✨💫✨✨💫✨ #تنها_گریه_کن #پارت_بیست_چهار چند ساعت ماندیم توی حرم و من خوب بودم.روحم خیلی سبک شده بود،این قدر که فکر می کردم اگر آدم نبودم،می توانستم پرواز کنم.دلم برای بچه ها تنگ شده بود،برای فاطمه و محمد. پنج شش روزی ماندیم مشهد،مدام بین مسافرخانه و حرم در رفت و آمد بودیم.یک غذای حاضری می خوردیم و دوباره بر می گشتیم حرم.گاهی هم بین راه توی مغازه ها سرک می کشیدیم تا سوغاتی بخریم،اما اصل مشغولیتمان زیارت بود.اوستا حبیب که حتی نماز شبش را هم توی حرم می خواند،عمر سفر تمام شد و وقت رفتن بود.برای خداحافظی رفتیم حرم.محمد توی بغلم بود،با یک دستم هم دست فاطمه را گرفته بودم .ایستاده بودیم کنار دیوار زیر سایه،کبوتر ها پر می زدند و بچه ها ذوق می کردند. نگاه کردم به گنبد امام رضا و گفتم شش روز است حتی یک بار هم حالم بهم نخورده .حواسم بود ،گفتم ممنونم که به من و بچه هایم رحم کردید .درد و رنج و غصه ی بیماری از تنم کنده شده بود.آمدیم ایستگاه راه آهن و دوباره سوار قطار شدیم.یک کوپه ی کوچک شش نفره که پرده هایش چرک مرد بود و کثیف ،ولی دیگر از هوای خفه و دلگیر کوپه کلافه نبودم . فاطمه و محمد از آب و گل در آمده بودند .سرشان را توی خانه گرم می کردم.طفلی ها خیلی هم شلوغ کاری نداشتند .دوباره باردار شدم.چهار سال کوچک تر از محمد بود ،به دنیا که آمد،کارهایم بیشتر شد. یک سال و نیمش بود،دیدم این بچه انگار یک چیزش است.آن موقع،بچه هایمان را قنداق می کردیم.هر وقت مریم را می گذاشتم روی پارچه ی نخی سفید رنگ و پاهایش را صاف می کردم،طفل معصوم جیغ می کشید و گریه می کرد ،آن قدر بی قرار و بی تاب می شد که از خیر قندان می گذشتم ،ولی گریه و بی قراری اش با گذشت زمان نه تنها تمام نشد بلکه بیشتر شد ،بردمش دکتر. سر مریم که باردار بودم ،اتفاقی با صورت زمین خوردم،شکمم ضربه خورد همین ،کار دستمان داد.دکتر گفت:کمر بچه شکسته و بد جوش خورده باید بره اتاق عمل ،استخوون رو بشکنن و دوباره جا بندازن ،اون هم نه یه بار ،چهار بار .انگار این بار نوبت این طفلک بود. یک حساب سر انگشتی کردیم،دیدیم یک سال و نیم ،باید هر سه ماه یک بار ببریمش بیمارستان برود اتاق عمل،بیهوش شود و بعد ،از گردن به پایینش را گچ بگیرند و تحت مراقبت باشد تا نوبت عمل بعدی،همه مخالف بودند می گفتند از پسش بر نمی آیی.اوستا حبیب هم که دوباره رفته بود مسافرت،دست تنها بودن،آن هم با سه تا بچه،کم چیزی نبود،ولی آینده ی این طفل معصوم برایم از همه چیز مهم تر بود.گفتم اگر با این کار و این همه زحمت بچه سالم می شود چرا دریغ کنم؟ توکل کردم به خدا و نوبت عمل را گرفتیم .همراه مریم می رفتم اتاق عمل.این بچه ،دستش در گردن خودم بود تا داروی بیهوشی اثر کند ،بعد بیرونم می کردند تا عمل تمام شود. #ادامه_دارد.....❣️ #یاد_شهدا_با_ذکر_صلوات #شبتون_مهدوی 💠 مرکز فرهنگی خانواده «آ_ش» 💞@MF_khanevadeh