#امام_جواد_ع_مدح_روضه از دل چاهِ سينه ي بي تاب در شب غصه آه مي کشد تا که هم رنگ خاکيان بشود آسمان هم سياه مي پوشد چشم و بغضم دوباره همراهند تا مرا سمت آسمان ببرند زائرم دست بر دعا دارم تا مرا لحظه ي اذان ببرند گريه ارثيست مادرانه که هر شيعه با آن هميشه مأنوس است ولي اين بار گريه ايرانيست روضه اش از هوالي طوس است دلشان مي تپد کبوترها خاک ماتم به بال و پر دارند از روي گنبد امام رضا عزم يک گنبد دگر دارند اي عزادارهاي پر خاکي کمي آهسته تر که جا ماندم کاظميني کنيد بال مرا بشکن اي بغض بي صدا ماندم السلام عليک جود خدا آشنا هستم اهل ايرانم پدرت آبروي کشور ماست سائل سفره ي خراسانم تو جوان مرگ دوم ايلي پدرت پا به پات مي سوزد نوکرت هم دوباره با هرم آتش روضه هات مي سوزد بگو از حجره اي که در بسته ست چقدر روي خاک بي تابي از همان پيچ و تاب معلوم است جگرت پاره ،تشنه ي آبي دست و پا مي زني و بيهوده ست در حجره به روت مي بندند نفست را هدر نده اينها پا به پاي عزات مي خندند لب تو آب را صدا مي زد همسرت آب بر زمين مي ريخت به روي خاک خون لبهايت بعد هر آه آتشين مي ريخت چه بدون ملاحظه بردند بر سر بام شد شکسته پرت فکر برخورد را نمي کردند فکر برخورد پلکان سرت گرچه مويت به حجره خاکي شد پنجه اي لا به لاش ديده نشد تن تو با طمع به پيروهنت اينطرف آن طرف کشيده نشد شاعر: مسعود اصلاني http://eitaa.com/Maddahankhomein