✍ حدیث فلسفه رکوع
🔷از کتاب مصباح الشریعه نقل است که امام صادق ع فرمود: هیچ بندهای برای خدا به حقیقت رکوع نکند مگر آن که خداوند تعالی او را به نور جمال خویش بیاراید و در سایه کبریایش درآورد و جامه برگزیدگانش بپوشاند. رکوع مرحله اول است و سجود مرحله دوم؛ هرکس معنی و حقیقت اولی را به جای آورد، شایستگی دومی را یافته است. در رکاب ادب عبودیت است و در سجود قرب به معبود است؛ و کسی که به نیکی، ادب نگزارد، قربت را نشاید. پس رکوع کن همانند رکوع کسی که قلبا خاضع برای خداست و تحت سلطه او ذلیل و بیمناک میباشد؛ و چون راکعی از بیم و اندوه از دست دادن بهره راکعان حقیقی تن فرود آورد، اعضای خود را فرود بیاور. و از ربیع بن خثیم حکایت شده است که با یک رکوع شب را به صبح میرساند و چون به صبح میرسید صبح میکرد قامت راست میکرد نسخه: ناله میکرد و میگفت: آه! مخلصان پیشی گرفتند و ما از راه ماندیم. و رکوع خود را کامل انجام ده به اینکه پشت خود را هموار کنی؛ و از این پندار که به قدرت و همت خود به خدمت او قیام کنی فرود آی که این امکان ندارد جز به یاری او. و قلب را از وسوسههای شیطان و فریبها و نیرنگهایش فراری ده که خداوند تعالی بندگان خود را به میزانی که در برابر او کرنش کنند بلند میکند؛ و آنان را به هر اندازه که عظمتش بر باطنهایشان پرتو افکنده، به حقیقت فروتنی و کرنش در برابر خود هدایت میفرماید.
مصباح الشریعه، باب 15. بحارالانوار، ج 82، ص 108
🆔
@Javadpanahi 🌺
