در تو گیرایی مرموزی‌ست ای ماه بزرگ می‌كِشی و می‌كُشی دل را در این تعلیق‌ها #فاء

https://harfeto.timefriend.net/17263981608035 در خدمتم اگر حرفی دارید، فاء هستم

<💙🌝> عکاس‌عزیز: #فاء❤️ #حنین!-

#زندگی‌به‌طعم‌عسل حکمت(۲۱)⬿ارزش‌ها و ضدّ ارزش‌ها "قُرِنَتِ الْهَيْبَةُ بِالْخَيْبَةِ، وَ الْحَيَاءُ بِالْحِرْمَانِ؛ وَ الْفُرْصَةُ تَمُرُّ مَرَّ السَّحَابِ، فَانْتَهِزُوا فُرَصَ الْخَيْرِ" ترس با نااميدى و شرم با محروميّت همراه است و فرصت‌ها چون ابرها مى‌گذرند، پس فرصت‌هاى نيك را غنيمت شماريد.

نتيجه ترس و کم رويى: امام(علیه السلام) در این سخن پرمعناى خود به سه نکته مهم اشاره مى‌کند. نخست مى‌فرماید: «ترس (نابجا) با ناامیدى مقرون است» (قُرِنَتِ الْهَیْبَةُ بِالْخَیْبَةِ) بدون شک ترس از عوامل و اشیاى خطرناک، حالتى است که خداوند در انسان براى حفظ او آفریده است. هنگامى که حادثه خطرناکى رخ مى‌دهد یا موجود خطرناکى به انسان حمله مى‌کند و خود را قادر بر دفاع نمى‌بیند ترس بر او غالب مى‌شود و خود را به سرعت از صحنه دور مى‌سازد این گونه ترس منطقى و موهبت الهى براى حفظ انسان از خطرات است. هرگاه سیلاب عظیمى حرکت کند و انسان خود را در مسیر آن ببیند و بترسد و با سرعت خود را کنار بکشد چه کسى مى‌گوید این صفت مذموم است؟ ترس بجا سپرى است در برابر این گونه حوادث. ولى ترس نابجا که ناشى از توهم یا ضعف نفس یا عدم مقاومت در مقابل مشکلات باشد به یقین مذموم و نکوهیده است و این گونه ترس هاست که انسان را از رسیدن به مقاصد عالیه باز مى‌دارد. به همین دلیل از قدیم گفته‌اند: شجاعان‌اند که به موفقیت‌هاى بزرگ دست مى‌یابند. #قسمت‌اول

واژه «هیبه» گاه به معناى شکوه و جلال آمده که موجب خوف دیگران مى‌شود و گاه به معناى ترس است و در جمله بالا معناى دوم اراده شده است آن هم ترس بیجا، و واژه «خیبة» به معناى خسران و شکست و ناکامى و محرومیت است و این دو همواره با هم قرین‌اند و به این ترتیب امام مى‌خواهد پیروان خود را به شجاعت در تمام امور دعوت کند. در جمله کوتاه و پرمعناى دوم مى‌فرماید: «کم رویى با محرومیت همراه است» (وَالْحَیَاءُ بِالْحِرْمَانِ) حیاء مانند هیبت دو معناى باارزش و ضد ارزش دارد، حیاى ارزشمند آن است که انسان از هر کار زشت و گناه و آنچه مخالف عقل و شرع است بپرهیزد و حیاى ضد ارزش آن است که انسان از فراگرفتن علوم و دانش‌ها و یا سؤال کردن از چیزهایى که نمى‌داند یا احقاق حق در نزد قاضى و جز او اجتناب کند، همان چیزى که در عرف، از آن به کم رویىِ ناشى از ضعف نفس تعبیر مى‌شود. منظور امام(علیه السلام) در گفتار بالا همان معناى دوم است که انسان را گرفتار محرومیت‌ها مى‌سازد. #قسمت‌دوم

در حدیثى از رسول خدا(صلى الله علیه وآله) مى‌خوانیم: "الْحَیَاءُ حَیَاءَانِ حَیَاءُ عَقْل وَحَیَاءُ حُمْق فَحَیَاءُ الْعَقْلِ هُوَ الْعِلْمُ وَحَیَاءُ الْحُمْقِ هُوَ الْجَهْلُ" شرم و حیا دو گونه است حیاى عاقلانه و حیاى احمقانه، حیاى عاقلانه از علم سرچشمه مى‌گیرد و حیاى احمقانه از جهل. در حدیثى نیز از امام صادق آمده است که فرمود: "الْحَیَاءُ عَلَى وَجْهَیْنِ فَمِنْهُ ضَعْفٌ وَمِنْهُ قُوَّةٌ وَإِسْلاَمٌ وَإِیمَانٌ" حیا بر دو گونه است قسمى از آن ضعف و ناتوانى و قسمى دیگر، قوت و اسلام و ایمان است. در حدیث دیگرى در غررالحکم از على(علیه السلام) آمده است: "مَنِ اسْتَحیى مِنْ قَوْلِ الْحَقِّ فَهُوَ أَحْمَقٌ" کسى از گفتن حق شرم کند احمق است. بعضى از علما در تعریف حیا چنین گفته اند: «حیا ملکه‌اى نفسانى است که سبب انقباض و خوددارى نفس از انجام کارهاى قبیح و انزجار از اعمال خلاف آداب به سبب ترس از ملامت مى‌شود» البته این همان حیاى ممدوح و باارزش است. #قسمت‌سوم

در تفسیر حیاى مذموم گفته‌اند: «همان انقباض نفس و خوددارى از انجام کارهایى است که قبیح نیست، بلکه لازم است انسان بر اثر کم رویى آن را ترک مى‌کند» در حدیثى از امام صادق(علیه السلام) در این باره مى‌خوانیم: "مَنْ رَقَّ وَجْهُهُ رَقَّ عِلْمُهُ" افراد کم رو کم دانش‌اند. آن گاه امام در سومین جمله حکمت آمیز به اهمّیّت استفاده از فرصت‌ها پرداخته مى‌فرماید: «فرصت‌ها همچون ابر در گذرند، ازاین رو فرصت‌هاى نیک را غنیمت بشمارید (و پیش از آن که از دست برود از آنها استفاده کنید» (وَالْفُرْصَةُ تَمُرُّ مَرَّ السَّحَابِ(6)، فَانْتَهِزُوا فُرَصَ الْخَیْرِ) منظور از فرصت، آماده شدن کامل اسباب کار خوب است مثل این که تمام مقدمات جهت تحصیل علم براى کسى فراهم گردد، هم تن سالم دارد، هم هوش و استعداد، هم استاد لایقى آماده تدریس او و هم فضاى آموزشى خوبى در اختیار اوست که در عرف نام آن را فرصت مى‌گذارند و از آنجایى که فرصت‌ها ترکیبى از عوامل متعددى است و هر کدام از این عوامل ممکن است بر اثر تغییراتى زایل شود از این رو فرصت‌ها زودگذرند. #قسمت‌چهارم

لذا در حدیث دیگرى از همان امام(علیه السلام) مى‌خوانیم: "الْفُرْصَةُ سَرِیعَةُ الْفَوْتِ بَطِیئَةُ الْعَوْدِ" فرصت با سرعت از دست مى‌رود و به زحمت به دست مى‌آید. به همین دلیل روایات فراوانی در باب «اغتنام فرصت» آمده است و به ما دستور داده‌اند فرصت‌ها را غنیمت بشمریم، چرا که ترک آن اندوه بار است. امیرمؤمنان على(علیه السلام) در نامه 31 نهج البلاغه در ضمن وصایایى که به فرزند دلبندش امام مجتبى(علیه السلام) مى‌کند مى‌فرماید: "بَادِرِ الْفُرْصَةَ قَبْلَ أَنْ تَکُونَ غُصَّةً" به سراغ استفاده از فرصت برو (پیش از آنکه از دست برود و) مایه اندوه گردد. به هر حال تمام مواهب الهى که در دنیا نصیب انسان مى‌شود فرصت‌هاى زودگذرند، جوانى، تندرستى، امنیت، آمادگى روح و فکر، بلکه عمر و حیات انسان همگى فرصت‌هاى زودگذرى هستند که اگر آنها را غنیمت نشمریم و بهره کافى نگیریم نتیجه‌اى اندوهبار خواهد داشت. #قسمت‌آخر

<🫂💕> و همان که مولا علی فرمود: دوست، خویشاوندی‌است که خود اورا برگزیده‌ای :) ☕️^^ #حنین!-

چه زود گذشت🥲 سه روز سفر اردبیل جزو بهترین روزای زندگیم بود >>>>

وی همچنان منتظر است..