در دفترِ اغیار، سخن، نصفه رها کرد اوراقِ پراکنده‌ی مخدوش مرا خواست

چشمش که خمار آمد و گیسوش که خوابید چرخاند سر و پلک زد و دوش مرا خواست

هر جا که نشست، عشوه کنان شعر مرا خواند ساقی شد و مست آمد و مدهوش، مرا خواست

با دست و دل و سینه و سر ناز کشیدم با زلف و لب و چشم و بناگوش، مرا خواست!

دستش که به خون دلم آلود، به صد ناز موهای عزادارِ سیه پوشِ مرا خواست

•سجاد شهیدی

یک بند وصیت نامه اش را برایم فرستاد. گفت: زینب تو امنی؛ این همراه تو بماند که اگر روزی نبودم به دست عزیزانم برسانی. عصبانی شدم. می‌خواستم بگویم: مسخره اش را در آوردی؛ این کارها یعنی چه؟ اما دیدم بیچاره آدم های زندگی من؛ اگر همین فردا بمیرم، هيچکس نمی‌داند چقدر حرف برایشان باید می‌زدم. پیامش دادم: الهی همیشه در قلب عزیزانت بمانی.. [ #زینبِ‌بهار| ناگفته؛ شنبه 3 آذر 1403]

بیاین یبار برای همیشه با آدمی که نابوده و لب مرز افتادن تو پرتگاه نابودی؛ انگیزشی و کلیشه ای صحبت نکنیم. اون لحظه‌ی وحشتناک همینجور دردناک میگذره برای فرد، نیاین بدتر متنفرش کنید از حرف زدن با آدم ها هم؛ جوری که بره تو غار تنهاییش و دیگه بیرون نیاد. چه خوب میشه اگر؛ عمه درمانگر نباشیم.

لطفا لطفا نگید توی عصبانیت باید آدمارو شناخت .. بنده به شدت با این موضوع مشکل دارم ! به عنوان کسی که گاهی اوقات چنین موقعیت هایی برام پیش میاد باید بگم آدم موقع عصبانیت نیاز شدیدی به درک شدن داره و شنیدنِ اینکه : اشکالی نداره من میدونم چقدر فشار روته، میتونی خودت رو خالی کنی .. و مطمئن باشید که اون خیلی تلاش کرده خودشو کنترل کنه و خب تمامِ احساساتش رو بعد از یه مدت سرکوب کردن، داره در قالب عصبانیت نشون میده .. به نظرم آدم موقع عصبانیت از همه بی پناه تره و فقط جایی رو میخواد که بتونه راحت باشه و حرفاشو بزنه .. و دیدن اینکه حتی آدمای امنِ دورشم درکش نمیکنن و توقع دارن توی هر زمانی مراقب کاراش و کلماتش باشه، فقط و فقط فشار بیشتری رو بهش وارد میکنه ‌‌..