتخابات‌ها به دنبال چنین کاراکتری باشیم؟! پاسخ به این سوال آسان نیست؛ چون در طول انتخابات‌های گذشته، مفهوم عمران و جاده‌ و تونل به جای #سیاست و #تصمیم نشسته و به عنوان دستاورد و نقطه قابل اتکای کاندیداها مطرح می‌شود. تا جایی که هنگام ثبت‌نام بر مهندس بودن و کارنامه عمرانی خود تاکید می‌کنند؛ نگاهی کمّی که می‌توان در آن تعداد تونل‌ها و متراژ آسفالت را انداره گرفت. در حالی که انسان سیاسی برعکس نگاه مهندسی و رایج این روزها، حائز دو ویژگیِ #جهت‌مندی و #کلان‌نگری است. جهت به معنای خنثی نبودن و داشتن هویت سیاسی؛ تا جایی که بدانیم قرار است به چه کسی و چه طرز فکری رای بدهیم. مثال پررنگ و قابل لمس این ماجرا، مسئله سیاست خارجی است؛ مرد سیاسی می‌داند در سیاست خارجی و در انبوه مذاکرات و مراودات بین‌المللی به دنبال چیست و چه چیزی را می‌خواهد تقویت کند و چه چیزی را تضعیف. اگر چنین نباشد، او نه تنها رئیس و راهبرِ جمهور نمی‌شود که تبدیل به مصرف‌کننده ادبیات رایج جامعه می‌شود‌ و رنگ زمانه را به خود می‌گیرد. در دوره غلبه ادبیات مذاکره، از ضرورت مذاکره حرف می‌زند و در دوره اوج گرفتن جریان مقاومت، از ضرورت مقاومت. جلیلی مصداق بارز جهت‌مندی در سیاست و به طور خاص سیاست خارجی است؛ و دقیقا بر همین اساس دوره حضور جلیلی در وزارت امور خارجه را با نداشتن خروجی زیر سوال می‌برند؛ چون همان تصور کمّی و خروجی محور را از عرصه مهندسی و عمران با خود به سیاست خارجی آورد‌ه‌اند و هر خروجی و توافقی را از بی‌توافقی بهتر می‌دانند. صاحب برنامه بودن جلیلی هم در سایه جهت‌ سیاسی او معنا و ارزش پیدا می‌کند. نقطه مزیت جلیلی، داشتن برنامه و مطالعه و تحقیق نیست که برخی طرفداران او، بر آن اصرار می‌کنند؛ بلکه مزیت او، جهتی است که برنامه و ایده‌هایش بر اساس آن کوک شده‌اند. چون برعکس تصور رایج، برنامه مُشتی راه‌حلِ خنثی نیست که نوشتنش را به یک اندیشکده سفارش داده باشیم و در قالب جزوه درآمده‌ باشد و همه کاندیداها بتوانند از آن استفاده کنند‌. وقتی قرار باشد میان برنامه‌ها و راه‌حل‌های نامزد الف با نامزد ب تفاوتی وجود نداشته باشد پس چه فرقی می‌کند کدام یک را انتخاب کنیم؟ در آن صورت اصلا چرا انتخابات برگزار می‌کنیم؟ راه‌حلی که نامزد ریاست‌جمهوری برای مشکلات پیشنهاد می‌دهد، نسبت او با جهان سیاست و بازیگران صحنه را آشکار می‌کند و همین ویژگی او را قابل شناسایی می‌کند و در معرض انتخاب ما قرار می‌دهد. ما رئیس جمهور می‌خواهیم! نه اپراتور اجرای دستورالعمل کارشناسان! دولت اُپراتور در مواجهه با ایده‌های متضاد کارشناسی با جهات مختلف، سردرگم می‌شود و در یک کلام اغتشاشِ هویت سیاسی به اغتشاشِ سیاستی هم می‌انجامد. حال آنکه، صدر جلسات هیات دولت، جایگاه #مرد_سیاسی است تا از میان انبوه ایده‌ها، جرات #تصمیم‌ و به خط کردن امکانات و نیروهای صحنه داشته باشد و #مسئولیت آن تصمیم را بپذیرد. مردم هم در موعد انتخاب سیاسی، به سراغ افراد سیاسی با جهات و ایده‌های گوناگون سیاسی می‌روند؛ نه غیرسیاسی‌ها. این را انتخاب‌‌های متنوعشان در سال‌های ۷۶ و ۸۴ و ۸۸ و ۹۲ و ۱۴۰۰ می‌گوید. اینکه بتوانیم نامزد مورد نظرمان را به عنوان مرد سیاسی و ایده‌اش را ایده امروز ایران، معرفی می‌کنیم، رسالت امروز ماست.