#داستانه #مجتبی_و_محیا #قسمت_پنجم بعد از افطار باباحسن گفت: «که این طور. ماجرای نامه و جایزه این بود. خیلی خوبه. حالا نامه رو برای کی میخواین بنویسین؟» محیا گفت: « خوب مشخصه بابایی. برای امام زمان(عج). من که دارم برای ایشون نامه مینویسم.» باباحسن گفت: «پس باید خیلی قوی و عالی بنویسی؛ چون احتمالاً بیشتر شرکت کننده ها برای امام زمان می نویسن. شما چی آقا مجتبی؟» مجتبی همانطور که فنجان چای را روی میز می گذاشت، جواب داد: « هنوز نمیدونم. یه حسی توی دلم میگه فعلا باید صبر کنم.» فهیمه گفت: «چه حسی؟» مجتبی جواب داد: «نمیدونم. تا حالا تجربه اش نکرده بودم.» مامان فهیمه روبه محیا کرد و گفت: « شما که قُل کوچک ایشون هستین، از حس شون خبر دارید؟» محیا شانه هایش را بالا انداخت و جواب داد: «حس خستگی همیشگیه. فعلا حوصله نداره بنویسه. دلیلی بهتر از این پیدا نکرده.» مجتبی گفت: «ببخشید. من میرم بخوابم.» و از جایش بلند شد تا به سمت اتاقش برود. محیا با نگرانی از حال مجتبی ایستاد و گفت: «ناراحت شدی؟ فقط شوخی بود. معذرت میخوام.» مجتبی رو به محیا کرد، لبخندی زد و گفت: «نه قُلِ کوچیکم. دارم می رم. شاید توی تنهایی بفهمم چرا باید صبر کنم.» محیا گفت: «آخه... یه لحظه صبر کن!» داســـــــتان ادامـــــــــــــه داره... 📚📚📚📚📚📚📚 ┏━━━ 🌺 🍃 ━━━┓ @Gonchehayefatami ┗━━━ 🌺🍃 ━━