سفره‌ی این خانواده شیر میدان پرور است قاسم‌و اکبر ندارد ، اصغرش هم حیدر است :)

امّ‌البنین به پیش همه روضه خواند و گفت ؛ شرمنده‌ام رباب ، پسرم را حلال کن . . .

قول میدم اگه ورق برگرده ؛ جوری لالایی بخونم حرمله گریه‌ش بگیره . .

ابی‌عبدالله ، هر روز که می‌گذره ، فکر اربعینت نوکراتو نابود تر از دیروز می‌کنه :)

ما را اگرچه بازی دنیا خراب کرد ؛ امّا به لطف روضه‌ی ارباب بهتریم .

_

قامتِ تازه جوانم شده با خاک یکی ؛ جای‌جایِ بدنش رفته و ساییده شد . . .

گفت برایمان روضه‌ی‌کشتن‌ِ حسین را بخوان ؛ رفت بالایِ منبر روضه علی‌اکبر خواند :)

آنقدر رعنا و رشید و بلند بالاست که اگر پا از رکاب ، بیرون کشد ، سرِ انگشتانش ، خراش بر چهره زمین می‌اندازد:) «وقتی که تو بر اسب سوار میشوی ، ماه باید پیاده شود از استر آسمان ، عباسم!» - چشمانی سیاه و درشت و کشیده دارد و ابروانی پر و پیوسته و گیسوانی چون شبق که از دوسو فروریخته و تاب برداشته و چهره درخشانش را چونان شب ِ سیاه که ماه را به دامن بگیرد ، درقاب گرفته است .

حسین هنوز چندگام مانده به عباس ، از اسب فرود می آید و تتمه توان و باقی رمقش را در زانوان ِ لرزانش میریزد که تا رسیدن به عباس همراهی اش کنند .. و همراهی اش میکنند ، تا پیکرِ عزیز برادرش .. در این نقطه ، حسین ایستادن را نمیخواهد ، حتی اگر بتواند . نقطه ای که عباس به خاك و خون نشسته است ، حسین ایستاده ماندن را خلافِ اخوت و مروت میداند ! اکنون ، اینجا ، غریب ترین زمان و مکان ِ عالم ِ امکان است :) آنچه اکنون اینجا میگذرد در تاریخِ هستی ، سابقه و مثل و بدیل ندارد . . .