گفت برایمان روضه‌ی‌کشتن‌ِ حسین را بخوان ؛ رفت بالایِ منبر روضه علی‌اکبر خواند :)

آنقدر رعنا و رشید و بلند بالاست که اگر پا از رکاب ، بیرون کشد ، سرِ انگشتانش ، خراش بر چهره زمین می‌اندازد:) «وقتی که تو بر اسب سوار میشوی ، ماه باید پیاده شود از استر آسمان ، عباسم!» - چشمانی سیاه و درشت و کشیده دارد و ابروانی پر و پیوسته و گیسوانی چون شبق که از دوسو فروریخته و تاب برداشته و چهره درخشانش را چونان شب ِ سیاه که ماه را به دامن بگیرد ، درقاب گرفته است .

حسین هنوز چندگام مانده به عباس ، از اسب فرود می آید و تتمه توان و باقی رمقش را در زانوان ِ لرزانش میریزد که تا رسیدن به عباس همراهی اش کنند .. و همراهی اش میکنند ، تا پیکرِ عزیز برادرش .. در این نقطه ، حسین ایستادن را نمیخواهد ، حتی اگر بتواند . نقطه ای که عباس به خاك و خون نشسته است ، حسین ایستاده ماندن را خلافِ اخوت و مروت میداند ! اکنون ، اینجا ، غریب ترین زمان و مکان ِ عالم ِ امکان است :) آنچه اکنون اینجا میگذرد در تاریخِ هستی ، سابقه و مثل و بدیل ندارد . . .

حتی خدا هم به حرمت دست بریده‌ات ؛ واجب نکرده بهر نمازش قنوت را :)))

آه ، از ازدحامِ رعیت‌ها ؛ شاه را زیر دست و پا کُشتند :)))))))))

پدر خاک کجایی ؟ پسرت خاک نشد . . .

_

روضه خوانت میشوم با روضه ای تک مصرعی ؛ بر زمین بودی و بر جسم تو پیراهن نبود .

مرا در گوشه ای از شارع العباس دفن کنید ، و روی سنگ قبرم بنویسید : او به جز عباس بن علی ، کسی را نداشت :)