بابا بگید کجا فور می‌زنید توروخدا.

پسری که ساعت ۶ و نیم صبح از خواب ناز بلند می‌شه و میاد سر کوچه دوست دخترشو با اون قیافه نکبتی همراه با لباس فرم ببینه، اگه بگیر نیست پس چیه؟

کنکوری بودن خودت و داداشت اینجوریه که یک دقیقه درس می‌خونی، می‌بینی داداشت همونم نخونده. یه‌جوری اعتماد به سقف می‌گیری و باد به قپ قپ می‌ندازی که خدانکنه اون قبول شه تو نشی.

هربار می‌گم می‌خوام برم علوم ورزشی و تربیت‌بدنی، یه نگاه به جزوه‌های داداشم می‌ندازم و با "غلط کردم" های بسیار به سمت کتابام روانه می‌شم.

امیدِ تمومِ ناامیدی‌ها، نمی‌خوای بذاری بیام؟

این‌روزا با مرور "اینا تو سراشون به جای مغز، پشمه" خودمو آروم می‌کنم.

برا یکی از رفیقام دعا می‌کنین؟ یه حمد شفام واسش بخونین که نور علی نور میشه دمتون‌گرم!

احساس می‌کنم با دیدن اتفاقات امروز مغزم گرین‌پاج کرده و نه می‌تونم چیزی درباره‌ش بنویسم، نه مغزم یاری می‌کنه چیزی بفهمم، نه می‌ذاره درس بخونم، نه می‌ذاره چیزایی که تو ذهنمه رو سرهم کنم برای روزهای آتی.

اولین‌بار بود یکی اینجوری گفت بهم. بیاید با اکلیلی شدنِ من اکلیلی بشید.

هروقت میام اینجا می‌گم امام رضا چند هفته‌س نطلبیده، روز بعدش می‌طلبه. دعاهاتون خیلی بگیره. سه هفته‌س نمی‌ذاره برم. بگید بطلبه.