✳️ سِيرُوا فِي الْأَرْضِ ..... 🖊عباس بهرامی مشعوف سوریه عبرت‌‌است. سوریه تاریخ است. سوریه درس است.سوریه سنت الهی است. سوریه مصداق بارز «سیروا فی‌الارض» است. رهبر حکیم انقلاب در فرمایشات اخیرشان همانند یک معلم کلاس اول و به زبان ساده به شبهات جاری پاسخ دادند. تحلیل نفرمودند بلکه آموزه‌های روشن و بَیّن را برای ما مردم توضیح دادند. کاری که خواص جامعه باید بر آن همت گمارند و دستگاه‌های عریض و طویل فرهنگی در آن نقش خویش را ایفا نمایند. نظام اسد در سوریه #میدان را به #نان باخت چون هم در حق مردم کاهلی نمود و هم فریب پیشنهادهای بیگانگان را خورد. ارتش سوریه گرسنه ماند. مردم داعش گزیده سوریه، نه برقی داشتند و نه گازی. رنج و زخم مردم فهم نشد. اقتصاد فهم نشد. برای سخنان دوست و دلسوز واقعی‌ [ایران] گوش شنوا نبود. و سرانجام چنین شد! و چه زود دیر شد! ان‌شاءالله دولت و مجلس ما این معنی را بفهمند و در پی عدالت باشند. خطر شکاف فقر و غنا در جامعه را بفهمند. مسئله‌های مردم را اولویت بندی کنند و بتدریج برای حل آنها همت گمارند. مجلس و دولت باید درک کنند که #سفره مردم از #فیلترینگ مهم‌تر است. #معیشت مردم از #کنسرت و #توریست مهمتر است. خالی بودن #قابلمه‌ها، زنگ هشداری است و می‌تواند سوژگی و موضوعیت نا‌ آرامی پیدا کند. #مسکن مردم #مسئله و نیاز اول مردم است. عادلانه کردن دریافتی‌های کارکنان ضروری است. در قانون بودجه تصویب نکنند کف حقوق سیزده میلیون و سقف آن مثلاً ۹۱ میلیون! آیا کسی هست که فرق و فاصله ۱۳ و ۹۱ میلیون را نداند و به خود نپیچد از این همه شکاف؟ تازه بسیاری از آقایان که عصاره فضايل ملت‌اند!، به دلایل واهی راضی نیستند میزان درصد اضافی به حقوق ۱۴۰۳ و کسر مالیات به صورت پلکانی باشد. در کدام کشور دنیا این همه فاصله بین سقف و کف دریافتی کارکنان وجود دارد؟ آن فردی که ۹۱میلیون دریافتی دارد معمولاً از مواهب دیگر نیز برخوردار است؛ خانه بزرگ دارد، ماشین خوب دارد، بالای شهر زندگی می‌کند، فرزندانش مدرسه غیر دولتی درس می‌خوانند، از قیمت بالا و پایین مایحتاج روزانه‌اش بی خبر است و تاثیر قیمت دلار در زندگیش ناپید است اما در عوض آن کارمندی که دلش به ماهی حدود سیزده میلیون ناخوش است معمولاً از سایر مواهب زندگی هم محروم است؛ معمولاً مسکن ندارد، خودرو ندارد، توان تامین جهیزه دخترش را ندارد، تامین دارو و درمان برایش سخت است و سنگین. سفر و تفریح هم نمی‌رود. بدیهی است نباید اسیر جزئیّات و تلاطم‌های روزمرّه و قطعه‌های لرزان شد ولی چشم پوشی و بی‌توجهی و نشان دادن بی‌همتی برای حل آن‌ها هم مسموع نمی‌باشد. برخی از کارگزاران نجومی بگیر و شکم پر باید معنای قابلمه‌های خالی مردم را بفهمند. آیا می‌فهمند؟ حتمأ نمی‌فهمند. این مدیران اشرافی شیک پوش هرگز درک نمی‌کنند حال آن زن نجیب هم وطنش را که ده تا مغازه می‌چرخد تا یک کیلو گوجه زیر میزی ارزان برای بچه‌هایش تهیه نماید! خدا کند خدا رحم کند به جامعه‌ای که عده‌ای از پرخوری می‌ترکند و عده‌ افزون‌تری از کم داری و نداری رنج طاقت فرسا بکشند. فراموش کردن درد مردم خطرناک است. خداوند با هیچ ملت و امتی تعارف ندارد و عقد اخوت هم با کسی نبسته است. اگر مدیران، ناکارآمد و نالایق شدند، خانمان‌ سوزند. به جای کار و حل مشکلات و مسائل مردم، لاطائلات تحویل می‌دهند. یادمان نرود شیطان برای این انقلاب خواب‌ها دیده، شورش‌ها طراحی کرده و فتنه‌ها چیده است. اگر تا کنون توطئه‌ها خنثی شده‌اند بخاطر وجود نازنین رهبر معظم انقلاب و پا به رکابی هسته‌های سخت مدافع انقلاب بوده است. به فرموده حضرت آقا ما در متن یک «پیچ تاریخی» قرار گرفته‌ایم. حاشا!که دچار نسیان گردیم! دولتی‌ها و مجلسیان و عدلیه به خود آیند و سخنان بیهوده و تکرای و تهوع آور را کم بر زبان جاری سازند. وقت عمل است. مردم باید احساس کنند روز به روز و سال به سال وضع‌شان بهتر می‌شود. کسی که نان در انبان ندارد، عظمت‌ها و دست‌آوردهای بزرگ کشورش را هم نمی‌بیند. در این صبحگاه جمعه «بَث‌ُّالشَّکْوی‌» [درد‌دل] نمودیم. امید است کسی بشنود و نافع باشد. هرکه گریزد ز خراجات #شام جورکش غول بیابان شود... فَاعْتَبِرُوا يَا أُولِي الْأَبْصَارِ [۲ / حشر] ۱۴۰۳/۹/۲۳