📍تحلیل | ائتلافِ ناگفته! آن‌چه جمهوری اسلامی را در برابر دشمنان داخلی و خارجی مقاوم کرده، نه صرفاً ساختار سیاسی آن، بلکه #ولایت_فقیه به‌عنوان قلب تپنده و ستون استوار این نظام است. اما جالب آن‌جاست که دو جریان ظاهراً متضاد #تحجر و #اصلاح‌طلبی در یک نقطه به اشتراک می‌رسند: پروژه‌ی عبور از ولایت. 🔸#متحجران معمولاً با ظاهر مذهبی، ادعای انقلابی‌گری، و تکریم ظاهری رهبر وارد میدان می‌شوند. اما کافی‌ست ولی فقیه سخنی بگوید که خلاف رأی و فقه شخصی آن‌ها باشد؛ آن‌جاست که چهره‌ی واقعی‌شان نمایان می‌شود. ولایت را تا جایی قبول دارند که تابع اجتهاد بسته‌ی خودشان باشد. شهید مطهری این جماعت را بزرگ‌ترین خطر برای اسلام می‌دانست: « #تحجر، دین را از درون می‌خورد؛ خطرناک‌تر از مارکسیسم و لیبرالیسم!» (مجموعه آثار، ج ۲۴) 🔸در سوی دیگر، #اصلاح‌طلبی‌ای قرار دارد که با نقاب عقلانیت و آزادی، در پی تقلیل ولایت فقیه به نهادی تشریفاتی است. پروژه‌ی آن‌ها نه درگیری مستقیم، بلکه سکولاریسم خزنده است؛ حذف تدریجی نظارت دین از سیاست، از طریق رسانه، دانشگاه و قانون. از تز «چرخش نخبگان» تا «نظارت بر رهبری»، همگی در ظاهر جمهوریت را تقویت می‌کنند، اما در عمل، امامت امت را به رأی اکثریت نسبی تقلیل می‌دهند. 👈نتیجه‌اش می‌شود انقلاب بی‌صاحب؛ نه اسلامی می‌ماند، نه جمهوری. شهید #بهشتی در این‌باره می‌گفت: «آن‌که ولایت را می‌خواهد تا خودش را پیاده کند، نه ولایت را فهمیده و نه انقلاب را.» (سخنرانی در حسینیه ارشاد، ۱۳۵۸) تحجر می‌خواهد ولایت را درونی و بی‌اثر کند؛ اصلاحات می‌خواهد آن را بیرونی و زائد جلوه دهد. در نهایت، هر دو به یک نقطه می‌رسند: ولایت بی‌ولایت فقیه. اگر این مسیر ادامه پیدا کند، نظام اسلامی به پوسته‌ای تبدیل می‌شود که محتوایش به‌نفع لیبرالیسم مصادره شده است. تهدید اصلی، نه فقط از بیرون مرزها، که از این ائتلاف خاموشِ دو جریان به‌ظاهر متضاد می‌آید. همان‌ها که در فتنه‌ها، دوشادوش هم در میدان‌اند، اما یکی با عمامه، دیگری با کراوات. ✍#سیدفخرالدین_موسوی |يجاهدون‌في‌سبيل‌الله‌ولا‌يخافون لومة‌لائم|