💠ما که مذاکره کردیم! از کجا معلوم دوباره زیر میز مذاکره نزنید! 🎥پزشکیان در حال زدن حرفهای دیشب جلیلی در مناظره 🔗پ.ن: چرا ایشان ثبات نظر ندارند؟! @Kolbe_Andishe_Farhang

💠مناظره اول جلیلی_پزشکیان برای فهم مناظره و یافتن نقطه اصلی اختلاف، نه خودتان را معطل ادبیات کوچه‌بازاری پزشکیان کنید، نه ادبیات عجیب و نخبگانی جلیلی، نه خودتان را معطل "کارنامه‌ات چیست" پزشکیان کنید، نه "برنامه‌ات چیست" جلیلی، نه خودتان را معطل "کرد و ترک و سنی" پزشکیان کنید نه "زنان سرپرست خانه و روستاییان و کارگران" جلیلی. پس مساله چیست؟ مساله دقیقا و دقیقا دو راهبرد مختلف در اداره کشور است. یکی میگوید جوشش اراده های مردم، راه حل است. دیگری میگوید فروش دست‌آوردها و معامله با قدرتمندان. آنکه میگوید "جوشش اراده مردم"، باید ظرفیت‌ها و استعدادهای مردم را بشناسد، تا برای هر صنف و گروهی نقشی تعریف کند. خوب این کار ساده نیست، نیاز به ساعتها برنامه و فکر دارد. دیگری که میگوید "سرمایه ها را بفروشیم"، نیاز به متخصصین دارد چرا؟، چون تخصص، زاویه نگاه تمدن غرب است به امور مختلف، در این رویکرد اتفاقا لازم است با آن نگاه امور را بشناسیم، که بتوانیم قدرتهای دنیا را توجیه کنیم که بخرند. اصل این است، چه چیز برای فروش و معامله داریم، و چگونه معامله کنیم و بفروشیم. نگاه دنیا و زبان دنیا را لازم داریم برای فروش. به اقتصاد به فرهنگ به تربیت به تعاملات به ابزارها به سرمایه ها و.... آنکه میگوید "جوشش اراده مردم" فضای مجازی را محیط جوشش محتوا و کسب درآمد از این راه میکند، دیگری فضای مجازی برایش محیط مناسبی برای داد و ستد با بازارهای جهانی و کسب درآمد از محیطهای اقتصادیِ تحت حکمرانی قدرتهای دنیا است. آنکه میگوید "جوشش اراده مردم"، میگوید منشا اصلی قدرت من همین است، با این، هم طلبم را میگیرم، هم دشمن را از تحریم پشیمان میکنم، هم تحریم را بی فایده میکنم، دیگری که میگوید "سرمایه ها را بفروشیم" میگوید باید بگردیم در داخل هر چه داریم و به چشم غرب میآید فعلا بفروشیم ، نفت را نمیخرند، هسته ای، نشد موشکی، نشد تعاملات منطقه ای، نشد تعاملات با محور مقاومت، نشد سرپرستی تربیت نیروی انسانی، برجام یک ، برجام دو، برجام سه، اف ای تی اف، بیست سی و .... چون راه دیگری نیست پس معامله بعد معامله. طرف بشکند، رها کند، دبه کند، توهین کند، تحقیر کند، راهی به جز این نیست. پس باز هم معامله. آنکه میگوید "جوشش اراده مردم"، راه "افزایش مشارکت مردم در انتخابات" را عبور از همین جاده میداند(نقش آفرینی)، راه تنظیم آزادی را عبور از همین دالان میداند(مسوولیت)، راه اعتراض و مطالبه را قرار گرفتن در این پوزیشن میداند(ماموریت مشخص)، آن دیگری که بنایش "فروش سرمایه ها" است، کلا ساختار مدیریت شما را متهم میکند به بی عرضگی، قدرت طلبی، فساد، رانت و غیره که نشان دهد اینجا مشکل است نه راه حل، به اینجا امید نبند، راه حل در علوم غربی و تخصصی است و سپردن کشور به بیرون از اراده مردم. اینقدر گیر ندهید چطور پزشکیان دست در جیب، بدون کارنامه بدون برنامه با خیال راحت وارد شده، چون این مسیر نه به کارنامه نیاز دارد نه برنامه، همه چیزش فراهم است، آن مسیر دولت مبتنی بر جوشش اراده مردم است که باید سالها نشسته باشد فکر کرده باشد برای تمام ظرفیت‌های کشور. باید بین دو نوع امید یکی را انتخاب کنند. امید به "جوشش اراده مردم"، ایجاد قدرت درونی و گرفتن حقمان از دنیا با زور قدرت و قوت مردم، یا تدبیر و امید به "فروش سرمایه‌های مردم ایران به حاکمان دنیا" و از طریق آن کمک به رفاه و آسایش و نقش آفرینی مردم. 🔗پ.ن. جلیلی هوشمندانه و با اخلاق خوشش، به درستی، خیلی تلاش کرد دو قطبی نسازد، اما این دو راهبرد متقابل قابل جمع نیستند به هیچ وجه. لذا انتهای کار دیگر احسنت احسنت گفتن هم نتیجه نداشت. ✍علی مهدیان @Kolbe_Andishe_Farhang

💠ما رای دهندگان به شما نگرانیم آقای دکتر پزشکیان! سلام برشما. ما رای دهندگان به شما نگرانیم که: یک: تبارگماری و قوم‌گرایی بر دولت شما سایه افکند؛ دو:‌ دولت شما دولتی کاملاً مردانه باشد و زنان، مثل دولت‌های قبلی، در دولت شما نیز نادیده گرفته شوند؛ سه: انتخاب وزرای دولت شما در پشت‌ صحنه، بدون شفافیت، و بر اساس چانه‌زنی‌های مدیران سالخورده دولت‌های قبلی و فشار گروههای سیاسی انجام شود؛ چهار: آسیب‌دیدگان اعتراضات ۱۴۰۱ همچنان نادیده‌ گرفته شوند و برای درمان و استیفای حق‌شان حمایت نشوند؛ پنج: قیمت بنزین با شوک‌درمانی و بدون توافق با مردم و بدون سازوکار حمایتی برای فقرا تغییر کند؛ شش: وعده‌های امروزتان با شفافیت و پاسخگویی فردا همراه نباشد. لطفا تا پیش از دور دوم انتخابات، دیدگاه، برنامه و راهکار خود را درباره این موارد خیلی صریح به ما اعلام کنید؛ ما می‌خواهیم تصمیم بگیریم. و البته هر قولی که دادید، بدانید اگر شما رئیس‌جمهور شوید جوانان و نهادهای مدنی که در این انتخابات حامی شما بودند، از روز بعد از سوگند ریاست‌جمهوری، پویش مطالبه‌گری و نظارت بر دولت شما راه اندازی می کنند و به‌صورت ادواری به مردم گزارش می دهند. این‌بار ما نمی‌توانیم اعتماد کنیم و بگذاریم با آبروی دانشگاهیان، کنشگران و همه شخصیت‌ها و نهادهای مدنی که تمام اعتبار خود را به‌امیدِ برآمدنِ یک دولت توسعه‌خواه گذاشته‌اند، بازی شود. به ما بگویید ما چگونه از اکنون می‌توانیم در مورد امکان نظارت جامعه بر دولت شما مطمئن باشیم؟ و بگویید اگر مردم از عملکرد شما راضی نبودند و ادامه دولت شما را نخواستند، چگونه می‌توانند بدون کشته دادن، دولت شما را برکنار کنند؟ ✍محسن رنانی، ۱۲ تیر ۱۴۰۳ @Kolbe_Andishe_Farhang

💠اگه قانون پزشکیان اجرائی میشد! @Kolbe_Andishe_Farhang

💠نمی‌خواهید مسئولیت هیچ هدف روشن و عینی و ملموسی را بپذیرید! در برابر هر پرسشی از «لزومِ برنامه‌داشتن رئیس جمهور» می‌فرمایند «قانون برنامهٔ پنج‌ساله داریم، همین کافیست و نیازی نیست من دوباره برنامه بنویسم» و با همین یک پاسخِ ملال‌آور و تکراری، تقریباً همهٔ تکالیف ریاست جمهوری را رفع‌ و رجوع می‌کنند. اما وقتی رقیبشان، یکی از تکالیف همین «قانون برنامه» را به عنوان «هدف» یادآور می‌شود، پاسخ تکراری بعدی را حواله می‌کنند: «نمی‌شود، نمی‌توانیم، نمی‌توانید»! بالاخره تکلیف چیست؟ تکالیف همان قانون برنامه را که خودتان در حد یک سند مقدس جا می‌زنید، می پذیرید یا نمی‌پذیرید؟ روشن است که قانون برنامه، برای شما صرفاً یک راه دررو است تا ناآمادگی و عدم مسئولیت‌پذیری خود در برابر انبوه مسائل جامعه را در پناه آن، پوشش دهید. شما نمی‌خواهید مسئولیت هیچ هدف روشن و عینی و ملموسی را بپذیرید. چون می‌دانید که بعداً برایتان دردسر می‌شود. پس مشاورانتان می‌گویند «همان بهتر که با حرف‌های کلی و نصایح پدرانه و ملامتگرانه، وقت را سپری کنید»! ✍روح الله رشیدی @Kolbe_Andishe_Farhang

💠جدالی دیرین در حکمرانی! دوگانه پزشکی_مهندسی و علوم انسانی در عرصه حکمرانی و مدیریت کلان اجرایی کشور بار دیگر و البته بیش از هر زمان دیگر در مواجهه نامزدهای ریاست جمهوری با مسائل متبلور شده است. تجربه بیش از ۳ دهه حاکمیت پزشکان و مهندسان بر ساختارهای اجرایی کشور با غلبه رویکردهای پوزیتیویستی(اثبات‌گرایانه) و تکنوکراتیک(فن‌سالارانه) در اجزای مختلف سیستم حکمرانی حکایت از شکل‌‌‌گیری چالش‌های جدی در حوزه فرهنگ دارد. رویکردهایی که با تقلیل امر اجتماعی و فرهنگی به عینیت و کمیتی قابل مطالعه(مانند مواجهه خود با پدیده‌های طبیعی) از آن انسانیت‌زدایی و آن را از معنا تهی می‌کند. به همین دلیل قادر نیست فهم دقیق و عمیقی از مسئله فرهنگی و اجتماعی به دست دهد و متعقاباً سیاست فرهنگی و اجتماعی آن بیش از آن که ناظر به حل مسئله باشد، یک مُسَکن و مخدر مقطعی است که جنبه ویترینی و نمایشی گزارش محور کمیّت‌پذیر در آن غالب است. جدال بین رویکردهای پاتولوژیک که مسائل اجتماعی را در حد آسیب یا بیماری فرومی‌کاهند و منفعلانه به دنبال تسکین آن هستند با واقع‌گرایی اجتماعی انتقادی که در نقد وضعیت موجود متوقف نشده و آگاهانه فرصت‌ها را پی می‌جوید، جدالی دیرین در حکمرانی سال‌های پس از انقلاب اسلامی است. این بار روزنه امیدی ایجاد شده که رویکرد فرصت‌محور با پشتوانه علوم انسانی در حکمرانی نقش آفرینی کند و تکنیک و ابزار را به خدمت انسان و بوم فرهنگی درآورد و نه بالعکس. هر چند که گشودن چنین مسیری در میانه شبکه سرمایه‌داری و غرب‌گرا که با عقلانیت ابزاری خو گرفته، بسیار دشوار است. ✍دکتر حسین مهربانی فر @Kolbe_Andishe_Farhang

💠نمی‌خواهید مسئولیت هیچ هدف روشن و عینی و ملموسی را بپذیرید! در برابر هر پرسشی از «لزومِ برنامه‌داشتن رئیس جمهور» می‌فرمایند «قانون برنامهٔ پنج‌ساله داریم، همین کافیست و نیازی نیست من دوباره برنامه بنویسم» و با همین یک پاسخِ ملال‌آور و تکراری، تقریباً همهٔ تکالیف ریاست جمهوری را رفع‌ و رجوع می‌کنند. اما وقتی رقیبشان، یکی از تکالیف همین «قانون برنامه» را به عنوان «هدف» یادآور می‌شود، پاسخ تکراری بعدی را حواله می‌کنند: «نمی‌شود، نمی‌توانیم، نمی‌توانید»! بالاخره تکلیف چیست؟ تکالیف همان قانون برنامه را که خودتان در حد یک سند مقدس جا می‌زنید، می پذیرید یا نمی‌پذیرید؟ روشن است که قانون برنامه، برای شما صرفاً یک راه دررو است تا ناآمادگی و عدم مسئولیت‌پذیری خود در برابر انبوه مسائل جامعه را در پناه آن، پوشش دهید. شما نمی‌خواهید مسئولیت هیچ هدف روشن و عینی و ملموسی را بپذیرید. چون می‌دانید که بعداً برایتان دردسر می‌شود. پس مشاورانتان می‌گویند «همان بهتر که با حرف‌های کلی و نصایح پدرانه و ملامتگرانه، وقت را سپری کنید»! ✍روح الله رشیدی @Kolbe_Andishe_Farhang

💠دوستان نوشتن! 🎥نسبت های پزشکیان به جلیلی و واکنش جلیلی @Kolbe_Andishe_Farhang

💠تکنوکراسی یا دموکراسی حکمرانی جدید با ایده بازگشت به دموکراسی بنا شد این بازگشت به دموکراسی به این معنا نیست که در گذشته مردم رای نمی دادند و اکنون رای دهند؛ بلکه به این معناست که حکمرانی جدید به تعداد معدودی تکنوکرات، متخصص و یا کارشناس واگذار نگردد. سوال اساسی این است که اگر قرارست حل مسائل به کارشناسان و تکنوکرات‌ها واگذار شود پس منش برابری خواهانه دموکراتیک چه می شود؟ دوراهی کارشناس گرایی و مردم گرایی یکی از مسائل غامض حکمرانی و سیاست گذاری است که سیاست مداران باید آن را حل کنند. به بیان دیگر باید توضیح دهند در چه سطحی مردم در حکمرانی مداخله خواهند کرد و دولت چه شأنی برای مردم قائل است؟ به عنوان یک مثال عینی اگر همه مردم بخواهند قیمت بنزین افزایش نیابد و تمام کارشناسان افزایش قیمت بنزین را تجویز کنند، دولت چه خواهد کرد؟ چه راه میانه ای برای جمع تکنوکراسی و دموکراسی وجود دارد؟ دو نامزد ریاست جمهوری هر دو در عمل تکنوکراسی را پذیرفته اند اما هنوز نسبت خود را با دموس یا مردم روشن نکرده اند. حتی جلیلی نیز با اینکه می گوید هر ایرانی یک نقش پرشکوه نقش را برای هر ایرانی، خود تعریف کرده است و این نگاه بیرونی به مردم و حقنه نقش به مردم نشان از غلبه تکنوکراسی بر دموکراسی دارد. ایشان باید بگوید چگونه مردم نقش شان را خودشان انتخاب کنند. در چه فرآیندی این امر ممکن است؟ ✍محمدرضا مالکی @Kolbe_Andishe_Farhang

💠تفکیک سیاست و دستگاه دولت «قانون پندلتون» ریشه در اروپا و مخصوصاً اصلاحات «نورث کوت- ترویلیان» داشت، که یک دهه قبل در بریتانیا اجرا شده بود. در سال ۱۸۷۹ دورمان ایتون، وکیل سرشناس نیویورکی و بنیانگذار لیگ ملی اصلاح خدمات کشوری به درخواست رئیس‌جمهور روتر فورد هِیز کتابی درباره خدمات کشوری در بریتانیا منتشر کرد. اما اصلی‌ترین حامی بوروکراسی اروپایی، رئیس‌جمهور بعدی «وودرو ویلسون» بود که در دهه‌ی ۱۸۸۰ دکترای علوم سیاسی خود را در دانشگاه جان هاپکینز تمام کرده و در سال ۱۸۸۷ مقاله‌ای با عنوان «مطالعه‌ای در باب دستگاه دولت» چاپ کرد. ويلسون معتقد بود علم اداره‌ی دولت در اروپا رشد کرده ولی در آمریکا وجود ندارد، جایی که «بر رفتارهای اداری آن بی‌طرفی علمی حاکم نیست. فضای مسموم فرمانداری‌ها، اسرار عیان شده از ضعف اداره‌ی دولتی، سرگشتگی، جیره‌خواری و فسادی که همیشه بوده و اخیراً در اداراتِ واشنگتن هم کشف شده است، همگی مانع از آن می‌شوند که بپذیریم در ایالات متحده فهم روشنی از اداره‌ی خوب و اجزای تشکیل دهنده آن وجود دارد». نظام اداری مطلوب ویلسون در اصل همان چیزی بود که ماکس وبر بعدها آن را تشریح کرد و با پیش‌بینی چارچوب رئیس-کارگزار، خواهان تفکیک سیاست و دستگاه دولت از یک‌دیگر می‌شد. رؤسا صرفاً کارگزارانی بودند که کار اصلی آن‌ها، مثل بوروکراسی شرکت‌های مدرنی که در حال ظهور بودند، اجرای مؤثر دستورالعمل‌ها بود. ویلسون که زبان آلمانی را یاد گرفته بود، به آثار هگل و مدل‌های بوروکراتیک پروس و فرانسه ارجاع می‌داد، که در آن‌ها دولت‌ها «به قدری خود را کارآمد کرده بودند که نمی‌شد آن‌ها را نادیده گرفت». این مدل‌ها چندان مناسب شرایط دموکراتیک آمریکا نبودند. با این حال، ستون‌هایی بودند که می‌شد اصلاحات را با تکیه بر آن‌ها پیش برد. از همه مهم‌تر آن‌که ویلسون از سنّت الکساندر همیلتون تبعیت کرد و مدعی شد ایجاد یک حکومت متمرکز قوی، لازمه‌ی تحقق هر نوع هدفی است –از مقررات‌گذاری در زمینه‌ی خط آهن و تلگراف گرفته تا کنترل شرکت‌های بزرگی که در اغلب موارد به دنبال ایجاد انحصار در بازارهای موضوع فعالیت خود بودند. او در اظهار نظری، معضل حکومت در آمریکا را به صورت خلاصه اما کامل بیان کرد: «نژاد انگلیسی، هنر مهار قوه‌ی مجریه را به قیمت نادیده گرفتن دائمی هنر تکمیل روش‌های اجرایی یاد گرفته و با موفقیت به اجرا گذاشته است. نژاد انگلیسی، بیش‌تر از آن‌که درصدد تقویت حکومت باشد، به دنبال مهار آن بوده و به جای روان‌سازی، منظم کردن و کارآمد نمودن حکومت، درصدد است آن را به عدالت و اعتدال مزین کند». خواهیم دید که پدر اداره‌ی عمومی آمریکا، زمانی که رئیس‌جمهور شد در عملی کردن نظریات خود با دشواری‌های زیادی مواجه شد. ✍فرانسیس فوکویاما، نظم و زوال سیاسی @Kolbe_Andishe_Farhang

💠رئیس‌جمهور باید درک حداقلی از فرآیندهای اقتصادی داشته باشد 🎥 مهدی غضنفری: وجود یک وزیر اقتصاد لایق، طبیعتا مانع بروز اختلاف نظر در کابینه نمی‌شود. به همین دلیل رئیس جمهور باید از حداقل دانش و بینش اقتصادی برخوردار باشد تا بتواند اختلاف نظر را به نفع مردم حل کند. اگر رئیس جمهور قدرت تشخیص راه‌حل را نداشته باشد ممکن است با انتخاب غلط به‌خطا برود! رئیس‌جمهور باید درک حداقلی از مسائل و فرآیندهای اقتصادی داشته باشد تا تصمیمات درست اتخاذ کند. @Kolbe_Andishe_Farhang

💠صدای بی‌قدرتان باشید ‏آقای جلیلی عزیز! در مناظره‌ی امشب از مطالبات کارگران ایران صحبت کنید. دست‌کم نیمی از جمعیت ایران را کارگران و خانواده‌هایشان تشکیل می‌دهند. صدای آنان شوید که بی‌صداترین رکن اقتصاد تولیدی و متعهّدترین نیروی اجتماعی به خیر جمعی و توسعه‌ی توأم با عدالت هستند. مثلاً از کارزار ۱۴-۱۴ کارگران پارس جنوبی بگویید. دست‌کم ۲۲هزار کارگر در این کارزار مشارکت دارند. از کارگران ایران تایر که اکنون در حمایت از شما تجمّع کرده‌اند. از وضعیت دردناک کارگران معدن بگویید که به برده‌داری تنه می‌زند. شما پیشاپیش در خلال بحث‌ها و گفتگوهایتان به بخشی از مطالبات آن‌ها اشاره کرده‌اید. به کارگران و خانواده‌های آنان تضمین بدهید که کرامت کارگران را فدای منفعت هیچ باند و الیگارشی نخواهید کرد. مطالبات کارگران در سراسر ایران به ویژه در صنایع مادر موارد مشخصی است. از این مطالبات به روشنی سخن بگویید: متناسب‌سازی تعداد روزهای کاری با روزهای تعطیلی در مشاغل سخت افزایش حقوق و دستمزدها متناسب با تورّم و سختی کار حذف پیمانکاران و واسطه‌ها برای تضمین امنیت شغلی کارگران و امنیت روانی و معیشتی خانواده‌هایشان اجرای طرح طبقه‌بندی مشاغل بهبود ایمنی کار، بهبود شرایط عمومی کارگران در محیط کار (اعم از خوابگاه‌ها، سرویس‌های بهداشتی، کیفیت غذا و... که برای کارگران پروژه‌ای بسیار اسفناک و ناگوار است.) صدای قدرتمند بی‌قدرتان باشید و کارگران را پشتیبان خود کنید! ✍پریسا نصر آبادی @Kolbe_Andishe_Farhang