در صورتی که فرد بخواهد این مهارت های تکمیلی را یاد بگیرد به درجه یادان (دان چهار) می رسد. در صورتی که باز بخواهد ادامه دهد و به درجه دکترا برسد به درجه گودان (دان پنج) خواهد رسید. در این مرحله رزمی کار استاد حرفه خود خواهد شد. البته در درجه یادان و گودان ( دان چهار و پنج) همانطور که او یک استاد است او یک شاگرد نیز می باشد. رسیدن به درجه دکترا به معنای پایان تحصیلات نیست. در این حالت او به تحصیلات خود ادامه داده و به درجه فوق دکترا می رسد به این مراحل پایانی کیوشی می گویند که در واقع درجات استاد بزرگ، روکودان و بالاتر می باشند. به همین صورت درجات کیو برای کسانی می باشد که در تجربه و شناخت کاراته جوان هستند. دست یافتن به درجه شودان به معنی بزرگ شدن در این موارد می باشد. در این حالت می توان گفت که رزمی کار از لحاظ عقلی و روحی به سطح بلوغ رسیده و به اندازه کافی در تکنیک ها ماهر شده که بتواند به جمع بزرگان راه پیدا کند. دوباره این نکته را یادآوری می کنیم که این درجه به معنای آن نیست که آن شخص به درجه کارشناسی رسیده باشد، بلکه به معنای این است که از او برای ادامه تحصیل انتظار می رود. در این حالت او به تدریس افراد تازه کار می پردازد. در باشگاههای سنتی رایج سن سی با شاگردان تازه وارد کاری ندارد و وظیفه تدریس به آنها را بر عهده شاگردان قدیمی تری که به درجه شودان یا بالاتر دست یافته اند قرار مید هد. در این حالت تا زمانیکه رزمی کاران به درجه شودان دست نیابند به صورت مستقیم زیر نظر مربی تعلیم داده نمی شوند.

برعکس نظر خیلی ها سن سی به معنای آموزگار نیست. در شرق و بخصوص ژاپن به افراد مسن اهمیت خاصی می دهند، آنها می گویند آن فرد به اندازه ای عاقل بوده که توانسته به این اندازه عمر کند. پس ممکن است کسی پدر بزرگ خود را سن سی یا "شخص محترم" صدا بزند. چیزی که باعث شده که به افراد مسن احترام بگذارند توانایی این افراد برای بقا و غلبه بر مشکلات زندگی شان می باشد. فرد مسن از زندگی طولانی مدت خود درس های مهمی یاد گرفته و می تواند این درس ها را به جوان هایی که خام هستند یاد دهد. وقتی کسی به درجه شودان می رسد به این معنی است که او در بین افراد باشگاه به عنوان یک فرد بالغ شناخته می شود. راه طولانی برای رسیدن به درجه شودان وجود دارد. رسیدن به درجه شودان به معنای تبدیل شدن به یک شاگرد کامل و فردی بالغ می باشد. درجه شودان شروعی است برای دست یافتن به درک و فهم بیشتر، مسئولیت پذیری، فروتنی، تواضع، ادب، وظیفه و وفاداری. این خصوصیات اخلاقی برای شرقی ها بسیار مهم است. درجه شودان اولین قدم بزرگی است که برای تبدیل شدن به یک انسان کامل باید برداشته شود.

کیوکوشین چه تفاوتی با دیگر سبک ها دارد

بیشتر سبک های کاراته دارای اصول پایه ای مشابهی مانند درجه بندی، کمربند، احترام، ضربات، دفاع و چیزهای دیگری می باشند. اما تفاوت این سبک ها در نحوه بکار گیری هر کدام از این اصل ها می باشد. همانطور که می دانید سبک های کاراته به دو بخش سبک های آزاد و سبک های غیر آزاد دسته بندی می شود. کیوکوشین ازجمله سبک های اولیه و اصلی آزاد می باشد که تمرکز زیادی بر روی قدرت بدنی و استقامت جسمانی دارد. به همین جهت رزمی کار کیوکوشین پس از چند سال اندامی تنومند و عضلانی بدست خواهد آورد. البته علاوه بر مسائل جسمانی در ابعاد معنوی اصولی مانند نظم و انضباط ، دقت عمل، تمرکزذهنی،ادب و احترام، تواضع و فروتنی و دیگر مفاهیم عالیه انسانی و اجتماعی به طور مستمر تمرین و آموزش داده می شود. افراد کیوکوشین کار دارای شخصیتی اجتمای و قوی بوده و از اعتماد به نفس بالایی برخوردار می باشند. همچنین آنها اخلاق خوب و پسندیده ای داشته و در کارهای اجتماعی شان موفق می باشند. آنها دارای تحصیلاتی بالا و درک و شعوری بالا در مقایسه با دیگران می باشند. در کل می توان گفت کسانی که به ورزش کاراته مشغول هستند پس از چند سال شخصیتی خوب و ارزشمند در کنار اندامی زیبا و قوی بدست خواهند آورد در حالیکه در وضعیت عادی چنین تغییری از آن شخص غیر ممکن یا سخت می باشد. دستیابی به شرایط ویژه معنوی و روانی کاراته مستلزم احاطه بر توانائی های فیزیکی و جسمی است، یعنی میبایستی با ممارست و پیگیری مدام اندامهای بدن را به گونه ای پرورش و رشد داد تا امکان یادگیری فنون و تکنیکهای پیچیده کاراته فراهم شود. تمامی تکنیک های کاراته بر مبنای اصول علمی بنا شده اند یعنی مبدعان آن با دقت نظر و مطالعه و تحقیق طی سال های متمادی نقاط ضعف تکنیک ها را تشخیص داده و آنها را بر طرف کرده اند و در طول سال های زیاد و مطابقت آنها با روشهای علمی، پزشکی و حرکت مفاصل، کاراته را به شیوه امروزین به دست ما رسانده اند هرچند گاه نیز یک استاد با دیدی کارشناسانه و ارائه نظری تازه در باب یک یا چند حرکت با تکیه بر مفاهیم علمی کاراته را متحول نموده اند. مبدع سبک کیوکوشین و همچنین یکی از بزرگان دنیای کاراته استاد اویاما بوده است. کیو کیشین به معنای نهایت حقیقت و آن اشاره به این دارد که انسان باغلبه فیزیکی براندام های جسمش ودستیابی به یک قدرت فنی وتوان بدنی فوق العاده بایستی به اعتلای روح وروان وابعاد معنوی خودش بپردازد تابه نهایت حقیقت برسد چون کلیه اصول کاراته دارای منطق علمی است پس یادگیری وآموزش آن نیز بایستی براساس روش های علمی و ریاضی وتربیت بدنی صورت گیرد تا بهترین بازده وکارائی حاصل شود چه عدم توجه به مطالب علمی ورزش امکان کج روی و وارد آوردن آسیب وناراحتی رابه دنبال خواهد داشت. به عنوان مثال تقریبا شش ماه زمان می برد تا عضلات، تاندونها و مفاصل یک شخص تازه کار از نظر فیزیکی آمادگی لازم را بدست آورد تا مربی او قادر باشد تکنیک های خاص و دروس اصلی کاراته را به او آموزش دهد. لازمه این مهم حضور مرتب و بی وقفه هنر جو در طول این مدت است البته اگر کسانی سابقه تمرینات ورزشی در رشته دیگری را داشته باشند مدت آمادگی جسمانی آنها کاهش خواهد یافت.

🥋 #ایمان و #اعتقادی که در #کیوکوشین کاراته بدست خواهد آمد خالصانه و بدون هیچ تعصبی می باشد.☯ #اویاما #oyama #حکمت استاد 🀄️ #فلسفه رزم ⛩

🥋 #کاراته_کنترلی: (مثل #شیتوریو) بیشتر جنبه غیر خشن دارد و برای مقام آوردن و تناسب اندام هستش و در قدرت دست و پا کمی ضعیف هستند. #کاراته_غیرکنترلی: مثل #کیوکوشین در قدرت دست و پا فوق العاده قوی و ویران گر هستند ولی سرعت دست زیاد و قدرت تحمل ضربه به سر را ندارند. هم چنین بدن آن ها سفت ترین بدن ها در بین اکثر رشته های رزمی است. 🥋کاراته به دو بخش: #کاتا: هنر نمایش و #کمیته: هنر #مبارزه تقسیم می شود و معمولا کیوکوشین کارها، سنگین وزن و هنرجوهای #سبک های کنترلی، سبک وزن هستند و اکثر کاراتا کاها چه کنترلی و چه غیر کنترلی کوتاه #قد هستند. #ادامه دارد.. https://tosinso.com/fa :منبع #karate #سبک_شناسی 🀄️

چگونه در کاراته کمربند سیاه بگیریم؟

اگر کاراته کار باشید، معمولا خیلی از شما می پرسند که آیا کمربند مشکی هستید یا نه؟ کمربند سیاه یک نماد بین المللی یک هنرمند رزمی پیشرفته می باشد که به نقطه ای بسیار هیجان انگیز در سفر کاراته خود رسیده است. در این مقاله از سایت ژیار آنلاین قصد داریم نحوه گرفتن کمربند مشکی کاراته را به شما آموزش دهیم. به یک باشگاه کاراته ملحق شوید در مورد باشگاه کاراته ای که می خواهید بروید کمی تحقیق کنید تا مطمئن شوید که مربی های خوبی داشته و وقت شما در آنجا هدر نمی رود. روز و ساعتی را که مناسب با وضعیت شما می باشد برای رفتن به باشگاه و تمرین کاراته اننتخاب کنید. مطمئن شوید که مربی تان توانایی کافی برای آموزش به شما را دارد برای بدست آوردن کمربند مشکی، باید مربی تان بداند که چه کاری انجام می دهد. مربی شما حداقل باید یک کمربند سیاه داشته باشد و دارای سابقه کاری مطلوبی باشد. می توانید برای اینکه از وضعیت مربی تان مطمئن شوید در مورد پیشینه کاری و افرادی که زیر نظر او تعلیم دیده اند تحقیق کنید. تمرین حداقل دو بار در هفته تقریبا غیر ممکن است که درحالیکه تنها یک جلسه در هفته تمرین می کنید بتوانید به کمربند سیاه دست پیدا کنید. حافظه عضلانی ظرفیت 7 روز را ندارد، بنابراین بهتر است که چند بار در هفته را به تمرین و رفتن به کلاس کاراته اختصاص دهید. کسی که می خواهد به کمربند سیاه دست پیدا کند باید حداقل دو بار در هفته به تمرین برود، سه بار در هفته بسیار ایده آل است. افراط نکردن 3 جلسه تمرین در هفته ایده آل است. اگر 4 تا 7 جلسه در هفته به تمرین بپردازید به احتمال زیاد قبل از رسیدن به کمربند سیاه خواهید سوخت. تمرین بیش از اندازه، مضر می باشد زیرا فرصت کافی برای ریکاوری عضلات و ماهیچه ها را در اختیار آنها قرار نمی دهد. تمرین در خانه سعی کنید که کاتاها، کشش ها و بعضی از تمرینات قدرتی را که در باشگاه یاد گرفته اید در خانه مرور کنید. سعی کنید وقتی که از باشگاه به خانه برمی گردید بر روی تکنیک هایی که همان روز مربی تان به شما آموزش داده است کار کنید. شرکت در مسابقات هر تورنمنت یک شانس برای رشد و بهبود شما در کاراته می باشد. کسانی که تمایل به شرکت در مسابقات دارند سریع تر رشد می کنند. به همین جهت سعی کنید که در مسابقات مختلف شرکت کنید و خود را در برابر دیگر رزمی کاران مورد ارزیابی قرار دهید. با این کار شما می توانید نقاط قوت و ضعف خود را شناخته و در جهت رفع و بهبود آنها اقدام کنید. در یک زمان یک گام بردارید برای رسیدن به کمربند مشکی کاراته سالها زمان نیاز دارید، بنابراین اگر فقط بر روی گرفتن کمربند سیاه تمرکز کنید ممکن است که این هدف دور از دسترس به نظر برسد و در وضعیت فعلی چندان چشمگیر نباشد. به همین دلیل توصیه می کنم که در یک لحظه فقط بر یک چیز تمرکز کنید، مانند گرفتن درجه بعدی. صبور باشید به طور معمول 4 تا 5 سال برای گرفتن کمربند مشکی زمان مورد نیاز است. البته این زمان هم به میزان زیادی به سن، توانایی طبیعی، سطح هماهنگی، سطح تناسب اندام، نوع ورزشی که قبلا انجام داده اید، چقدر تمرین می کنید و خیلی چیزهای دیگر بستگی دارد. به همین دلیل صبور باشید و برای رسیدن به کمربند سیاه کاراته عجله نکنید. اگر مصدوم شده اید به آن رسیدگی کنید بزرگترین مشکل در مورد صدمات ورزشی این است که زمانیکه مردم دچار آن می شوند اغلب آن را نادیده می گیرند و به تمرین خود ادامه می دهند تا زمانیکه بدتر شود. تقریبا امروزه می توان اکثر صدمات ناشی ار هنرهای رزمی را درمان کرد. به همین دلیل تنبلی نکنید و در صورتیکه واقعا دچار مشکل شده اید فورا به پزشک خود یا یک فیزیوتراپ ورزشی مراجعه کنید. تنوع در ورزش اجازه ندهید که کاراته تنها فعالیت تان شود. بهترین ایده این است که ورزش های دیگری مانند شنا، بسکتبال، تنیس، فوتبال، کلاس رقص و .. را برای تنوع انجام دهید. نکته • در کاراته دو نوع درجه وجود دارد که به آن ها "kyu" و "dan" می گویند. کیو به معنای دانش آموز بوده و به دانش آموزی اشاره می کند که هنوز به کمربند سیاه دست نیافته است، یعنی یک کمربند رنگی دارد. تعداد کیو اشاره به این دارد که چند درجه برای رسیدن به کمربند مشکی مانده است. برای مثال، کیو6 به این معنی است که 6 درجه برای رسیدن به کمربند مشکی مانده است. اکثر رشته های رزمی دارای 10 کیو می باشند، اما ممکن است در بعضی ها بیشتر یا کمتر باشد. • در اوایل ممکن است که هر چند ماه یک بار یک درجه بگیرید. اما پس از مدتی که مراحل اولیه را طی کردید به طور معمول برای گرفتن هر درجه 6 تا 12 ماه زمان لازم است. • دان به درجات بالاتر از کمربند مشکی اشاره می کند و در مقابل کیو می باشد. به عنوان مثال: دان 6 به این معنی است که 6 درجه بالاتر از کمربند مشکی هستید. • برخی از سبک ها دارای نوارهایی بر روی کمربند خود هستند، از این نوارها برای تش

ویق بخصوص کودکان یا نمرات اولیه استفاده می شوند. • بسیار مهم است که به دستورات داده شده عمل کنید. • همه سبک ها سیستم کمربندی خود را دارند. تنها چیزی که بین همه آنها مشترک است این است که کمربند سفید کمربند اولیه می باشد. رنگ های کمربندها معمولا سفید، زرد، نارنجی، قرمز، سبز، آبی، بنفش و قهوه ای می باشند. برای بسیاری از سبک ها کمربند قرمز در سطح بالا و قبل از کمربند سیاه می باشد. • اکثر سبک ها معمولا 10 دان دارند، اما فقط 5 دان در توانایی افراد می باشد. در بهترین حالت برای رسیدن به دان 5، حدود 20 سال زمان مورد نیاز است. معمولا دان های بالاتر برای خدمات به ورزش داده می شوند.

#کیوکوشین #کاراته #کومیته ❇️ایپون با ضربه‌ی هیزا گِری اوس @karatehzanjan

6 راه برای رسیدن به کمربند سیاه

گذراندن امتحان کمربند سیاه تجربه ای است که هر رزمی کار ممکن است تا پایان عمرش به یاد داشته باشد. در بسیاری از سیستم ها درجه بندی هنرهای رزمی، رنگ سیاه به بالاترین کمربند اعطا می شود. به یاد داشته باشید که با داشتن کمربند سیاه تبدیل به یک ابرقهرمانن نمی شوید ولی می تواند پاداشی برای روند پیشرفت و شکوفایی شما باشد. من در سن 45 سالگی توانستم آزمون کمربند مشکی را پشت سر بگذارم و موفق به دریافت آن شوم. در این مقاله قصد دارم 6 درس که می توانند در راه رسیدن به کمربند سیاه به شما کمک کرده و معلومات شما را افزایش دهند را برای شما بازگو کنم. 1-همه چیز به شما بستگی دارد شاید شما هنرهای رزمی را برای دفاع شخصی، شرکت در مسابقات و یا کشف توانایی های خود انتخاب کرده باشید. انگیزه شما هرچه باشد، مربی شما می تواند در این راه به شما کمک کرده مشاور خوبی برای شما باشد. گاهی اوقات در زندگی اعمالی اتفاق می افتند که مجبور می شوید بر خلاف میل خود عمل کنید. این اتفاقات ممکن است شامل خانواده، شغل و یا هر چیز دیگری که در آن مسولیت دارید باشد. می توانید مدت زیادی را به بازی کردن اختصاص دهید و یا مشغول تماشای تلویزیون شوید، به عبارت ساده بهانه های زیادی در زندگی وجود دارند که می توانند شما را از انجام این کار باز دارند. به همین دلیل این به شما و اراده تان بستگی دارد که چه کاری را انتخاب می کنید. اگر برای مدتی از شهر خارج می شوید جلسات خصوصی را با مربی خود ترتیب دهید که بتواند با شما کار کند و به مرور تمرینات قبلی بپردازید. اگر بیماری ساده ای گرفته اید و یا مسدوم شده اید حداقل به باشگاه بروید و به تماشای تمرینات دیگر رزمی کاران بپردازید. می خواهید در خانه بنشینید و به تلویزیون نگاه کنید؟ این وسوسه شما را درک می کنم، به خصوص اگر در یکی از روز های گرم تابستان و زیر باد کولر نشسته باشید و یا در یک روز طوفانی زمستان بر روی مبلی نرم و راحت نشسته باشید. فقط این نکته را به یاد داشته باشید که مسئولیت پیشرفت یا فقدان آن فقط بر روی شانه های شما است و فقط به تلاش و اراده شما بستگی دارد. 2 –انجام دادن آن به مدت طولانی ضرب المثلی است که می گوید سفری که هزاران مایل دور باشد با یک قدم آغاز می شود. شما ماجراجویی خود در دنیای هنرهای رزمی را در روز اول تمرینات شروع خواهید کرد. شما باید تا پایان راه زنده باشید. زنده بودن به این معنا نیست که کشته نشوید، بلکه بدین معناست که با نشاط و سر حال باشید و همانند روز اول برای انجام این کار برای افزایش دانسته های خود بکوشید. رسیدن به کمربند سیاه به چندین سال تمرین و تلاش مداوم شما بستگی دارد. خیلی ها انتظار دارند بعد از پایان چند ماه اول مانند بروس لی شوند. به یاد داشته باشید که بدن شما برای بهبود عضلات و قوی تر شدن مفاصل و استخوان ها به تمرینات مداوم، استراحت کافی و مواد غذایی سالم نیاز دارد. 3- بیشتر از یک تکنیک است با این تعریف، هنرهای رزمی بر آموزش تکنیک های همراه با سلاح و بدون سلاح برای دفاع از خود، ورزش و یا مبارزه تمرکز می کند. در حالی که در آزمون کمربند سیاه، شما باید فرم هایی را انجام دهید اما به یاد داشته باشید که این تنها بخشی از راه رسیدن به کمربند سیاه است. اما چیزی که مربی شما نیاز دارد ببیند این است که شما بتوانید تمامی این تکنیک ها را که در طول چندین سال آموخته اید در کنار هم قرار دهید. نه تنها دانستن این تکنیک ها بخش ملموسی از کمربند سیاه است بلکه یک جزء مشهود و مهم نیز می باشد که باید در کنار دیگر آموخته ها یتان از آن ها بهره ببرید. 4- همه چیز کمربند سیاه نیست اگر شما هنرهای رزمی را فقط برای گرفتن کمربند سیاه انتخاب کرده اید، مرتکب اشتباه بزرگی شده اید و به احتمال زیاد در این راه شکست خواهید خورد. داشتن کمربند سیاه یادآوری از رشد و پیشرفت شما می باشد در حالی که هدف اصلی رسیدن به تندرستی، به دست آوردن اعتماد به نفس، بدست آوردن نظم، احترام و غلبه بر چالش های روحی و جسمی می باشد. این نکته را بدانید که داشتن کمربند سیاه مانند یک دیپلم فقط یک تکه کاغذ است، کمربند سیاه فقط یک کمربند است. بدست آوردن کمربند سیاه پاداشی برای موفقیت و پیشرفت شما می باشد. 5- فقط مربوط به شما نیست هر چند درست است که همه این راه ها به شما ختم می شود اما راز واقعی این است که کمربند سیاه فقط مربوط به شما نیست. هر چند ممکن است که شما فکر کنید وقتی مشغول تمرین هستید باید تنها بر روی تکنیک های خود تمرکز کنید اما حقیقت آن است که باید بر روی تکنیک های دیگر هم باشگاهی هایتان هم تمرکز کنید. با انجام دادن این کار، تکنیک، درک و عملکرد شما بهبود خواهد یافت.علاوه بر این سعی کنید با یکی از بهترین هم باشگاهی هایتان تمرین کنید تا توانایی های خود را با آن مقایسه کنید و بتوانید چیزهای بیشتری از آن بیاموزید. 6- این فقط آغ

از راه است متاسفانه درصد زیادی از دانش آموزان هنرهای رزمی قبل از اینکه موفق به دریافت کمربند سیاه شوند از این راه دست می کشند. این اتفاق به چند دلیل ناراحت کننده است، اول اینکه بدست آوردن کمربند سیاه به این معنا نیست که دیگر چیزی برای یادگیری وجود ندارد. در حقیقت این برنامه های کاربردی به اندازه کافی پیچیدگی دارند و دچار تغییر می شوند که کاوش در آنها تا آخر عمر طول می کشد. دوم اینکه انواع هنرهای رزمی برای اضافه کردن به مهارت های فعلی شما وجود دارند. این کار نه تنها درک شما را برای مبارزه افزایش می دهند بلکه باعث افزایش آگاهی شما می شود. سوم اینکه شما می توانید فرصت های آموزشی را دنبال کنید. خیلی ها بر این عقیده اند که شما چیزی را نمی فهمید تا زمانیکه آن را به دیگران آموزش دهید. مهم نیست که شما چقدر قدیمی هستید، آموزش در هنرهای رزمی یکی از بهترین راه ها می باشد که شما می توانید در خودتان سرمایه گذاری کنید و کمربند سیاه به عنوان گامی برای یک عمر رشد، یادگیری و اکتشافات دیگر عمل می کند. امیدوارم این افکار به شما کمک کنند تا بهترین استفاده را از تجربه کمربند سیاه من داشته باشید.

چه مدت طول می کشد تا به کمربند سیاه دست یابم؟ شاید یکی از روش های پاسخگویی به این پرسش که خالی از ضرر هم نیست، این باشد که بگویند: نمی دانم چقدر طول می کشد تا به کمربند مشکی دست یابید. بستگی به این دارد که چقدر تمرین کنید و تا چه حد به آن علاقه مند باشید. اما پاسخ صحیح این نیست که به خود کاراته کا بستگی دارد. بلکه بستگی به روش مربی دارد که هنرجو را آموزش می دهد. در بسیاری از حوزه های شوتوکان Shotokan فرد دارای کمربند مشکی یک هنرجو پیشرفته است نه یک متخصص و فرد خبره. یک ورزشکار در بین هم ترازهای خویش یک فرد خبره محسوب نمی شود مگر آن که دارای دان 3 یا 4 باشد. در چنین باشگاه هایی مدت زمان دستیابی به کمربند مشکی 4 تا 7 سال می باشد. در دانشگاهی در ژاپن که ورزشکاران آن هر روز به مدت دو یا سه ساعت آموزش می بینند مدت زمان دست یابی به این کمربند کوتاه تر شده و به دو یا سه سال می رسد. به همین دلیل درخواست برای درجات بالاتر کمربند مشکی آغاز می شود. حال سئوال واقعی این است که چه مدت طول می کشد تا به کمربند مشکی برسم؟ یا این پرسش که چقدر طول میکشد تا مانند مربیان خود فردی خبره در کاراته شوم؟ پاسخ این سئوال جالب است و معایب بسیاری را در استفاده مدرن از کمربندها برای ایجاد انگیزه در شاگردان، نشان می دهد. علیرغم این واقعیت که این معایب بسیار بارز و مشکل آفرین می باشند اما در کاراته نادیده گرفته شده اند. اجازه دهید تا نگاهی به برخی از آنها بیاندازیم. پیشرفت در بچه ها بسیار سریع است. افراد مسن استعداد خود را از دست داده اند اما با این وجود پیشرفت می کنند. مفهوم توانایی فیزیکی با مفهوم توانایی آموزش است. درجات به عواملی بازدارنده تبدیل شده اند که از شرکت استعدادهای خلاق در مجموعه دانش کاراته جلوگیری کرده و از ارزش های انتقالی پایینی برخوردار هستند که باعث بازدهی ضعیف سرمایه گذاری ها می شود. هنگامی که بچه های 6 ساله در باشگاه های کاراته ثبت نام می کنند مربیان از این اقدام آنها خوشحال میشوند. بچه ها برای این کلاس ها متحمل هزینه شده از والدین خود دور گشته و کالری زیادی را میسوزانند که در غیر این صورت این کالری اضافه باعث صدمه زدن به بدن می شود. در عین حال بر مشکلات نیز افزوده می شود اما با دریافت کمربند و رتبه از سوی مربی انگیزه آنها برای ادامه افزایش می یابد. چنان چه به کودکی 9 ساله کمربند مشکی اعطا شود ، اشتباهی که بزرگترها و با تجربه ها مرتکب می شوند، دیگرکمربندی برای تشویق آنها به ادامه کار، مثلا تا 8 سال آینده، باقی نمی ماند. از نوارهای ( کیو) رنگی بر روی کمربندها استفاده کنید و آن را به عنوان جایزه ای برای تشویق ورزش کار به ادامه آموزش اعطا کنید. هم چنین از تکه های نوار به عنوان درجات فرعی مابین کمربندهای مختلف استفاده کنید. و تا زمانی که فرد حرکت رنجر نیرومند Power Ranger را انجام نداده کمربند مشکی به او ندهید. کودکان در سراسر دنیا فوتبال، بیس بال، بستکبال و ورزش های اصلی دیگری را بدون نیاز به هیچ گونه محرکی، مانند کمربند ها انجام می دهند.با این وجود این ورزش ها نسبت به ورزشی مانند کاراته از ماندگاری و محبوبیت بیشتری برخوردار می باشد. . در حال حاضر در گوشه و کنار هر شهری کلاس های کاراته ویژه کودکان وجود داشته و همچنین فاصله بین این باور که باید کودکان برای ادامه کار محرک داشته باشند و این واقعیت که چگونه کار کنند وجود دارد. وجود این فاصله باعث ناشناس ماندن آنها می شود. اما چنان چه این کمربندها باعث جذب افراد به کاراته شود این فاصله نیز از بین خواهد رفت. تناقض دیگر این که بیشتر درجات و کمربندها به خاطر پیشرفت مهارت فردی اعطا می شود. اما در برخی موارد فرد با قصد پیشرفت و دستیابی به درجه ای بالاتر حرکت کرده اما غافل از این که پیشرفت وی متوقف شده و به سوی عقب حرکت میکند. دلیل این مسئله مورد بحث کارشناسان قرار گرفته و علت آن این است که بالاترین درجات جنبه ای تشریفاتی و سیاسی داشته بنابر این چنان چه کاراته کایی بتواند به بالاترین درجه دست یابد از شانس ارتقای شرایط اجتماعی نیز برخوردار می شود و چنان چه نتواند به این درجه برسد برای همیشه در رتبه ای پایین باقی خواهد ماند. موضوعی باعث سردرگمی کاراته کاران و افراد معمولی شده و آن این که چرا یک مربی قدیمی که نتوانسته پا به پای شاگردانش پیش برود، پس چگونه به درجه ای بالاتر از آنها دست یافته است. اگر درجه بر اساس توانایی فرد نیست پس چرا کودکان و نوجوانان بر اساس توانایی های فیزیکی شان درجه بندی می شوند؟ مفاهیم درجات کاراته یکسان نبوده و همواره باید توضیح داده شوند. معنی درجات در کاراته بسیار متفاوت می باشد. برای هر درجه آزمون سنجش توانایی فیزیکی صورت میگیرد و با ارتقای درجه مردم به طور خودکار فکر می کنند که توانایی مربی گری شان بالا رفته است. بنابراین در دنیای کاراته ورزش کا

ران سابقی به درجه مربی گری می رسند که بسیار مورد توجه دیگران بوده اند نه افرادی که صلاحیت و استعداد آموزش را دارند. یکی از تاثیرات این کمربندها اطاعت از دستورات مربی می باشد. اگرچه تشویق به اطاعت از دستور باعث از بین رفتن خلاقیت و بازگشت باورها و آداب و رسوم پیش پا افتاده می شود، وجود آن برای کودکان و بزرگ ترها مهم می باشد. یک هنرجو همیشه شاگرد باقی می ماند و هیچ گاه همانند مربیان خود نخواهد شد و در درجه سینیور senior و جونیور junior باقی خواهد ماند و چنان چه انجام کارهای مرسوم را متوقف کند به این معناست که ارتقا درجه اش نیز متوقف شده است در حالی که دیگر افراد گروه پیش پا افتاده و به درجات بالاتر و در نتیجه موقعیت اجتماعی بالاتر دست می یابند. این یک مشکل می باشد زیرا فرایند تکامل طبیعی طی نمی شود. یک هنرجو در زمینه هنری یا علمی معمولا با کپی کردن و اطاعت از دستورات آغاز کرده سپس نسبت به ارائه نظریات و آزمودن آنها اقدام می کنند و در نهایت راه خود را یافته و به افرادی خلاق تبدیل می شوند و این یعنی افزودن به تنوع های موجود در دنیا و تدوین عمل کردها و دانش مربوطه. اما در دنیای کاراته این گونه نیست. در ازای دادن درجات بالاتر به خاطر ابداع یک کاتا، یعنی روش های تکنیکی چالش انگیز، کاراته کا به جای ارائه قوانین و ایده های رقابتی جدید و یا ابداع روش هایی بهتر برای برگزاری جلسات تمرین به طوری که در ضمن چنین تمریناتی آزادی عمل نیز داشته باشد، کاراته کا به طور خودکار به اطاعت از دستورات تشویق می شود و نتیجه آن این است که پیشرفت کاراته درون فرهنگی گم می شود که در آن هر کاراته کا یکی از اعضای جامعه حفظ هنرهای سنتی می باشد که تنها دستور العمل های سنتی در آن تمرین شده و هیچ گونه خلاقیت و نوآوری وجود ندارد. تمام این ها مشکلاتی است که از درجات کاراته ناشی می شود. و بدتر از آن که این درجات حتی سرمایه اولیه برای ایجاد آن را بر نمی گرداند در حالی که از این درجات به عنوان محرک و معیار فردی جهت تشویق فرد به ادامه کار استفاده می شود. اما هیچ گونه استنباط منطقی در مورد سطح مهارت و دانش فردی که بر علیه برخی چارچوب های داوری ثابت اقدام می کند، برای سایرین ایجاد نمی کند. با توجه به این که ارزش دان سوم معمولا چیزی در حدود 200 دلار یا بیشتر می باشد، که از سوی اتحادیه ورزشی تایید شده است، سرمایه گذاری نقدی و تلاش برای دست یابی به آن امری سوال برانگیز بوده و این سئوال را پیش می آورد که آیا این درجه 200 دلار ارزش دارد. پس همان گونه که فردی با مدرک دکترا در همه جا این مدرک را دارد فردی با درجه دان سوم هم که تازه به آموزشگاهی پیوسته این درجه را حفظ خواهد کرد. درجات کاراته به راحتی اطلاعاتی معنادار را در مورد فرد ارائه می دهند. تمام این ها به خاطر اصرار مداوم ما بر اعطای کمربندهای رنگی و پس از دادن ده دان به دلایل مختلف می باشد برخی از این دلایل عبارت است از : عملکرد خوب، استعداد ذاتی، وضعیت فرد در رقابت های قهرمانی ، توانایی تکنیکی، قدرت، کمک های مالی در هنگام نام نویسی و موقعیت اجتماعی و سیاسی فرد درون سازمان. داستان مردی را که میخواست دو خرگوش را بگیرد اما موفق نشد را به خاطر دارید؟ در این داستان کاراته سعی در گرفتن بیست خرگوش دارد و سرانجام مانند فیلم روح مانتی Monty phthon با مردن شخصیت داستان در اثر حمله مردی شریر و خرگوش خوار به پایان می رسد. سیستم درجه در کاراته باید بازسازی شود زیرا به همان اندازه که تاثیر مثبت دارد تاثیر منفی نیز دارد. گزینه های زیادی پیشنهاد شده است. من معمولا طرف دار این سیستم هستم فرد باید با کمربند سفید آغاز کند. پس از یادگیری اصول اولیه کمربند سبز، پس از توانایی اجرای اصول ترکیبی و کاتایی خاص کمربند قهوه ای و در پایان نیز به عنوان کارشناس و با حق ابتکار و نوآوری کمربند مشکی دریافت کند. گزینه دیگر این است که به راحتی کل درجات را اعطا کنیم. ورزش های دیگر بدون وجود درجات به خوبی پیش می روند.مربیان و داوران می توانستند پس از گذراندن دوره های کمک های اولیه، آموزش کودکان و بزرگسالان و اصول فیزیولوژی ورزش مدرک مربوطه را به دست آورند. و مدرک کارشناسی نیز با برخی نمایش های فیزیکی، نوشتاری و یا گفتاری قابل اخذ بود. دیگران نیز پیشنهاداتی را در رابطه با عدم اعطای درجه تا رسیدن به جایگاهی خاص، یعنی روش آقای اوشیما Oshima در مدیریت سازماندهی خود در SKA ، ارائه کرده اند. این روش این گونه است: دستیابی به دان پنج به عنوان درجه ای بالا که توسط کاراته کاهایی خاص که به مدت دو یا سه دهه آموزش دیده و به افرادی ویژه برای سازمان تبدیل شده اند. آیا تمام کسانی که در سیستم اعطای درجه سرمایه گذاری فیزیکی و مالی کرده اند حال تمام سرمایه خود را کنار گذاشته و سیستم بدون درجه و کمربند را می پذیرند؟ البته که نه، سن سی فوناکوشی Funakoshi و یا

هر فرد مسئول دیگری با پذیرفتن این روش، کاراته را به تلاشی بی روح و خشک تبدیل کردند که در آن خلاقیت و نیروهای بالقوه بشری تنها در صورت توانایی فرد برای وفق دادن خود با شرایط موجود است و نه توانایی تغییر به شرایط بهتر. شاید شما به جای پرسیدن این سوال که چقدر طول می کشد تا به کمربند مشکی دست یابید؟ بپرسید که چقدر طول می کشد تا مفهوم این کمربند را فهمیده و بتوانیم به شکلی متفاوت عمل کنیم؟ چنان چه به این درجه دست یافتید بدانید که یک کارشناس شده اید.

کمربند سیاه دان 10 کاراته فقط بعدازمرگ در جهان کاراته کسی دان 10 واقعی نیست و کسی لیاقت دان 10 را دارد که همه چیز را در همه کاراته پویا و سنتی و غیره... بداند اما چون چنین چیزی در کاراته (دو) که گستره وسیعی دارد مقدور نیست پس در دنیای کاراته دان 10 واقعی وجود ندارد و همه درجات انگشت شمار دان 10 ،تشریفاتی است...!!!؟ این عقیده جالب مربوط به یک مرد قدیمی ، اصول گرا و پایبند به سنتهای سامورایی است که... استاد (مانزو ایواتا) نام دارد وی بنیانگذار سبک (شیتو کای) و قبل از مرگش دان8 فدراسیون کاراته ژاپن بود..... مرحوم ایواتا که جزء پنج نفر موسسان فدراسیون کاراته ژاپن در سال 1964 می باشد در توجیه عقیده فنی خود می گوید، دان 10 را باید به کسی داد که عمری را به سلامت ،افتخار و پاکی در کاراته زیسته و مطابق ارزشهای( بودو) به دریافت دان 9 هم نایل آمده و سپس چشم از جهان فرو بسته است.... وی می افزاید در کاراته ژاپن بالاتر از دان 8 وجود ندارد ،من هم دان 8 هستم ولی بسیاری دوست دارند و بلکه بی تابی می کنند که من به عنوان قدیمی ترین مرد موجود در فدراسیون کاراته ژاپن هر چه زودتر دان 9 خود را ببندم تا راه برای انبوه مردان کمر بند سیاه دان 7، که در صف ارتقاء درجه انتظار می کشند ، باز شود، آنان من را سد راه خود می دانند ولی آز نیت اصلی و عقاید سنتی ما ژاپنی ها خبر ندارند ،من می خواهم برای خدمت به کاراته کشورم در همین درجه باقی بمانم و ارزش درجات کمر بندهای اساتید کاراته را با استاندارد دقیق فنی بالا ببرم

ایا در ایران هم به همین منوال است ؟ آیا استاتید کاراته ایران هم این طور فکر میکنند ؟؟ واقعا ایا کسی در ایران شرایط گرفتن دان 8 و 9 را دارد ؟؟ به عنوان یک کارشناس ورزش و یک کارشناس کاراته سوال می کنم که ایا ان کسانی که در ایران دان 8 و دان 9 دارند به اندازه ی دان 4و 5 یک استاد ژاپنی شرایط دارند ؟ هم از نظر فنی و هم از نظر اخلاقی و هم از نظر پهلوانی .. این که به ادم ها به خاطر کسوت دان بدهند که درست نیست اساتید ژاپنی تا سن 70 و 80 سالگی تمرینات خود را ادامه می دهند اما متاسفانه در کشور ما یک جوان 30و 35 سال وقتی که وارد دوران مربیگری می شود حتی در داخل کلاس خود تمرین نمی دهد و یک شاگرد ارشد تمرین میدهد و استاد دست به کمر فقط نظاره گر می شود نمی خواهم توهین کنم و زیر سوال ببرم استاتید کاراته را اما به جرعت می توان بگویم یک درصد هم نیستند مربیانی که به دنبال علم تمرین و دانش در خصوص کاراته باشند و فقط به دنبال گرفتن درجه دان هستند. متاسفانه چندین سال است در ایران درجه دان شده دون دونی که فراوان است و هر کسی هر درجه دان که بخواهد از سبک خود نسبت به موقعیت خود در سبک خواهد گرفت . واقعا از کجای ورزش بنالیم ..... من در کلاس استاد کوسانو بود سال 75 درجه داون او 8 بود هنوز هم حاضر نشده درجه 9 را روی کمر بند خود حک کند و در ایران کسانی را می شناسم که سه سال پیش دان دو بودند و الان دان 4 و 5 و 6 هستند... دان و کمر بند به ادم ها هویت نخواهد داد اما متاسفانه با حک دان های کیلوی روی کمر بند حرمت درجه دان و حرمت استاد از بین خواهد رفت .

درجه‌بندی کاراته و عناوین آن درجه بندی کمربند و رنگ های مختلف آن اولین بار توسط جی گورو کانو (Jigoro) بنیانگذار جودو, به عنوان یک راه برای پیگیری پیشرفت رزمی کاران و مربیان معرفی شد. درجات و رنگ ها به نوعی برای ایجاد انگیزه و پاداش دادن به رزمی کاران استفاده می شود. رنگ کمربندها برای هریک از هنرهای رزمی, سبک ها و سازمان ها متفاوت است, اما کمربند سفید و سیاه در بین تمامی آن ها مشترک است.

از مودانشا تا یودانشا، از یودانشا تا سوسای درجه‌بندی و عناوین کاراته سلسله مراتبی شبیه ارتش دارد. همه­ کسانی­که آموزش می‌بینند و تمرین می‌کنند از مودانشا گرفته (افرادی که کمربند ندارند) تا سن­‌سی (مربی) و بالاتر از آن رده‌­بندي مي­شوند. رنگ کمربندها و دان‌­ها (درجه­‌بندی كمربندهاي ­سياه) تفاوت را نشان مي­دهند. مودانشا (افرادی‌ که در مرتبه­ پایین هستند یا درجه‌اي ندارند، شبيه سرباز صفر) باید به یودانشا (افراد با درجه­ بالاتر شبيه معلم‌ها، سن­‌سی یا شی­هان‌ها، افسرها یا ژنرال، مثل رنشي، كيوشي، هانشی، کای­چو، کان­چو یا سوسای) احترام بگذارند. مودانشا: از لحاظ ادبی یعنی افراد بدون درجه­، یعنی کسانی ­که هنوز کمربند مشکی دریافت نکرده‌اند، در گذشته به كسي کمربند سياه دان­ يك مي‌­دادند که بتواند با سی تا صد نفر مبارزه کند. شیرو اوبی = کمربند سفید – کورو اوبی = کمربند مشکی کوهایی: شاگرد باهوش و با استعداد بدون درجه­ ­دان، افراد در درجه «کیو»، هرکس با درجه­ کمتر از شما را گویند. هنگامی­‌که هر دو در یک درجه هستید و فرد دیگر جوان­تر است یا کاراته را بعد از شما آغاز کرده است «کوهایی» خوانده ­می­شود. کلمه «کوهایی» بیش­تر برای سوم شخص به­ کار می­رود (درصورتی­ که کسی را با این لقب خطاب كنيد بی‌ادبی­ است – فقط مربی می­تواند). اوچی‌داشی: به هنرجویی گفته می­شود که درجایی که آموزش می‌بیند زندگی هم می­کند (در دوجو، هونبو یا ورزشگاه)؛ در آن­جا کار مي­كند (تمیزکردن، ظرف­ شستن، نظافت) و بابت غذا و آموزش هزینه می­پردازد. آنی­‌داشی: دنباله­‌رو پیش‌کسوت؛ آنی یعنی برادر بزرگ و داشی یعنی پیرو (یا شاگرد). درجه‌بندی کمربند: ۱- نارنجی، کیو ۱۰ ۲- نارنجی یک خط، کیو ۹ ۳- آبی، کیو ۸ ۴- آبی یک خط، کیو ۷ ۵- زرد، کیو ۶ ۶- زرد یک خط، کیو ۵ ۷- سبز، کیو ۴ ۸- سبز یک خط، کیو ۳ ۹- قهوه‌ای، کیو ۲ ۱۰- قهوه­‌ای یک خط، کیو ۱ شودان دان یک کمربند مشکی با یک خط نی‌دان دان دو کمربند مشکی با دو خط سان‌دان دان سه کمربند مشکی با سه خط یون‌دان دان چهار کمربند مشکی با چهار خط گودان دان پنج کمربند مشکی با پنج خط روکودان دان شش کمربند مشکی با شش خط یا کمربند قرمز و سفید شی­چی­ دان دان هفت کمربند مشکی با هفت خط هاچی­ دان دان هشت کمربند مشکی با هشت خط کودان دان نه کمربند مشکی با نه خط یودان دان ده کمربند مشکی با ده خط سمپای Sempai یا Senpai شاگردان اول: می­توانند هنرجوهای کمربند سیاه دان یک و دو باشند، یا دارای درجه­ کیو. واژه­ «سمپای» یا «سن­پای» Sempai یا Senpai شخصی ا­ست که مسوولیت‌هایی دارد. شی‌د­وین Shidoin یک کمک مربی­ که رسماً به­ صورت مدرس شناخته می­شود، اما هنوز «سن­‌سی» Sensei نشده است. لازم به یادآوری ا­ست همه­ کمربند مشکی‌ها استاد نیستند. سن‌سی Sensei استاد، مربی یا جایگزین/ مربی مقطعی. به­ طور عادی این واژه برای دان سه یا چهار به­ کار می­رود، اما هم­چنین برای شخصی که «دوجو» دارد و دان یک است هم به ­کار می­رود و توسط هنرجویانش «سن­‌سی» خطاب می­شود. «سن‌سی» واژه متداولی ا­ست که در ژاپن به ­هر مدرسی، گفته می­شود، مثل معلم مدرسه و یا معلمان زبان­، ریاضیات، تاریخ یا دیگر رشته‌ها­ی ورزشی یا هنری. یودان­شا Yudansha از لحاظ ادبی به افراد درجه بالا اطلاق می­گردد، در کاراته به کسانی که کمربند مشکی دارند. يودان­شاکی Yudan shakai کمیته آزمون/ کمیته فنی. شی‌هان Shihan استاد، مربی، به­ طور معمول برای افراد با درجه گودان (دان پنج) و بالاتر از آن به­ کار می­رود. جون شی­‌هان Jun shihan استاد، مربی، اغلب به مربی‌های دان شش با سابقه­ زیاد می­گویند. سی­‌شی‌هان Sei shihan برای افرادی به­ کار می­رود که مربی و استاد با سن بالاتر هستند و مدت بیش­تری در دان شش مانده‌­اند. شي­‌هان‌دای Shihan dai استاد و مربی بالامرتبه، اغلب برای افراد مسن‌­تر در درجه شی‌هان، ریاست شاخه­‌های نمایندگی یا بالاترین درجه در کشور/ رهبر سازمان در یک کشور یا منطقه به­ کار می­رود (خارج از ژاپن). سایکو­کومون Saiko Komon مشاور ارشد یا دستیار ارشد در سازمان. شوسی­‌کی شی‌هان Shoseki Shihan به شی‌هان‌های ارشد خطاب می‌گردد. خیلی نزدیک به سایکو شی‌هان است ولی چندان مرسوم نیست. سایکوشی‌هان Saiko shihan بالاترین شی‌هان، ارشدترین شی‌هان، لقبی که به استادان برجسته‌ی پیش‌کسوت اطلاق می‌گردد. سوشو Soshu بنیان­گذار سازمان، این­ عنوان کلاً توسط بنیان­گذار سایکوشی­ هان، «شیگرو ­اویاما» به­ کار رفت، کسی که کاراته جهانی اویاما را در آمریکا بنا نهاد. كاي­‌چو Kaicho رهبر، رییس یا سرپرست. «کای» به معنای سازمان، مجتم