گوش کردن کمک می‌کند خودمان را هم به اندازه کسانی که با ما حرف می‌زنند درک کنیم. برای همین است که از دوران نوزادی نسبت به صدای انسان هوشیارتریم و به ظرافت‌ها، هارمونی و ناهنجاری‌های آن حساسیت شدیدی داریم. در واقع ما آدم‌ها حتی قبل از تولد شروع می‌کنیم به گوش کردن، جنین‌ها در هفته شانزدهم بارداری به صداها واکنش نشان می‌دهند و در سه ماه آخر بارداری می‌توانند کلام را از دیگر صداها کاملا تشخیص دهند. جنین با شنیدن صدایی دوستانه آرام می‌شود و با فریادی خشمناک می‌ترسد. و شنوایی یکی از آخرین حس‌هایی است که قبل از مرگ از دست می‌دهیم. گرسنگی و تشنگی اولین‌ند و بعد توانایی حرف زدن و بعد بینایی. بیماران در حال مرگ حس لامسه و شنوایی خود را تا آخرین لحظه از دست نمی‌دهند. #سراپاگوشم #یادگیری_خوب_شنیدن منبع: #کتاب خوب گوش نمی‌دهی ص ۳۳ از کیت مورفی

معمولا برای مبارزه با تنهایی به آدم‌ها می‌گویند: بزن بیرون!، عضو یک باشگاه شو، یک رشته ورزشی را شروع کن، کارهای اجتماعی داوطلبانه کن، مهمانی بگیر، در کلیسا فعالیت کن، یا مثلا فیسبوک را کنار بگذار و با آدم‌ها چشم تو چشم شو. اما همانطور که قبلا گفته شد آدم‌ها در حضور دیگران هم احساس تنهایی می‌کنند. وقتی زدیم بیرون و با مردم چشم تو چشم شدیم، چطور با آن‌ها ارتباط برقرار کنیم؟! باید به آن‌ها گوش کنیم، اما به همین سادگی‌ها هم نیست. گوش کردن صمیمانه به دیگران مهارتی است که خیلی هایمان انگار فراموشش کرده‌ایم یا شاید اصلا هیچ وقت آن را یاد نرفته‌ایم. #سراپاگوشم #مهارت_گوش_کردن #کتاب خوب گوش نمی‌دهی ص ۳۱ کیت مورفی