تو سکوتِ مرا بشنو که صدای غمم نرسد به کسی . . .

صد ها دل شکسته بر ضریح مارا یکی میانه‌ی آنها حساب کن🥺!

به مو رسید ، پاره هم شد .. ولی امام رضا گره زد  :)

میگفت قشنگ ترین دردی که کشیدم ، درد ِ فراق ِ حرم ِ آقام بوده : ) فردای قیامت میتونم به خدا بگم روسیاهم که بودم ، دلم واسه رضا پر می‌کشید . . میتونم داد بزنم بگم شرمنده که بودم فقط جلو پایِ اون بود که زانو زدم خطا زیاد داشتما ، ولی آخه رضاتو دوست داشتم ؛

من‌ لااُبالی‌ قبول‌، ولی‌ شما‌ امام رضایی :) 🥲.

_

ما که بلد نیستیم درست و حسابی حرف بزنیم… هر بار که میاییم حرمت، زبونمون قفل می‌شه، مثل بچه‌ای که جلوی پدرش فقط سرشو پایین می‌اندازه و هیچی نمی‌گه. آخه ، شما اون‌قدر آقایی، اون‌قدر بزرگی، که آدم از گفتن دردهاش خجالت می‌کشه. مگه می‌شه رو جلوی شما بلند کرد و از غصه‌ها گفت، وقتی نگاهتون از آسمون هم وسیع‌تره؟

اما دل که دست خودش نیست … همین که چشممون به گنبد و ضریحت می‌افته، مثل پرنده‌ای که بعد از مدت‌ها به لونه‌ش برگرده، نفس تو سینه‌مون نمی‌گنجه. دستامونو دراز می‌کنیم خودمونو بهت می‌رسونیم، با همه‌ی دلتنگی‌مون ضریحتو بغل می‌کنیم… بعد، همه‌ی حرفامونو، همه‌ی آرزوها و غصه‌هامونو، توی همون یه بوسه از ضریحت خلاصه می‌کنیم..

خلاصه تو شاه شدی رزق گدا هم بدی . محفل؟ والسلام .