قعود آدم را انجمنی میکند_۱ ▪️خیلی وقت ها خودم و بعضی از طلاب را که نگاه میکنم، حس میکنم، می بینم تمام وجودمان پر از ناامیدی از پیشرفت است. ▪️کلا به زور زنده ایم انگار. انگار داریم آخرین لحظاتِ قبل از تاثیر سمّ مهلک روی بدن مان را به سرگرمی میگذرانیم. هر نشانه ای از زندگی، پیشرفت و مجاهدت را لحظات احتضار می بینیم. ▪️علت این است که وقتی پای هزینه کردن «آبرو» «راحتی» «جایگاه» «پول» و «خون» باشد، بخیل میشویم. دینداری داریم، اما قرار نیست به سمت حکومت الله، عدالت اجتماعی و نزدیکی ظهور کاری کنیم. دین هم برایمان بخشی از چرخه ی شب و روز لذت بخش است. میرویم هیات تا مست شویم. کار میکنیم تا انفاقی کنیم و احساس کنیم مظهر اسم رزاقِ خدا شده ایم. غرق در فروعات علمی میشویم تا احساس کنیم زراره شده ایم و فقاهت در جانمان ریشه دارد. ▪️وقتی انقدر چسبیده باشیم به زندگی خودمان، درد غزه هیچ تکانی به شبانه روزمان ندهد، کرور کرور جوانی که از دین جدا میشوند برایمان درد نداشته باشد، وقتی حرکتی جدی برای خدا و به سمت او نداریم، ناخودآگاه شروع میکنیم خودمان را توجیه میکنیم، میشویم مروّجان تئوریِ «نشستن». قرآن به این نوع چسبیدگی به دنیا و گام نزدن میگوید «قعود». #جامعه #تربیت #جهاد 📌یادداشت های یک طلبه👇🏻 https://eitaa.com/joinchat/1979122414C7ca109ff7b