بی تابم آنچنانکه درختان برای باد یا کودکان خفته به گهواره تاب را

بایسته ای چنان که تپیدن برای دل یا آنچنان که بالِ پریدن عقاب را

حتی اگر نباشی، می آفرینمت چونان که التهاب بیابان سراب را

ای خواهشی که خواستنی تر ز پاسخی با چون تو پُرسشی چه نیازی جواب را ..

•قیصر امین‌پور!

ولی من خیلی خستم امام رضا ❤️‍🩹 «ماهد» @farsitweets

نماز شب اگر از آخرت نجاتمان ندهد، از دنیا حتماً نجاتمان می‌دهد.

هشتاد و یک" امروز دنبال بهانه بودم؛ ولی نمی‌دونم بهانه‌ی چی. فقط انگار عادی نبودم. انگار عادی نیستم. یوقتایی میگم با خودم: کاش خدا معجزه‌م می‌کرد. که لااقل خودم ایمانمو از دست ندم و خودم امیدوار بمونم. مگه نمیگن برای خدا کمم زیاده؟ هنوزم منتظر معجزه ام. من هنوزم توی زندگیم خیلی اتفاقات رو معجزه می‌دونم. من هنوزم انگار در دوران پیام‌بر زندگی می‌کنم و با هر معجزه ایمان میارم. من هنوزم از غروب هر روزه‌ی خورشید و تاریک شدن آسمون، فکر می‌کنم معجزه اتفاق افتاده. به پدیده ها، عادت نمی‌کنم. به بزرگی و مهربونی خدا عادت نمی‌کنم‌. همیشه همه چیز معجزه اس برام، حتی خودم.. معجزه منم، که با اینهمه اتفاق هنوز خدا صدامو میشنوه. معجزه ماییم" خودمون.. - قشنگ :*) #این‌روزهای‌من؛

مراقب من باش؛ از من فقط تو مانده ای .. ●افشین صالحی

آقای امام رضا، حواست باشه بهم.

نماز امام جواد رو بخونید؛ تغیراتی که توی زندگی براتون حاصل میشه رو عینا می‌بینید، در ضمن برای طلب درخواست های دنیایی هم سفارش میشه :). به این صورت که روز چهارشنبه، بعد از نماز عصر دو رکعت نماز میخونید، مثل نماز صبح و بعد از اتمام نماز ۱۴۶ مرتبه میگید ‹ماشاءالله؛ لاحول ولا قوة الا بالله› و بعد درخواست هاتون رو از خدا طلب می‌کنید؛ من رو هم دعا کنید :).

- مدتی‌ست برای زنده بودن زنده ام. یعنی راستش را بخواهید زندگی نمی‌کنم و بیشتر دست و پا زدنم، صرف بقاء می‌شود. در این مدت اتفاقات و حرف ها و آدم های بسياری، موجبات حزن روز و شبم را فراهم کردند و خداراشکر آنقدر دست پختشان خوشمزه بود، که گویا بناست تا سال ها طعم خوشش زیر زبان وامانده ام بماند. مامان همیشه می‌گفت: بیشتر گناهان از زبان شروع می‌شود. من همیشه به این حرف فکر می‌کنم، اما راستش با این قضیه کنار نمی‌آیم. دلم می‌خواهد بدانم که مامان آن دسته از افرادی که با آرامش و در سکوت، کاممان را زهرمار می‌کنند را، کجای دسته‌ی گنهکاران قرار داده؟ این روزها به آن دسته از آدم ها فکر می‌کنم. به آدم هایی که علی‌رغم صدایی که از حنجره‌شان بیرون می‌آید، لال اند. این روزها به سکوت فکر می‌کنم. به سکوت هایی که گناه اند، به سکوت هایی که حق الناس اند. انگار آدمی همه چیزش حق الناس است، حتی بودن و یا حتی نبودنش هم.. [ #زینب‌بهار| من و همراهان هميشگی‌ام، شب و فکر و بی خوابی و غم، بامداد یکشنبه ۲۳ آذر ۱۴۰۴ ]