یهو از پنجره بیرون و نگاه کردیم، با ذوق همه به سمت پلهها سرازیر شدن و از جو زیاد، وسطِ حیاط میخوندن؛ برف اومد و یادم داد، تو زورت بیشتره.. انگار همیشه زورِ اونه که بیشتره.
دوستان را در دل رنجها باشد که آن بهیچ داروی خوش نشود، نه بخفتن نه بگشتن و نه بخوردن الّا بدیدار دوست که لِقاء الْخَلِیْلِ شِفَاءُ العَلیْلِ...
(جناب مولانا، فیه ما فیه)
هرجایی رو باز میکنم یه عکس از حرمه با برفای امروز. بخدا من مشهدی نیستم.
من فقط ادای مشهدیارو در میارم.
یهجوری داره نمیطلبه که واقعاً حس میکنم قلبم داره پاره پاره میشه.
