#حضرت_رقیه_سلام_الله_علیها #حضرت_رقیه_شهادت بود در شهر شام از حسین دختری آسیه فطرتی، فاطمه منظری تالی مریمی، ثانی هاجری عفّت کردگار، عصمت اکبری لب چو لعل بدخش، رخ عقیق یمن او سه ساله ولی عقل چلساله داشت با چهل ساله عقل روی چون لاله داشت هاله برده ز رخ، رخ چو گل ژاله داشت لاله روی او همچو مه هاله داشت ژاله آری نکوست، بر گل نسترن شد رقیّه ز باب نام دلجوی او نار طورکلیم، آتش روی او همچو خیر النساء، خصلت و خوی او کس ندیده است و چون چشم جادوی او نرگسی در ختا، آهویی در ختن گرچه اندر نظر طفل بود و صغیر گر چه می آمدی از لبش بوی شیر لیک چون وی ندید چشم گردون پیر دختری با کمال، اختری بی نظیر شوخ و شیرین کلام، خوب و نیکو سخن از نجوم زمین تا نجوم سما دید در هجر او تربیت ماسوی قره العین شاه، نور چشم هدا هم ز امرش روان، هم ز حکمش بپا عزم گردون پیر نظم دهر کهن بر عموها مدام زینت دوش بود عمّه ها را تمام زیب آغوش بود خواهران را لبش چشمه نوش بود خردیش را خرد حلقه در گوش بود از ظهور ذکا، وز وفور فتن بس که نشو و نما با پدر کرده بود روی دامان او، از و پرورده بود بابش اندر سفر همره آورده بود پیش گفتار او، بنده پرورده بود از ازل شیخ و شاب تا ابد مرد و زن دیده در کودکی، سرد و گرم جهان خورده بر ماه رخ سیلی ناکسان کتف و کرده هدف، بر سنان سنان در خرابه چه جغد ساخته آشیان یا چه یعقوب و در کنج بیت الحزن از یتیمی فلک کار او ساخته رنگ و رخساره را از عطش باخته از فراق پدر گشته چون فاخته بانگ کوکوی او، شورش انداخته در زمین و زمان از بلا و محن داغ تبخاله را پای وی پایدار طوق و درگردنش از رسن استوار وز طپانچه بُدَش ارغوانی عذار گریه طوفان نوح، ناله صوت هزار نه قرارش بجان، نی توانش به تن در خرابه سکون ساخته در کرب شور اَیْنَ أبی؟ کار او روز و شب شامگاهان به رنج، روزها در تعب ای عجب ای سپهر از تو ثمّ العجب تا کجا دون نواز شرمی از خویشتن قدری انصاف و کن آخر از هرزه گرد عترت مصطفی وینقدر داغ و درد شد زنانشان اسیر یا که شد کشته مرد آخر این بیگناه طفل بیکس چه کرد تا که شد مبتلا اینقدر در فتن در خرابه شبی خفته و خواب دید آفتابی به خواب رفت و مهتاب دید آنچه از بهر وی بود و نایاب دید یعنی اندر به خواب طلعت باب دید جای در شاخ سرو کرده برگ سمن شاهزاده به شه مدّتی راز داشت با پدر او بهرراه دمساز داشت ناگهانش ز خواب بخت بد باز داشت آن زمان با غمش چرخ و دمساز داشت گشت و بیدار و ماند شکوه اش در دهن در سراغ پدر کرد و آن مستمند باز و چون عندلیب آه و افغان بلند عرش را همچه فرش در تزلزل فکند ساخت چون نی بلند ناله از بندو بند جامه جان ز نو چاک و زد در بدن زد درآن شب به شام برق آهش علم سوخت برحال خویش جان اهل حرم باز اهل حرم ریخت از غم به هم گشته هریک ز هم چاره جو بهر غم اُمّ کلثوم را زینب ممتحن ناله وی رسید چون به گوش یزید کرد بهرش روان رأس شاه شهید آن یتیم غریب چون سر شاه دید زد به سر دست غم وز دل آهی کشید همچو #صامت پرید مرغ روحش ز تن #صامت_بروجردی

#حضرت_امیرالمؤمنین_مدح_حضرتش_ودر_رثاء_اباعبدالله_الحسین_علیهماالسلام از مِهرِ علی بر دِلِ هر کس اثَری نِیست در نَزدِ خدا طاعَتِ او را ثَمرِی نِیست جُز حِیدَر و ذُرِیّهء او نِیست پَناهی غِیر از علی و آلِ علی راهبَرِی نِیست همچُون اَسد الله پِیِ نُصرَتِ اَحمَد در بِیشِهء ایجادِ خدا شِیرِ نَرِی نِیست از بَهرِ رَهایی زِ سِهامِ سِتمِ خَصم جُز یارِی دامادِ پِیمبَر سپَرِی نِیست اندَر صَدفِ قُلزُمِ اِمکانِ وِلایَت چُون آن دُرِ یکتایِ اِمامَت گُهرِی نِیست از کِثرَتِ دانِش به سُوی حَضرَتِ بی‌چُون از رویِ مَثَل دُوریِ راه اِین‌قَدَرِی نِیست ای سِرَِّ خدا، یا علی، از چَنبَرِ حُکمَت بیرُون به خدا یک‌سَرِ مُو هِیچ‌سَری نِیست ................................... جایی که بُوَد مدح‌ِسَرای تو خُداوَند سَر کردَنِ اوُصافِ تو حَدَِّ بَشَرِی نِیست انوارِ تو گر مَطلعِ اَنوار نَباشَد تابان به فَلکَ شَمس و به گردُون قَمرِی نِیست شد سَدرِه‌نِشین رُوح الاَمِین اَز کرَم تُو پِیداست که اِین مَرتَبِه کارِ دِگرِی نِیست دَر مِیمَنَتِ ظِلّ هُمامُوهِبَتِ تُوست وَرنَه هُنر اِین‌قَدر به یک‌مُشتِ پَرِی نِیست جُز دَر گهِ اُمّیدِ تُو دَر روزِ قِیامَت اَز آتَش دُوزخ به سُویِ خُلد، دَرِی نِیست اِی شاهِ نَجَف بَهرِ چِه با اِین‌هَمِه اِجلال دَر کَرب‌وبلا سُوی حُسینَت گُذرِی نِیست؟ چُون زِینَبِ تُو دِید که شاهِد شُهَدا را جُز دادَن جان دَر رَهِ جانان نَظرِی نِیست ................................... بی‌یار و مُعین ماندِه به دَستِ سِپَهِ شام دِیگر زِ پِیّ نُصرَتِ او یک‌نَفرِی نِیست زَد دَست به دامانِ شَهِ تِشنِه‌لب و گُفت اِی آن‌که به غِیرِ تُو نَبِی را پِسَرِی نِیست اَکنُون که رَوِی فِکرِ پَرستارِی ما کُن غِیر اَز تُو مَدَدکارِ غَرِیبان دِگرِی نِیست بَعد از تُو به هِنگامِ اَسیرِی به رَهِ شام جُز شِمر و سِنان هَمرَهِ ما هَم‌سَفرِی نِیست می‌سُوزَم از اِین غَم که بَرای تو پَس از قَتل دَر قَتلگه‌، اِی تِشنِه‌جِگر نُوحِه‌گرِی نِیست تَنها نَزَد آتَش به دَرُونِ تو و لِیلی بی‌شُعله زِ داغِ علی‌اَکبَر جِگرِی نِیست بَر حالِ لبِ خُشک و کَبُود از عَطشِ تو بی‌گِریِه‌و ماتم به جَهان خُشک‌َوتَرِی نِیست ................................... خَنجَر زِ پِی حَنجَرِ خُشکِ تُو کشیدِه‌ست از شِمر به اَحوالِ تُو بی‌رَحم‌تَرِی نیست از گندُمِ رِی بَر نَخُورِی، اِی عُمَرِ سَعد خُون‌رِیختَنِ سَبطِ پِیمبَر هُنَرِی نِیست بِنمای عَلاجِ دِلِ پُر دَردِ سَکِینِه کَز بَعدِ تُو چُون وِی به جَهان دَربه‌دَرِی نِیست #صامت مَکُن اَندِیشِه زِ عُصیان، که به کُونِین مَدّاحِ حُسین اِبنِ علی را خَبَرِی نِیست میرزا محمدباقر #صامت_بروجردی