با من چهاربار بگو؛ #الحمدالله‌رب‌العالمین

ما حق داریم زجر نکشیم🫀:) #دوپینگ

و لعلّ القمر عينُ السّماء! يُصبِحُ أبيضاً حين يكونُ بإنتظارِ حبيبتِهِ.  و شاید ماه چَشمِ آسمان است؛ که در انتظارِ آمدنِ معشوقِ اَش، سفید گشته🫀:) #اللهم‌عجل‌الولیک‌الفرج

آقای حاج قاسم ..

محبوبم؛ تا صدای نامِ تو از مأذنه های شهر به گوش می‌رسد، مرا هیچ غمی نیست :) • اشهد ان علیا ولی الله •

با من چهاربار بگو؛ #الحمدالله‌رب‌العالمین

#توهستی؛ خدای من!

یه دیالوگ معروف توی بیشتر فیلما هست که شخصیت مصیبت دیده و غمگین فیلم داره به یکی میگه: «ولی حق من از دنیا این نبود؛ این که اینهمه زجر بکشم، اینهمه مصیبت بکشم، اینهمه سختی تحمل کنم، اینهمه بلا سرم بیاد، حق من از دنیا این نیست!» و جالب اینه که، این دیالوگ هم توی فیلم های ایرانی و هم خارجی رد و بدل میشه!!

می‌خوام راجع به همین دیالوگ حرف بزنیم. شما چی؟ تابحال شده این حرفو زیر لب زمزمه کنید؟ شده به کسی بگید حق من از دنیا اینهمه سختی نیست؟ این دیالوگ خیلی جالبه بچه ها؛ خیلی!!!

می‌دونید چرا جالبه؟ برای این‌که ما خودمونو توی این دنیا صاحبِ حق می‌دونیم. در صورتی که این دنیا اصلا مال ما نیست!!! این دنیا نه ارث پدریمونه، نه مادریمون. بی تعارف میگم این دنیا فقط و فقط یه موهبتِ از جانب خدا بهمون، نه حقِ ما.

با موکبای اربعینی مثالشو می‌زنم؛ بچه ها ما مثل زائرایی می‌مونیم که برای استراحت و تجدید قوا میرن توی موکبای بین راه. شاید بتونیم تموم مدتی که این موکب هست توش بمونیم؛ ولی توی اون موکب حقی نداریم. وقتی موکب بخواد جمع بشه؛ باید بار و بندیلمونو جمع کنیم و بریم. صرفا چون یمدت توی اون موکب ساکن بودیم دلیل نمیشه بگیم حقی داریم توی اون موکب؛ ما هیچ حقی نداریم!!!