بنده ی ناخلف ِ حضرت پاییز منم وارث کیف و کتاب و قلم و میز منم شوقم این بود شوم میوه نوبر اما چون کدو له شده در گوشه جالیز منم مثل یک جوجه کلاغی که زمین افتاده سمت او گربه گرفته همه سو خیز منم همچو خشکیده درختی وسط یک جنگل خورده از هرکس و ناکس تبر تیز منم حرف ناحق به مذاقم نشده خوش هرگز با همه بر سر حق گشته گلاویز منم دائما بغض دلم را به درون ریخته ام عمری از خنده و شادی شده پرهیز منم فصل پاییز رسید و دلم آرام نشد سینه از غصه و غم ها شده لبریز منم خسته ام خسته از این زندگی تکراری کودک نا تنی ِ مهرِ غم انگیز منم #یوسف_محقق