ذهنم پر از جمله های به هم گره خوردست. مثل گلوله ی نخی که هر چقدرم تلاش میکنی نمیتونی بازش کنی نمیتونی سرنخ رو پیدا کنی نمیتونی یه تیکه ی درست و حسابی ازش دربیاری که کارت رو راه بندازه. بیشتر اشفته و اذیت میشی تهش گلوله رو پرت میکنی و دیگه سمتش نمیری.

وقتی با لحن دستوری باهام حرف می‌زنین میل عجیبی به قاتل شدن پیدا میکنم.

دلمُ صدبار شکستی عب نداره، تو بالِ پروازمم خورد کن.

غمی نشسته به جایت.

به خودم اومدم دیدم با هیچ ادمی تا حالا به جز خودم انقد سرزنشگر، بدقول، لجباز، بی‌توجه و بداخلاق نبودم.

خدایا منو مرگ بده.

خدا داشته اخلاق تقسیم میکرده منو جا گذاشته.

یادش بخیر پارسال این موقع(:💔

تریف کنید

کاش رو کسی حساس نبودم.

نیازمند بوی تنت(:

:)💔