▪️محاربه به زبان ساده تر برای دانشجویان حقوق: ماده ۲۷۹ قانون مجازات اسلامی مقرر داشته: محاربه عبارت از کشیدن سلاح به قصد جان، مال یا ناموس مردم یا ارعاب آنها است، به نحوی که موجب ناامنی در محیط گردد. چهار واژه در صدر ماده آمده است: ‏جان مال ناموس ارعاب همان طور که پیداست سه کلمه اول امر خارجی و کلمه آخر مصدر یک فعل به معنای ترساندن است. حال سوال اینجاست که اینها چطور با "یا" به هم معطوف شده اند درحالی طرفین حرف امر باید هم معنا باشند؟ قصد در حقوق یا به فعل و ترک فعل تعلق می‌گیرد یا به نتیجه و قصد ‏موضوع جرم بی معناست و فعل و ترک فعل نیز خود موضوعی دارند. برای مثال: قصد (نیت) کشتن (فعل) انسان زنده (موضوع جرم). از این رو ماده باید اینگونه خوانده شود: محاربه عبارت از کشیدن سلاح به قصد (صدمه زدن به)جان، (بردن یا اتلاف) مال یا (تعرض به) ناموس مردم یا ارعاب آنها است، ‏به نحوی که موجب ناامنی در محیط گردد. در اینجا کشیدن سلاح فعل مجرمانه، قصد صدمه زدن، قصد بردن یا اتلاف، قصد تعرض به ناموس و قصد ارعاب مردم قصدمجرمانه مرتکب و جان مردم، مال مردم، ناموس مردم و امنیت روانی مردم موضوع جرم است. در قانون سابق فقط قصد ارعاب مردم که منجر به ناامنی ‏شود محاربه تلقی می‌شد. در قانون فعلی با کلمات جان مال و ناموس سه قصد دیگر به قانون اضافه شده است و معنای محاربه را توسعه داده است، ‏ ‏از این رو محاربه در ماده ۲۷۹ به ۴ صورت قابل ارتکاب است: ۱. کشیدن سلاح به قصد صدمه به جان مردم با علم به بهم ریختن امنیت محیط ۲. کشیدن سلاح به قصد بردن مال مردم با علم به بهم ریختن امنیت محیط ۳. کشیدن سلاح به قصد تعرض به ناموس مردم با علم بهم ریختن امنیت محیط ۴. کشیدن سلاح به قصد تعرض به امنیت روانی مردم با قصد بهم ریختن امنیت محیط. در حالی که ظاهر ماده ۱۸۳ قانون مجازات سابق بر اساس فتوای برخی فقها فقط حالت چهارم محاربه محسوب می‌شد که ۱۳۹۲ تغییر کرد. ✍ دکتر جلیل #محبی _______________ #حبل‌المتین https://eitaa.com/MJ_Agahi