🔴 ببینید کودتای اقتصادی اصلاحطلبان با پوشش #خصوصی_سازی چه بلایی بر سر یکی از بزرگ‌ترین و سودآورترین کارخانه‌های کشور آورد ◀️ چه کسی باور می‌کند #هپکو_اراک به عنوان تولید کننده ماشین‌آلات بزرگ راه سازی همچون لودر و بولدزر که دارنده جایزه طلایی کیفیت در رقابت با شرکت‌های بین‌المللی است و شرکت‌های بزرگ یکی از افتخارات خود را همکاری با هپکو می‌دانستند، تنها با کمتر از ۱۰ درصد قیمت واقعی واگذار و دچار تعطیلی و رکود شد؟ 🔸 چه کسی باور می‌کند وقتی هیچ کجای دنیا نتوانستند پروژه شرکت چند ملیتی #زیمنس آلمان را انجام بدهند هپکو این کار را انجام داد و در باور شرکت #ولوو نمی‌گنجید در ایران شرکتی باشد که بتواند شاسی لودر تولید کند. 🔹در توضیح قصه پُرغصه خصوصی‌سازی احمقانه #هپکو_اراک همین بس که این کارخانه که قبل از شروع واگذاری سالانه ۲۰۰۰ دستگاه ماشین‌آلات راهسازی تولید می‌کرده، ۲۰ میلیارد سود خالص به خزانه واریز می‌کرده و انباری با حدود ۳۰۰۰ دستگاه محصول تولیدی داشته، الان انباری خالی دارد و ۵۸۰ میلیارد بدهی! 🔸شرکت #هپکو دو مرحله واگذاری شده و هردو بار، خریداران به بهایی بسیار ناچیزتر از قیمت واقعی مالک کارخانه شده‌اند؛ خاصه مالک دوم که ابدا صلاحیت لازم را نداشته (۱۵۰میلیارد بدهی و معوقه وام داشته) و با بهای نقدی ۱۰میلیون و ۱۲فقره چک با تنفس دو ساله و پرداخت ۵ ساله صاحب شرکت شده است! 👈دوگانه سکولار و مذهبی را ساختند و خوب پر رنگش کردند و نشاندند جای دوگانه دارا و ندار که مشکل اکثریت مردم است.زمین بازی‌شان هم فضای مجازی است. نتیجه‌اش هم همین چیزی است که می‌بینید "صدای خرد شدن استخوان کارگران" #خصوصي_سازي #هپکو_اراک https://eitaa.com/GOOLLEYAS

هیچکس نمیداند در اراک چه گذشت و او چه کرد.... من بیست سال در اراک زندگی کردم. وقتی می‌گویند #هپکو من دقیقاً می‌دانم دارند از چه حرف می‌زنند. افتخار مدرسهٔ دولتی من این بود که هر سال ما را ببرد اردوی بازدید #کارخانه_هپکو. من خیلی کوچک بودم که فهمیدم هپکو اولین و بزرگ‌ترین کارخانهٔ تولید تجهیزات سنگین، نه فقط در ایران، که در کل خاورمیانه است. موقع بازدید هپکو محو عظمتش شده بودم. در ۱۳سالگی بابت گزارشی که از آن بازدید نوشتم، در مدرسه تقدیر شدم، تازه گزارشی که مال سال ۸۳ بود، قبل عصر اینترنت، قبل این همه رشد و بالندگی صنایع کشور. مادر شاگردم طلاق گرفت و رفت. پدر دوستم از فرط غم، سرطان گرفت. یکی از آشناهایم از شدت استیصال درگیر اعتیاد شد. همه‌شان کارگر هپکو بودند و همهٔ این بلاها، طی چهار سال اتفاق افتاد، از ۹۴ تا ۹۸ که بزرگ‌ترین کارخانهٔ تجهیزات سنگین خاورمیانه با سر زمین خورد. کارگران هپکو در دولت مردی که برای بازدید از کارخانه‌ها از اتومبیل ضدگلوله‌اش پیاده نمی‌شد، به خاک سیاه نشستند. دولت بنفش، هپکو را دو بار به ثمن بخس، به بی‌تعهدترین و غیرمتخصص‌ترین گزینه‌های غیربومی واگذار کرد. هم‌زمان، تمام قطعاتی را که پیش از آن کارگران اراکی با دست هنرمند خودشان در هپکو می‌ساختند، وارد کرد!!! تولیدات هپکو ماه‌ها خاک می‌خورد و بازار پر از قطعهٔ خارجی بود… به همین سادگی، صنعتی‌ترین شهر ایران که سهم مردمش از همهٔ ثروتش فقط دود و سرطان و کمبود بوده و هست، به آشوب کشیده شد. فضا امنیتی شد. اعتصاب پشت اعتصاب. بی‌فایده. هپکو شده بود درد لاعلاج، اسباب نفرت کارگرانی که روزگاری وقتی آرم کارخانه را می‌دیدند، سینه‌شان را جلو می‌دادند و به آن افتخار می‌کردند… سیدابراهیم رئیسی هپکو را نجات داد. رئیسی امید را به کارگران اراکی برگرداند. رئیسی یکی از مهم‌ترین کارخانه‌های ایران را احیا کرد. رئیسی نان گذاشت سر سفرهٔ #نان_گزیده_ها رئیسی با همان صبر و آرامش و تقوا و متانت عجیبش، درد کارگران هپکو را شنید و خودش آستین بالا زد تا دوباره چراغ کارخانه روشن شود. در خیابان آزادی تهران، هنگام عبور تابوت شهید سیدابراهیم رئیسی، وقتی کارگران هپکو با صدای بلند زار می‌زدند و به سر و سینه می‌کوفتند. روی برگه‌ای نوشته بودند: «جامعهٔ کارگری ایران داغدار شد». کارگرهای هپکو، رئیس جمهور مملکتشان را یکی مثل خودشان و از خودشان می‌دانستند. #راوینو ❣ حال خوب  😊