به نام خدا #تربیت، مقاومت یا انعطاف موضوع تربیت امروزه یکی از مهمترین مسائل ساخت جامعه در حال و آینده است. یعنی چه بخواهیم جامعه فعلی را از حیث رفتار اجتماعی رشد بدهیم و وضعیت رفتار اجتماعی مردم را بهبود ببخشیم و چه بخواهیم برای آینده فکر کنیم و در دوران تبادل و تعاملات فرهنگی غیرکنترلی که با فضای مجازی اتفاق می افتد، نسلی را پرورش دهیم که در به رشد و تعالی اجتماعی بیاندیشد و برای آن تلاش کند، باید به عنصر تربیت توجه کنیم. این توجه در ابعاد مختلفی اتفاق می افتد؛ محل تربیت، روش های تربیت، آسیب ها احتمالی، ویژگی های مربیان و... . دقیق ترین نکته این است که محل اصلی تربیت برای کودکان و نوجوانان 🏡 خانه است و نه پدر و مادر اجازه دارند آن را به کسی واگذار کنند و نه کسی حق دارد آن را از پدر و مادر برباید. بدیهی است که همه نهادها و دستگاههای اجتماعی، معین و کمک کننده برای خانواده هستند. مساله امروز تربیت این است که مهمان ناخوانده ای به نام فضای مجازی وارد خانواده شده است و با سواستفاده از مسابقه غلط معیشت در خانواده ها و با بهره گیری از خلاء #دانش_تربیت و #مهارت‌های_تربیت در والدین، عملا امور مختلف زندگی از جمله رفتارها و باورهای اعضای خانواده و بصورت خاص فرزندان را در دست گرفته و در حال ساخت یک جامعه جدید و تقریبا شبیه یکدیگر و یقینا نامطلوب در همه جهان است. در این بین نوعی مقاومت عجیب و بلکه مضر و حتی خطرناک در خانواده ها و اغلب مربیان دیده میشود که چنانچه در آن تغییری رخ ندهد میتواند به عملکرد فضای مجازی که دست های تربیتی پشت آن به شدت هولناک است کمک کند. شاید بتوان گفت در فیلم سینمایی مستند اجتماعی شمه ای اندک از این دست پشت پرده نشان داده شده است. این مقاومت شامل باورها و شیوه های تربیتی است. گذشته از گروهی از خانواده ها که اساسا نسبتی با موضوع تربیت نداشته و آن را رها نموده اند و با توجیه تامین مالی فرزندان، تربیت فرزندان را بر زمین گذاشته اند تا چه کسی بردارد، آن گروهی که دغدغه تربیت فرزندان خود را دارند، در مواجه با عنصر فضای مجازی راهی را که در پیش گرفته، تنها و تنها منع و پرهیز فرزند از آن است، اشتباه نشود! یقینا پرهیز و فاصله گرفتن از فضای مجازی برای سنین کودک و نوجوان تا جایی که بشود صحیح است؛ اما نکته اینجاست که جمله تا جایی که بشود یعنی چه؟ یعنی تا کجا؟ پس از کرونا که در دوران آن عمده آموزش از روی ناچاری مجازی شد و فرزندان ما به اجبار و الزاما غرق در فضای مجازی شدند، اساسا پاسخ این سوال تغییر جدی نسبت به قبل آن پیدا کرده است. یقینا رها کردن شیوه های تربیتی رایج و موثری که تا کنون وجود داشته و سپردن خود و فرزندان به خواسته ی خطرناک مجازی کاری غلط و دور از عقل است، اما به همین میزان و شاید حتی بیشتر ندیده گرفتن و عبور بی برنامه از این عنصر نیز کاری بسیار نادرست و غلط است. آنچه لازم است توجه به عنصر اثرگذار فضای مجازی با همه مختصات آن یعنی بازی ها، پیام رسان ها، آموزش ها، ارتباطات و ... و تنظیم مجدد تعاریف، اصول و شیوه های تربیتی است که بخشی از آن در مقابله با اثرات مخرب فضای مجازی و برخی در تصحیح شیوه ها و اثرات آن صورت میگیرد. در حقیقت شیوه های تربیتی باید به تناسب روز و مسائل جدید قدرت انعطاف و تنظیم داشته باشند، درغیر این صورت یک اتفاق قطعی است که اکنون نیز کم و بیش در حال مشاهده ی آن هستیم و آن اینکه خانواده و مربیان از سرکش بودن نوجوانان و مقاومت آنها در برابر تربیت مدام شکوه میکنند و از آن سو بخشی از قشر کودک و نوجوان نیز در فقدان مدل کاربردی تربیت دچار سوتربیت شده و در جامعه مرتکب بزه هایی و به جهت آن سرزنش و توبیخ هایی میشوند که در حقیقت مقصر اصلی آن خانواده ها و مربیانی هستند که در برابر اصلاح و تغییر مدلهای تربیتی مقاومت کرده اند. تا دیر نشده باید با باور به لزوم و وجود انعطاف در عنصر تربیتِ انسانی که خود او سرشار از انعطاف ها و تغییر روش های زندگی است، روش و شیوه های تربیتی به روز و کارآمدی تولید شود. ✍️استاد حسین امیدیان 🏡 خانواده آرام @Kanevadeh_Aram 🌷الّلهُـمَّ احفظ قائدنا🌷 🌷الّلهُـمَّ ؏جـِّل‌ لِوَلیِّـڪَ الفــَرَج🌷