درمان قساوت قلب الإمامُ الباقرُ عليه السلام : تَعَرَّضْ لِرِقَّةِ القَلبِ بكَثرَةِ الذِّكرِ في الخَلَواتِ امام باقر عليه السلام : رقّت قلب را با ذكر بسيار [خدا ]در خلوتها، بجوى تحف العقول : 285

درمان قساوت قلب الإمامُ أميرالمؤمنين عليٌّ عليه السلام ـ وقد رُئيَ علَيهِ إزارٌ خَلَقٌ مَرقوعٌ فقيلَ لَهُ في ذلكَ ـ : يَخشَعُ لَهُ القَلبُ ، وتَذِلُّ بهِ النفسُ ، ويَقتَدي بهِ المُؤمنونَ . امام أميرالمؤمنين على عليه السلام ـ وقتى جامه اى كهنه و وصله خورده بر تن امام عليه السلام ديدند و علت را پرسيدندـ فرمود: اين جامه، دل را فروتن مى كند و نفس را خوار و رام، مى گرداند و براى مؤمنان، سر مشق است. نهج البلاغة: الحكمة103.

‏رسول الله (صلّی الله علیه و آله و سلم‏)‏ قَالُوا (الحَوارِيّونَ لِعِيسَى) «يَا رُوحَ اللَّهِ فَمَنْ نُجَالِسُ» إِذًا قَالَ «مَنْ يُذَكِّرُكُمُ اللَّهَ رُؤْيَتُهُ وَ يَزِيدُ فِي عِلْمِكُمْ مَنْطِقُهُ وَ يُرَغِّبُكُمْ فِي الْآخِرَةِ عَمَلُهُ» حواریون حضرت عیسی (علیه‌السلام) پرسیدند: با چه کسی هم‌نشینی کنیم؟ فرمود آنکه دیدارش شما را به یاد خدا اندازد و سخنش دانش شما را زیاد کند و کردارش شما را مایل به آخرت نماید. الکافی، ج ۱، ص: ۳۹

‏امام صادق علیه السلام‏ إِذَا رَقَّ أَحَدُكُمْ فَلْيَدْعُ فَإِنَّ الْقَلْبَ لَا يَرِقُّ حَتَّى يَخْلُصَ هرگاه رقت قلبی برای یکی از شما حاصل شد، دعا کند چرا که رقت قلب حاصل نمی‌شود مگر آنکه دل خالص شده باشد. الکافی، ج ۲، ص: ۴۷۷

‏امام صادق علیه السلام‏ مَعَاشِرَ الشِّيعَةِ كُونُوا لَنَا زَيْناً وَ لَا تَكُونُوا عَلَيْنَا شَيْناً قُولُوا لِلنَّاسِ حُسْناً وَ احْفَظُوا أَلْسِنَتَكُمْ وَ كُفُّوهَا عَنِ الْفُضُولِ وَ قَبِيحِ الْقَوْلِ هان ای شیعیان، باید شما زینت ما باشید و مبادا رفتار شما چهره زیبای ما را زشت نشان دهد، به مردم گفتار نیک بگوئید و زبان خود را حفظ کرده و از سخنان زیادی و زشت خودداری نمایید. بحار الانوار، ج ۶۸، ص: ۳۱۰

‏امام باقر علیه السلام‏ يَنْبَغِي لِلْمُؤْمِنِ أَنْ يَكُونَ دُعَاؤُهُ فِي الرَّخَاءِ نَحْواً مِنْ دُعَائِهِ فِي الشِّدَّةِ سزاوار است برای مؤمن که دعایش در وقت راحتی همان گونه باشد که در وقت سختی است. الکافی، ج ۲، ص: ۴۸۸

امیرالمومنین میفرمایند: الدَّاعِی بِلَا عَمَلٍ کَالرَّامِی بِلَا وَتَر دعا کننده بدون عمل مانند تیر انداز بدون کمان است. شاید یکی از اسرار کلام امام زمان که میفرمایند: أَکْثِرُوا الدُّعَاءَ بِتَعْجِیلِ الْفَرَجِ فَإِنَّ ذَلِکَ فَرَجُکُمْ زیاد برای تعجیل فرج دعا کنید همانا فرج شما در این دعاست همین باشد که دعاگوی فرج اعمالش نیز مورد رضایت حضرت است والا تیرش به هدف اصابت نمی کند

وَ قَالَ عليه‌السلام لَوْ لَمْ يَتَوَعَّدِ اَللَّهُ عَلَى مَعْصِيَتِهِ لَكَانَ يَجِبُ أَلاَّ يُعْصَى شُكْراً لِنِعَمِهِ أميرالمؤمنين فرمود: اگر خدا بر گناهان وعدۀ عذاب هم نمى‌داد، لازم بود به خاطر سپاسگزارى از نعمت‌هايش نافرمانى نشود حکمت 290

الإمامِ زينِ العابدينَ عليه السلام : مِسكينٌ ابنُ آدَمَ ! لَهُ في كُلِّ يَومٍ ثَلاثُ مَصائبَ لا يَعتَبِرُ بِواحِدَةٍ مِنهُنَّ، ولَوِ اعتَبَرَ لَهانَت عَلَيهِ المَصائبُ وأمرُ الدُّنيا: فَأمّا المُصيبَةُ الاُولى : فاليَومُ الَّذي يَنقُصُ مِن عُمرِهِ، وإنْ نالَهُ نُقصانٌ في مالِهِ اغتَمَّ بِهِ، والدِّرهَمُ يَخلُفُ عَنهُ وَالعُمرُ لا يَرُدُّهُ شيء. والثانِيةُ : أنَّهُ يَستَوفي رِزقَهُ، فإن كانَ حَلالاً حُوسِبَ عَلَيهِ، وإن كانَ حَراما عُوقِبَ عَلَيهِ. والثّالِثَةُ أعظَمُ مِن ذلِكَ ـ قيلَ : وما هِيَ؟ قالَ ـ : ما مِن يَومٍ يُمسي إلّا وقَد دَنا مِنَ الآخِرَةِ مَرحَلَةً، لا يَدري عَلَى الجَنَّةِ أم عَلَى النّارِ ؟! امام زين العابدين عليه السلام : بينوا آدمى! هر روز سه مصيبت به او مى رسد و حتى از يكى از آنها پند نمى گيرد كه اگر پند مى گرفت، سختيها و كار دنيا بر او آسان مى شد: مصيبت نخست روزى است كه از عمر او كم مى شود. در صورتى كه اگر از مال او چيزى كم گردد، اندوهگين مى شود حال آن كه درهم (مال) جايگزين دارد اما عمر از دست رفته جبران نمى شود مصيبت دوم اين است كه روزيش را به طور كامل دريافت مى كند كه اگر از راه حلال باشد بايد حساب پس دهد و اگر از راه حرام باشد كيفر مى بيند. مصيبت سوم از اينها بزرگتر است. عرض شد: آن چيست؟ فرمود: هيچ روزى را به شب نمى رساند مگر اين كه يك منزل به آخرت نزديك شده است، اما نمى داند به سوى بهشت يا به سوى آتش ؟! بحار الأنوار : 78/160/20.

‏امام صادق علیه السلام‏ اِقْنَعْ بِمَا قَسَمَ اَللَّهُ لَكَ وَ لاَ تَنْظُرْ إِلَى مَا عِنْدَ غَيْرِكَ وَ لاَ تَتَمَنَّ مَا لَسْتَ نَائِلَهُ به آنچه خدا روزی‌ات کرده خشنود باش و به آنچه نزد دیگران است چشم مدوز و آرزوی آنچه را از دسترس تو بیرون است مکن. الکافی، ج ۸، ص: ۲۴۳

‏امام باقر علیه السلام‏ لَمَّا حَضَرَتْ أَبِي عَلِيَّ بْنَ الْحُسَيْنِ عَلَيْهِمَا السَّلَامُ الْوَفَاةُ ضَمَّنِي إِلَى صَدْرِهِ ثُمَّ قَالَ «أَيْ بُنَيَّ أُوصِيكَ بِمَا أَوْصَانِي أَبِي حِينَ حَضَرَتْهُ الْوَفَاةُ» وَ بِمَا ذَكَرَ أَنَّ أَبَاهُ عَلَيْهِ السَّلاَمُ أَوْصَاهُ بِهِ «أَيْ بُنَيَّ اصْبِرْ عَلَى الْحَقِّ وَ إِنْ كَانَ مُرّاً» ‏امام باقر علیه السلام‏ فرمودند هنگامی که وفات پدرم علی بن الحسین علیهما السّلام نزدیک شد مرا به سینه چسبانید، و فرمود: «ای فرزندم تو را وصیت می‌کنم به آن وصیتی که پدرم به من کردند» و او هم فرمود «پدرم در هنگام وفات مرا وصیت کرد که «ای فرزند در برابر حق صبر کن اگر چه تلخ باشد». بحار الانوار، ج ۶۷، ص: ۱۸۴